Tweet
زبان چینی به عنوان یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده سازمان ملل، اکنون در جهان جایگاه بیشتری برای خود کسب کرده است.
زبان رسمی چین ماندارین است و نامهای "هانیو" یا "پوتونگوا" متعلق به سینوی تبت است.
برای مطالعات بیشتر از زبان چینی، به این مقاله مراجعه کنید.
پوتونگوا در سرزمین اصلی چین واقع شده است که زبان مشترک همه ملیتهای مدرنهان است. در استان تایوان و هنگ کنگ، " گویو"نامیده میشود، در حالی که در سنگاپور و مالزی، اغلب "هوآیو" نامیده میشود.
ماندارین مبتنی بر گویش پکن و سایر گویشهایی است که در مناطق شمالی چین صحبت میشود. به دانش آموزان اغلب به عنوان " یوئن " با ماندارین در کتابهای مدرسه آموزش میدهند.
شکی نیست که اکثر مردم به عنوان یک زبان مادری از ماندارین استفاده میکنند که تقریباً یک پنجم از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است.
چینیها زمانی با زبانها و شخصیتهای خود مانند ژاپنی، کرهای و ویتنامی تأثیر بسیار زیادی در برخی کشوهای پیرامونی داشتند.
کاراکتر چینی بیش از 3000 سال قدمت دارد. این نوعی سلسله مراتب است که از سلسله مراتب اسکریپت در سلسله شانگ (از قرن شانزدهم تا یازدهم قبل از میلاد) سرچشمه گرفته است. سپس به اشکال مختلف دست نوشتههای خوشنویسی مانند اسکریپت بزرگ مهر، اسکریپت مهر و موم کوچک، اسکریپت رسمی، اسکریپت معمولی، متن خطی تبدیل شد.
عمدتا در چین از کاراکترهای ساده شده استفاده میشود که در کلاسهای ماندارین و چینی نیز در سطح بین المللی تدریس میشود. این کاراکترها سادهتر هستند، از این رو ضربات قلم کمتری نسبت به شخصیتهای سنتی چینی دارند.
کاراکترهای ساده شده صدها سال وجود داشته اند، اما تنها در نوشتن رسمی پس از تأسیس جمهوری خلق چین برای بهبود سواد در بین چینیها، در دهه 1950، پذیرفته شد.
روزنامه چینی "رین مین ری بائو" یا "مردم روزانه" از زیرنویس گزارشهای خبری یا فیلمهایی که از چین تهیه میشود استفاده میکند. از آنجا که تعداد زیادی از خوانندگان این مقاله در ایالات متحده وجود ندارند، این مقاله معمولاً در فروشگاههای محلی چینی وجود ندارد. افرادی که در کاراکترهای ساده چینی آشنایی دارند ممکن است به زبان چینی سنتی آشنایی نداشته باشند.
برای تماشای تصاویر بیشتر اینجا کلیک کنید
کاراکترهای سنتی یا کلاسیک چینی توسط چینیها در هنگ کنگ، تایوان، مالزی، کره، ژاپن و جاهای دیگر آموزش داده میشود. بسیاری از کتابهای درسی، روزنامهها و زیرنویسهای فیلم به زبان چینی سنتی نوشته میشود.
نمونه ای از روزنامههای چینی که در ایالات متحده توزیع شده اند و از شخصیتهای سنتی چینی استفاده میکنند، روزنامههای "مینگ پائو" یا "سینک تائو" هستند. کانتونی که به زبان چینی از هنگ کنگ صحبت میکند، عموماً این مقالات را میخواند. از طرف دیگر، تایوانیایی به زبان ماندارین روزنامه چینی "ژورنال جهانی" را در ایالتها میخواند. هر دو مقاله معمولاً در فروشگاهها و رستورانهای محلی چینی فروخته میشوند.
زبان رسمی چین ماندارین است و نامهای "هانیو" یا "پوتونگوا" متعلق به سینوی تبت است.
برای مطالعات بیشتر از زبان چینی، به این مقاله مراجعه کنید.
پوتونگوا در سرزمین اصلی چین واقع شده است که زبان مشترک همه ملیتهای مدرنهان است. در استان تایوان و هنگ کنگ، " گویو"نامیده میشود، در حالی که در سنگاپور و مالزی، اغلب "هوآیو" نامیده میشود.
ماندارین مبتنی بر گویش پکن و سایر گویشهایی است که در مناطق شمالی چین صحبت میشود. به دانش آموزان اغلب به عنوان " یوئن " با ماندارین در کتابهای مدرسه آموزش میدهند.
شکی نیست که اکثر مردم به عنوان یک زبان مادری از ماندارین استفاده میکنند که تقریباً یک پنجم از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است.
چینیها زمانی با زبانها و شخصیتهای خود مانند ژاپنی، کرهای و ویتنامی تأثیر بسیار زیادی در برخی کشوهای پیرامونی داشتند.
کاراکتر چینی بیش از 3000 سال قدمت دارد. این نوعی سلسله مراتب است که از سلسله مراتب اسکریپت در سلسله شانگ (از قرن شانزدهم تا یازدهم قبل از میلاد) سرچشمه گرفته است. سپس به اشکال مختلف دست نوشتههای خوشنویسی مانند اسکریپت بزرگ مهر، اسکریپت مهر و موم کوچک، اسکریپت رسمی، اسکریپت معمولی، متن خطی تبدیل شد.
عمدتا در چین از کاراکترهای ساده شده استفاده میشود که در کلاسهای ماندارین و چینی نیز در سطح بین المللی تدریس میشود. این کاراکترها سادهتر هستند، از این رو ضربات قلم کمتری نسبت به شخصیتهای سنتی چینی دارند.
کاراکترهای ساده شده صدها سال وجود داشته اند، اما تنها در نوشتن رسمی پس از تأسیس جمهوری خلق چین برای بهبود سواد در بین چینیها، در دهه 1950، پذیرفته شد.
روزنامه چینی "رین مین ری بائو" یا "مردم روزانه" از زیرنویس گزارشهای خبری یا فیلمهایی که از چین تهیه میشود استفاده میکند. از آنجا که تعداد زیادی از خوانندگان این مقاله در ایالات متحده وجود ندارند، این مقاله معمولاً در فروشگاههای محلی چینی وجود ندارد. افرادی که در کاراکترهای ساده چینی آشنایی دارند ممکن است به زبان چینی سنتی آشنایی نداشته باشند.
برای تماشای تصاویر بیشتر اینجا کلیک کنید
کاراکترهای سنتی یا کلاسیک چینی توسط چینیها در هنگ کنگ، تایوان، مالزی، کره، ژاپن و جاهای دیگر آموزش داده میشود. بسیاری از کتابهای درسی، روزنامهها و زیرنویسهای فیلم به زبان چینی سنتی نوشته میشود.
نمونه ای از روزنامههای چینی که در ایالات متحده توزیع شده اند و از شخصیتهای سنتی چینی استفاده میکنند، روزنامههای "مینگ پائو" یا "سینک تائو" هستند. کانتونی که به زبان چینی از هنگ کنگ صحبت میکند، عموماً این مقالات را میخواند. از طرف دیگر، تایوانیایی به زبان ماندارین روزنامه چینی "ژورنال جهانی" را در ایالتها میخواند. هر دو مقاله معمولاً در فروشگاهها و رستورانهای محلی چینی فروخته میشوند.