اطلاعیه

Collapse
هیچ اطلاعیه ای هنوز ایجاد نشده است .

شعر های سهراب همراه با ترجمه

Collapse
X
 
  • فیلتر
  • زمان
  • نمایش
پاک کردن همه
new posts

  • #16
    تنها باد

    est of sorrow_شرق اندوه



    WIND ONLY


    I become a shadow and cried

    Where is the peak of “not me”, where is “his” valley? Where is the border of jumping, observation?
    And a hidden voice said, “Seek with a closed mouth”
    A bird went, she was lonely, it turned to a wing, the cup blossomed
    And a hidden voice said, “May you enjoy the loneliness of wind only?”
    My hand twisted on “his” mountain’s down”, twisted around “him”
    And a hidden voice said, “It is an attacked by the sun”
    I climbed the rock, at every step the world grew lonelier and prettier
    And a hidden voice said, “high, higher!”
    Are jungles singing: A distant melody was heard”?
    And a hidden voice said, “Solitudes are coming”
    And a crevice from fear
    It was a remembrance that appeared, how “beautiful the landscape became!” and a hidden voice said,
    “He” came Curtains must be set aside, doors must be opened,
    And a hidden voice said, “Wings too.”

    تنها باد

    سايه شدم، و صدا كردم:
    كو مرز پريدن‌ها، ديدن‌ها؟ كو اوج "نه من"، دره "او"؟
    و ندا آمد: لب بسته بپو.
    مرغي رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت.
    و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهايي تنها باد!
    دستم در كوه سحر "او" مي‌چيد، "او" مي‌چيد.
    و ندا آمد: و هجومي از خورشيد.
    از صخره شدم بالا. در هر گام، دنيايي تنهاتر، زيباتر.
    و ندا آمد: بالاتر، بالاتر!
    آوازي از ره دور: جنگل‌ها مي‌خوانند؟
    و ندا آمد: خلوت‌ها مي‌آيند.
    و شياري ز هراس.
    و ندا آمد: يادي بود، پيدا شد، پهنه چه زيبا شد!
    "او" آمد، پرده ز هم وا بايد، درها هم.
    و ندا آمد: پرها هم.
    کاغذ سفید را هر چقدر هم زیبا و تمیز باشد کسی قاب نمیگیرد...برای ماندگاری در ذهن ها باید حرفی برای گفتن داشت!!!

    نظر


    • #17
      Pilgrim_مسافر


      Pilgrim

      About sunset amid the tired presence of objects an expecting eye watching the volume of time and on the table the hue and cry of several new fruits

      Moved towards the vague side of death
      And the perfume of the garden over the carpet of leisure
      The wind bestowed to the smooth margin of life and the mind had picked up the illuminated side of the flower
      Like a fan
      And was fanning itself

      The pilgrim

      Disembarked from the bus.
      “What a pure sky!”
      And the continuation of the street of nostalgia carried him away

      It was evening

      One could hear the sound of the intelligence of herbs
      The pilgrim had come
      And was sitting on an easy chair near the lawn:
      “I am depressed,
      I am badly depressed,
      All the way I was thinking about a single subject and the color of mountainsides robbed my sense the lines of the road was lost in the sadness of plains
      What strange valleys!?
      And the horse – do you remember?
      It was white
      And grazed the green silence of the lawn like a pure word
      And then the strange colorful villages by the road and then tunnels
      I am depressed
      I am badly depressed
      And nothing else –
      Neither this fragrant minutes that grow silent on orange branch
      Nor the sincerity of this word that lies between the silences of two leaves of gillyflower
      No, nothing frees me from the silent onrush of the surroundings
      And I think
      That this rhythmical melodious sorrow will be heard
      Until eternity

      The pilgrim’s glance fell over the table

      “What pretty apples!
      Life thirsts for solitude.”
      And the host asked
      “What is beauty?”
      - “Beauty means the love-enchanted definition of images
      And love, only love
      It acquaints you with the warmth of an apple
      And love, only love
      Carried me to the width of sorrow of lives
      It took me to the possibility of flight
      - Did it take to the balsam of grief”?
      - The pure sound of elixir supplies the drink …

      And now it was night

      The lamp was lighted
      And they were drinking tea

      “Why are you depressed as if you are alone?

      And how silent!
      It seems to me
      That you suffer from the hidden veins of colors
      - By suffer I mean
      You are in love
      And think how lonely would be the little fish if she falls in love with the boundless blue of the sea?
      What a sad thin thought!
      And sadness is the faint simile of the look of an herb
      And sadness is a faint hint to rejection of unity of objects
      Blessed are plants that are in love with light
      And the swollen hand of light is over their shoulders
      No, union is impossible
      There is always a distance
      Although the curve of water serves a good pillow for water lily’s pleasant and brittle sleep
      There is always a distance
      One must fall in love
      Otherwise the whisper of surprise between two words
      Will be wasted
      And love
      Means journey to the illumination of solitary avoidance of objects
      And love
      Is the sound of gaps?
      The sound of gaps
      That is sunken in ambiguity
      No
      The sound of gaps that is clean like silver
      And turn opaque once they hear the word “naught”
      A lover is always lonely
      And the lover’s hand is in the brittle hand of minutes
      And he and the minutes go to the other side of the day
      And he and the minutes sleep over light
      And he and the minutes will bestow the best book of the world to the brook
      And they know well
      That no fish has ever
      Opened a thousand and one knots of a river and at midnights
      With the old boat of illumination
      They move in the rivers of guidance
      And advance up to the manifestation of surprise the disposition of your word
      Makes man pass from alleyways of fables
      What a fresh and sorrowful blood
      In the veins of such a tone!

      The courtyard was lighted

      And the wind was blowing
      And night’s blood flowed in the silence between two men

      “It is a clean solitary room

      How simple is its dimensions to ponder!?
      I feel badly depressed
      I don’t intend to sleep.”
      He walked to the window
      And sat down on a chair matted with a soft cushion:
      “Still I am traveling,
      I think
      There is a boat in the rivers of world
      And I – the pilgrim of that boat – have been singing for a thousand years the lively song of ancient sailors
      To the ears of the holes of seasons
      And I am advancing
      Where does the journey take me?
      Where will the footprints remain unfinished?
      And the string of my shoes will open
      By the soft fingers of leisure
      Where is my destination to spread a carpet
      To sit carefree
      And listen
      To the sound of the washing of a dish under the neighboring water tap?

      And beside which spring

      You will pause
      And the surface of the soul will be full of green leaves?

      One must drink wine

      And find passage in the youth of a shadow
      That is it

      Where is the direction of life?

      From which direction I shall reach the hoopoe?
      And listen, for the same word in the whole pilgrimage
      Will always shake the windows of sleep
      What is he singing into your hear in the whole path?
      Think well
      Where is the hidden nucleus of this mysterious melody?
      What is pressing your eyelid?
      What a warm and joyous weight?
      It wasn’t a long journey
      The passage of the swallow lessened the volume of time
      And in an interview between the wind and the gabbled roofs
      They hinted at the beginning of intelligence.
      At that moment that from the height of summer
      You were looking at gurgling Jajrud River
      What happened?
      That the starlings reaped your green sleep
      And the season was the season of harvest
      And with the sitting of a starling on the branch of a cypress tree
      The pages of the season’s book were turned
      “Life is Eve’s one minute of colorful negligence.”
      And its first page read as follows

      You were looking

      Between the cow and the lawn the mind of the wind was flowing.

      You were looking

      At the remembrance of mulberry on the season’s skin season
      The presence of a green cloak in the alfalfa
      Was repairing the scratch on the sensitive face

      Look, there is always a scratch on a sensitive face there is always something, such as the vigilance of dream

      Reaching soft of the death’s footsteps from behind and laying its hands over our shoulders
      And we can feel the warmth of its illuminated fingers
      Like a delicious poison
      We visit near the place of incident
      Do you remember Venice
      And over the calm canal?
      In that ringing quarrel between water and earth when time was visible from behind the prism the shaking of the boat shook your mind:
      The dust of familiarization always lies in the path of watching
      One must always walk with renewed breath (afresh??)
      And must blow
      So that the golden face of death will be wholly cleaned

      Where is the Renoos Rock (?)

      I am coming from a tree
      On whose bark the simple hands of nostalgia had left their print:
      “I wrote a line in remembrance of dejection.”

      Give me the wine

      You must hurry up
      I am coming back from a journey in an epic
      And like the river
      I flow the whole story of Sohrab and his (belated) balsam.

      The pilgrimage carried me to the gate of my childhood orchard

      And I stood
      So that my heart could rest
      I heard the fluttering sound
      And when the gate was opened
      I fell on the ground with the attack of truth

      And again under the sky of “Mazamir”

      In that pilgrimage to the bank of Babel River
      I recovered my sense
      The rhubarb had ceased its melody
      And when I listened carefully I heard the sound of weeping
      And several impatient rhubarbs
      Swinging on the wet branches of an oak

      And within the route of the pilgrimage the pure Christian monks

      Were pointing to the silent mantel of Prophet Jeremiah
      And I was loudly reading
      The Genesis
      And several Lebanese farmers
      Were sitting
      Under an ancient lotus tree
      And were counting the citrons on their citrus trees in their mind

      Beside the road the blind Iraqi kids

      Were looking at the
      Script of Hamurabi Tablet

      And I was reviewing the journals of the world as I journeyed


      The journey was quite smooth

      And from the tumult of industry all the journeys surface
      Was dim and dark
      And smelled after grease
      And empty wine bottles
      Crevices of instinct and impossible shades
      Were set beside each other on the journey’s soil
      In the way I could hear the coughing of tuberculosis patients coming from their homes
      The prostitutes were watching
      The bright crevices of jets
      In the towns blue sky
      And the children were pursuing the swallows
      The street’s garbage men were singing
      And great poets
      Were praying on migrating leaves
      And the distant path of pilgrimage continued through people and iron
      Towards the hidden gem of life
      And joined the wet nostalgia of a brook
      The static electricity of a fin
      With a familiarity of tune
      And boundlessness of a color

      The pilgrimage took me to tropic lands

      And under the shade of the sturdy green “Banians” how well I remember
      The sentence that entered the summer resort of my mind:
      Be wide and lonely and humble and firm!

      I am returning from my interview with the sun

      Where is the shadow …?

      But still one can hear the bewildered footstep of division of spring

      And the fragrance of reaping from the wind
      And the sense of touch is going to be senseless
      Behind the bust of the orange’s disposition
      Who knows at what point of season the stone of my solitude lies
      In this colorful struggle
      Still the jungle doesn’t know its numerous dimensions
      Still the leaf
      Is mounted on the first letter of the wind
      Still the man tells something to the brook
      And a stream of quarrel is flowing in the mind of the lawn
      And within the orb of the tree
      The echo of pigeon’s represents the vague presence of human behavior.

      I can hear the din of hubbub

      And I am the only one addressed by the winds of the world
      And the rivers of the word teach me
      The pure secret of disappearance
      To me only
      And I am the interpreter of the sparrows of Ganges Valley
      And Tibet’s mystic-looking earrings
      For the undecorated ears of damsels in Benares
      I have described it near the Serenat Road ()
      Lay me on my shoulders O morning songs of Vedas
      Lay the whole weight of freshness
      For I
      Am warmed by my own words
      And O all olive trees of Palestinian soil
      Address me the density of your shadow
      To this lonely pilgrim who is returning for excursion at Mount Tour
      Fermented with Moses’s discourse with the burning mount

      But one-day dialogue will disappear

      And the dragonflies shall spread sensational whiteness on the highway of the air

      How many poems have been composed for this rhythmical sorrow!?


      But still somebody is standing under the tree

      But still a horseman is standing behind the city battlement
      Whose wet eyelid bears the weight of the sweet dream of “Qadessieh victory”
      Still the neighing of impatient Mogul horses
      Can be heard and from the solitude of alfalfa farms still the Yazd merchant still grows ravished and senseless from the scent of the Road of Spices and Indian food
      And near Hamoon you can still hear:
      “Evil has spread all over the world
      A thousand years elapsed
      The sound of the of the swimming was not heard and the image of the of damsels was not reflected in the river

      And halfway in my pilgrimage I was sitting by Jamna River Coast

      And was looking at the reflection of Taj Mahal over the water
      The marble-like survival of elixir moments
      And the progress of volume of life in death
      Two big wings: look
      Are flying towards the margin of the river’s soul strange sparks can be seen near your hands
      Come and illuminate the darkness of comprehension
      Because a single hint is enough
      Life is a soft knock
      At the Maccar Rock.

      And within the path of the birds of Garden of Ecstasy

      They washed away the dust of experience from my eyes
      They pointed to me the health of a cypress tree and I whispered warmly beside “Tal”
      The sentence of sensation
      As a tribute to illumination of disposition

      One must pass

      And accompany the journey of distant horizons
      And sometimes you must pitch your tent in the vein of a word
      One must pass
      And sometimes eat from the branch of a mulberry tree

      I was passing by the lyric

      And it was the season of abundance
      And under my feet the figures of sand were being kicked
      A woman heard
      She walked to the window, looked at the season
      She was at her prime
      And her primeval hand was softly plucking the dew
      Of minutes from the body of sensation of death
      I stood up
      And the sun of lyric had risen
      And was watching the evaporation of dreams
      And the knocking of a strange herb on the mind’s body
      I was counting
      We thought
      We are without margins
      We thought
      We were swimming
      In the taut text of mythological rhubarb
      And our existence represented only a few seconds of negligence

      We were at the fatal beginning of the herbs

      When the woman saw me
      I heard your footsteps, I thought
      It was the wind that was passing over old curtains
      I heard your footsteps near the objects:
      “Where is the feast of lines?”
      Look at fluctuation to my body’s expansion?
      From what direction shall I reach the big surface and fill my extension to the wet area of the glass full of surfaces of thirst?
      Where will be the life as precise as the shattering of a dish?
      And the secret of growth of mallow
      Will melt with the warmth of the horse’s mouth?
      And within the beautiful concentration of hands one day
      I heard the sound of reaping of a cluster
      And in which part of Earth was it
      That washed us in the warmth of an apple?
      Impossible sparks issued from our existence
      Where will be the fear of watching be tender
      And more unstable than the way of a bird towards death
      And how much light was there
      In the conversation of objects in the path leading to aspen!
      Which path will take me to the garden of distances?

      One must pass

      I can hear the sound of the wind, one must pass and I am a pilgrim O everlasting winds!
      Carry me to the expanse of formation of leaves
      Carry me to the briny childhood of streams
      And until the grape ripens
      Fill my shoes with the beautiful motion of prostration
      Life my minutes to the peak of the repeated pigeons
      In the white sky of instinct
      And convert my chance existence
      Into a pure lost communication near the tree
      And in the breath of solitude
      Shake up the openings of my comprehension
      Send me toward the kite of that day
      Carry me to the solitude of the dimensions of life and show me
      The soft presence of naught

      کاغذ سفید را هر چقدر هم زیبا و تمیز باشد کسی قاب نمیگیرد...برای ماندگاری در ذهن ها باید حرفی برای گفتن داشت!!!

      نظر


      • #18
        مسافر

        دم غروب ، ميان حضور خسته اشيا
        نگاه منتظري حجم وقت را مي ديد.
        و روي ميز ، هياهوي چند ميوه نوبر
        به سمت مبهم ادراك مرگ جاري بود.
        و بوي باغچه را ، باد، روي فرش فراغت
        نثار حاشيه صاف زندگي مي كرد.
        و مثل بادبزن ، ذهن، سطح روشن گل را
        گرفته بود به دست
        و باد مي زد خود را.

        مسافر از اتوبوس
        پياده شد:
        "چه آسمان تميزي!"
        و امتداد خيابان غربت او را برد.

        غروب بود.
        صداي هوش گياهان به گوش مي آمد.
        مسافر آمده بود
        و روي صندلي راحتي ، كنار چمن
        نشسته بود:
        "دلم گرفته ،
        دلم عجيب گرفته است.
        تمام راه به يك چيز فكر مي كردم
        و رنگ دامنه ها هوش از سرم مي برد.
        خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود.
        چه دره هاي عجيبي !
        و اسب ، يادت هست ،
        سپيد بود
        و مثل واژه پاكي ، سكوت سبز چمن وار را چرا مي كرد.
        و بعد، غربت رنگين قريه هاي سر راه.
        و بعد تونل ها ،
        دلم گرفته ،
        دلم عجيب گرفته است.
        و هيچ چيز ،
        نه اين دقايق خوشبو،كه روي شاخه نارنج مي شود خاموش ،
        نه اين صداقت حرفي ، كه در سكوت ميان دو برگ اين گل شب بوست،
        نه هيچ چيز مرا از هجوم خالي اطراف
        نمي رهاند.
        و فكر مي كنم
        كه اين ترنم موزون حزن تا به ابد
        شنيده خواهد شد."

        نگاه مرد مسافر به روي زمين افتاد :
        "چه سيب هاي قشنگي !
        حيات نشئه تنهايي است."
        و ميزبان پرسيد:
        قشنگ يعني چه؟
        - قشنگ يعني تعبير عاشقانه اشكال
        و عشق ، تنها عشق
        ترا به گرمي يك سيب مي كند مانوس.
        و عشق ، تنها عشق
        مرا به وسعت اندوه زندگي ها برد ،
        مرا رساند به امكان يك پرنده شدن.
        - و نوشداري اندوه؟
        - صداي خالص اكسير مي دهد اين نوش.

        و حال ، شب شده بود.
        چراغ روشن بود.
        و چاي مي خوردند.

        - چرا گرفته دلت، مثل آنكه تنهايي.
        - چقدر هم تنها!
        - خيال مي كنم
        دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستي.
        - دچار يعني
        - عاشق.
        - و فكر كن كه چه تنهاست
        اگر ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بيكران باشد.
        - چه فكر نازك غمناكي !
        - و غم تبسم پوشيده نگاه گياه است.
        و غم اشاره محوي به رد وحدت اشياست.
        - خوشا به حال گياهان كه عاشق نورند
        و دست منبسط نور روي شانه آنهاست.
        - نه ، وصل ممكن نيست ،
        هميشه فاصله اي هست .
        اگر چه منحني آب بالش خوبي است.
        براي خواب دل آويز و ترد نيلوفر،
        هميشه فاصله اي هست.
        دچار بايد بود
        و گرنه زمزمه حيات ميان دو حرف
        حرام خواهد شد.
        و عشق
        سفر به روشني اهتراز خلوت اشياست.
        و عشق
        صداي فاصله هاست.
        صداي فاصله هايي كه
        - غرق ابهامند
        - نه ،
        صداي فاصله هايي كه مثل نقره تميزند
        و با شنيدن يك هيچ مي شوند كدر.
        هميشه عاشق تنهاست.
        و دست عاشق در دست ترد ثانيه هاست.
        و او و ثانيه ها مي روند آن طرف روز.
        و او و ثانيه ها روي نور مي خوابند.
        و او و ثانيه ها بهترين كتاب جهان را
        به آب مي بخشند.
        و خوب مي دانند
        كه هيچ ماهي هرگز
        هزار و يك گره رودخانه را نگشود.
        و نيمه شب ها ، با زورق قديمي اشراق
        در آب هاي هدايت روانه مي گردند
        و تا تجلي اعجاب پيش مي رانند.
        - هواي حرف تو آدم را
        عبور مي دهد از كوچه باغ هاي حكايات
        و در عروق چنين لحن
        چه خون تازه محزوني!

        حياط روشن بود
        و باد مي آمد
        و خون شب جريان داشت در سكوت دو مرد.

        "اتاق خلوت پاكي است.
        براي فكر ، چه ابعاد ساده اي دارد!
        دلم عجيب گرفته است.
        خيال خواب ندارم."
        كنار پنجره رفت
        و روي صندلي نرم پارچه اي
        نشست :
        "هنوز در سفرم .
        خيال مي كنم
        در آب هاي جهان قايقي است
        و من - مسافر قايق - هزار ها سال است
        سرود زنده دريانوردهاي كهن را
        به گوش روزنه هاي فصول مي خوانم
        و پيش مي رانم.
        مرا سفر به كجا مي برد؟
        كجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
        و بند كفش به انگشت هاي نرم فراغت
        گشوده خواهد شد؟
        كجاست جاي رسيدن ، و پهن كردن يك فرش
        و بي خيال نشستن
        و گوش دادن به
        صداي شستن يك ظرف زير شير مجاور ؟

        و در كدام بهار
        درنگ خواهد كرد
        و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

        شراب بايد خورد
        و در جواني يك سايه راه بايد رفت،
        همين.

        كجاست سمت حيات ؟
        من از كدام طرف مي رسم به يك هدهد؟
        و گوش كن ، كه همين حرف در تمام سفر
        هميشه پنجره خواب را بهم ميزند.
        چه چيز در همه راه زير گوش تو مي خواند؟
        درست فكر كن
        كجاست هسته پنهان اين ترنم مرموز ؟
        چه چيز در همه راه زير گوش تو مي خواند ؟
        درست فكر كن
        كجاست هسته پنهان اين ترنم مرموز؟
        چه چيز پلك ترا مي فشرد،
        چه وزن گرم دل انگيزي ؟
        سفر دارز نبود:
        عبور چلچله از حجم وقت كم مي كرد.
        و در مصاحبه باد و شيرواني ها
        اشاره ها به سر آغاز هوش بر ميگشت.
        در آن دقيقه كه از ارتفاع تابستان
        به "جاجرود" خروشان نگاه مي كردي ،
        چه اتفاق افتاد
        كه خواب سبز تار سارها درو كردند ؟
        و فصل ؟ فصل درو بود.
        و با نشستن يك سار روي شاخه يك سرو
        كتاب فصل ورق خورد
        و سطر اول اين بود:
        حيات ، غفلت رنگين يك دقيقه "حوا" است.

        نگاه مي كردي :
        ميان گاو و چمن ذهن باد در جريان بود.

        به يادگاري شاتوت روي پوست فصل
        نگاه مي كردي ،
        حضور سبز قبايي ميان شبدرها
        خراش صورت احساس را مرمت كرد.

        ببين ، هميشه خراشي است روي صورت احساس.
        هميشه چيزي ، انگار هوشياري خواب ،
        به نرمي قدم مرگ مي رسد از پشت
        و روي شانه ما دست مي گذارد
        و ما حرارت انگشت هاي روشن او را
        بسان سم گوارايي
        كنار حادثه سر مي كشيم.
        "و نيز"، يادت هست،
        و روي ترعه آرام ؟
        در آن مجادله زنگدار آب و زمين
        كه وقت از پس منشور ديده مي شد
        تكان قايق ، ذهن ترا تكاني داد:
        غبار عادت پيوسته در مسير تماشاست .
        هميشه با نفس تازه راه بايد رفت
        و فوت بايد كرد
        كه پاك پاك شود صورت طلايي مرگ.


        كجاست سنگ رنوس ؟
        من از مجاورت يك درخت مي آيم
        كه روي پوست ان دست هاي ساده غربت اثر گذاشته بود :
        "به يادگار نوشتم خطي ز دلتنگي."

        شراب را بدهيد
        شتاب بايد كرد:
        من از سياحت در يك حماسه مي آيم
        و مثل آب
        تمام قصه سهراب و نوشدارو را
        روانم.

        سفر مرا به باغ در چند سالگي ام برد
        و ايستادم تا
        دلم قرار بگيرد،
        صداي پرپري آمد
        و در كه باز شد
        من از هجوم حقيقت به خاك افتادم.

        و بار دگر ، در زير آسمان "مزامير"،
        در آن سفر كه لب رودخانه "بابل"
        به هوش آمدم،
        نواي بربط خاموش بود
        و خوب گوش كه دادم ، صداي گريه مي آمد
        و چند بربط بي تاب
        به شاخه هاي تر بيد تاب مي خوردند.

        و در مسير سفر راهبان پاك مسيحي
        به سمت پرده خاموش "ارمياي نبي"
        اشاره مي كردند.
        و من بلند بلند
        "كتاب جامعه" مي خواندم.
        و چند زارع لبناني
        كه زير سدر كهن سالي
        نشسته بودند
        مركبات درختان خويش را در ذهن
        شماره مي كردند.

        كنار راه سفر كودكان كور عراقي
        به خط "لوح حمورابي"
        نگاه مي كردند.

        و در مسير سفر روزنامه هاي جهان را
        مرور مي كردم.

        سفر پر از سيلان بود.
        و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر
        گرفته بود و سياه
        و بوي روغن مي داد.
        و روي خاك سفر شيشه هاي خالي مشروب ،
        شيارهاي غريزه، و سايه هاي مجال
        كنار هم بودند.
        ميان راه سفر، از سراي مسلولين
        صداي سرفه مي آمد.
        زنان فاحشه در آسمان آبي شهر
        شيار روشن "جت" ها را
        نگاه مي كردند
        و كودكان پي پرپرچه ها روان بودند،
        سپورهاي خيابان سرود مي خواندند
        و شاعران بزرگ
        به برگ هاي مهاجر نماز مي بردند.
        و راه دور سفر ، از ميان آدم و آهن
        به سمت جوهر پنهان زندگي مي رفت،
        به غربت تر يك جوي مي پيوست،
        به برق ساكت يك فلس،
        به آشنايي يك لحن،
        به بيكراني يك رنگ.

        سفر مرا به زمين هاي استوايي برد.
        و زير سايه آن "بانيان" سبز تنومند
        چه خوب يادم هست
        عبارتي كه به ييلاق ذهن وارد شد:
        وسيع باش،و تنها، و سر به زير،و سخت.

        من از مصاحبت آفتاب مي آيم،
        كجاست سايه؟

        ولي هنوز قدم گيج انشعاب بهار است
        و بوي چيدن از دست باد مي آيد
        و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج
        و به حال بيهوشي است.
        در اين كشاكش رنگين، كسي چه مي داند
        كه سنگ عزلت من در كدام نقطه فصل است.
        هنوز جنگل ، ابعاد بي شمار خودش را
        نمي شناسد.
        هنوز برگ
        سوار حرف اول باد است.
        هنوز انسان چيزي به آب مي گويد
        و در ضمير چمن جوي يك مجادله جاري است
        و در مدار درخت
        طنين بال كبوتر، حضور مبهم رفتار آدمي زاد است.

        صداي همهمه مي آيد.
        و من مخاطب تنهاي بادهاي جهانم.
        و رودهاي جهان رمز پاك محو شدن را
        به من مي آموزند،
        فقط به من.
        و من مفسر گنجشك هاي دره گنگم
        وگوشواره عرفان نشان تبت را
        براي گوش بي آذين دختران بنارس
        كنار جاده "سرنات" شرح داده ام.
        به دوش من بگذار اي سرود صبح "ودا" ها
        تمام وزن طراوت را
        كه من
        دچار گرمي گفتارم.
        و اي تمام درختان زينت خاك فلسطين
        وفور سايه خود را به من خطاب كنيد،
        به اين مسافر تنها،كه از سياحت اطراف "طور" مي آيد
        و از حرارت "تكليم" در تب و تاب است.

        ولي مكالمه ، يك روز ، محو خواهد شد
        و شاهراه هوا را
        شكوه شاه پركهاي انتشار حواس
        سپيد خواهد كرد

        براي اين غم موزون چه شعرها كه سرودند!

        ولي هنوز كسي ايستاده زير درخت.
        ولي هنوز سواري است پشت باره شهر
        كه وزن خواب خوش فتح قادسيه
        به دوش پلك تر اوست.
        هنوز شيهه اسبان بي شكيب مغول ها
        بلند مي شود از خلوت مزارع ينجه.
        هنوز تاجز يزدي ، كنار "جاده ادويه"
        به بوي امتعه هند مي رود از هوش.
        و در كرانه "هامون"، هنوز مي شنوي :
        - بدي تمام زمين را فرا گرفت.
        - هزار سال گذشت،
        - صداي آب تني كردني به گوش نيامد
        و عكس پيكر دوشيزه اي در آب نيفتاد.

        و نيمه راه سفر، روي ساحل "جمنا"
        نشسته بودم
        و عكس "تاج محل" را در آب
        نگاه مي كردم:
        دوام مرمري لحظه هاي اكسيري
        و پيشرفتگي حجم زندگي در مرگ.
        ببين، دو بال بزرگ
        به سمت حاشيه روح آب در سفرند.
        جرقه هاي عجيبي است در مجاورت دست.
        بيا، و ظلمت ادراك را چراغان كن
        كه يك اشاره بس است:
        حيات ضربه آرامي است
        به تخته سنگ "مگار"

        و در مسير سفر مرغ هاي "باغ نشاط"
        غبار تجربه را از نگاه من شستند،
        به من سلامت يك سرو را نشان دادند.
        و من عبادت احساس را،
        و به پاس روشني حال،
        كنار "تال" نشستم، و گرم زمزمه كردم.

        عبور بايد كرد
        و هم نورد افق هاي دور بايد شد
        و گاه در رگ يك حرف خيمه بايد زد.
        عبور بايد كرد
        و گاه از سر يك شاخه توت بايد خورد.

        من از كنار تغزل عبور مي كردم
        و موسم بركت بود و زير پاي من ارقام شن لگد مي شد.
        زني شنيد،
        كنار پنجره آمد، نگاه كرد به فصل.
        در ابتداي خودش بود
        و دست بدوي او شبنم دقايق را
        به نرمي از تن احساس مرگ برمي چيد.
        من ايستادم.
        و آفتاب تغزل بلند بود
        و من مواظب تبخير خوابها بودم
        و ضربه هاي گياهي عجيب را به تن ذهن
        شماره مي كردم:
        خيال مي كرديم
        بدون حاشيه هستيم.
        خيال مي كرديم
        بدون حاشيه هستيم.
        خيال مي كرديم
        ميان متن اساطيري تشنج ريباس
        شناوريم
        و چند ثانيه غفلت، حضور هستي ماست.

        در ابتداي خطير گياه ها بوديم
        كه چشم زن به من افتاد:
        صداي پاي تو آمد، خيال كردم باد
        عبور مي كند از روي پرده هاي قديمي.
        صداي پاي ترا در حوالي اشيا
        شنيده بودم.
        - كجاست جشن خطوط؟
        - نگاه كن به تموج ، به انتشار تن من.
        - من از كدام طرف مي رسم به سطح بزرگ؟
        - و امتداد مرا تا مساحت تر ليوان
        پر از سوح عطش كن.
        - كجا حيات به اندازه شكستن يك ظرف
        دقيق خواهد شد
        و راز رشد پنيرك را
        حرارت دهن اسب ذوب خواهد كرد؟
        - و در تراكم زيباي دست ها، يك روز،
        صداي چيدن يك خوشه را به گوش شنيديم.
        - ودر كدام زمين بود
        كه روي هيچ نشستيم
        و در حرارت يك سيب دست و رو شستيم؟
        - جرقه هاي محال از وجود بر مي خاست.
        - كجا هراس تماشا لطيف خواهد شد
        و نا پديدتر از راه يك پرنده به مرگ؟
        - و در مكالمه جسم ها مسير سپيدار
        چقدر روشن بود !
        - كدام راه مرا مي برد به باغ فواصل؟

        عبور بايد كرد .
        صداي باد مي آيد، عبور بايد كرد.
        و من مسافرم ، اي بادهاي همواره!
        مرا به وسعت تشكيل برگ ها ببريد.
        مرا به كودكي شور آب ها برسانيد.
        و كفش هاي مرا تا تكامل تن انگور
        پر از تحرك زيبايي خضوع كنيد.
        دقيقه هاي مرا تا كبوتران مكرر
        در آسمان سپيد غريزه اوج دهيد.
        و اتفاق وجود مرا كنار درخت
        بدل كنيد به يك ارتباط گمشده پاك.
        و در تنفس تنهايي
        دريچه هاي شعور مرا بهم بزنيد.
        روان كنيدم دنبال بادبادك آن روز
        مرا به خلوت ابعاد زندگي ببريد.
        حضور "هيچ" ملايم را
        به من نشان بدهيد."

        بابل، بهار 1345
        کاغذ سفید را هر چقدر هم زیبا و تمیز باشد کسی قاب نمیگیرد...برای ماندگاری در ذهن ها باید حرفی برای گفتن داشت!!!

        نظر


        • #19
          این هم یک شعر زیبا از سهراب سپهری اگر دوستان میتونن ترجمه اش کنن ممنون میشم
          روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد...
          خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد
          زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید
          کور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ ...
          هر چه دشنام از لب خواهم برچید
          هر چه دیوار از جا خواهم برکند
          رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند
          ابر را پاره خواهم کرد
          من گره خواهم زد چشمان را با خورشید ، دل ها را با عشق ،سایه ها را با آب ،شاخه ها را با باد
          و به هم خواهم پیوست،خواب کودک را با زمزمه زنجره ها
          بادبادک ها به هوا خواهم برد
          گلدان ها آب خواهم داد ...
          خواهم آمد ،سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت
          پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند
          هر کلاغی را کاجی خواهم داد
          مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک
          آشتی خواهم داد
          آشنا خواهم کرد
          راه خواهم رفت
          نور خواهم خورد
          دوست خواهم داشت

          نظر

          صبر کنید ..
          X