Tweet
دختری با کُتِ آبی
نوشتهی مونیکا هِسی
ترجمهی حمید هاشمی
***
داستانِ عشق، جنگ و امید.
برای طرفدارانِ «دختری که رهایش کردی»
برندهی جایزهی ادگار ۲۰۱۷
از بهترین رمانهای سال بهانتخاب تایم، واشنگتن پست و …
برای طرفدارانِ «دختری که رهایش کردی»
برندهی جایزهی ادگار ۲۰۱۷
از بهترین رمانهای سال بهانتخاب تایم، واشنگتن پست و …
از متن کتاب:
Here is the thing about my grief: It’s like a very messy room in a house where the electricity has gone out. My grief over Bas is the darkness. It’s the thing that’s most immediately wrong in the house. It’s the thing that you notice straight off. It covers everything else up. But if you could turn the lights back on, you would see there are lots of other things still wrong in the room. The dishes are dirty. There is mold in the sink. The rug is askew.
Elsbeth is my askew rug. Elsbeth is my messy room. Elsbeth is the grief I would allow myself to feel, if my emotions weren’t so covered in darkness. Because Elsbeth isn’t dead. Elsbeth is living twenty minutes away, with a German soldier. She says she loves him. She probably does. I met him once. Rolf. He was handsome and tall; he had a friendly smile. He even said the right things, like how he knew all the boys wanted Elsbeth and he felt lucky to have her, how he worked for someone high up in the Gestapo and if I ever needed anything, I should let him know because a friend of Elsbeth’s was a friend of his. I shook his hand and wanted to throw up.
Elsbeth is my askew rug. Elsbeth is my messy room. Elsbeth is the grief I would allow myself to feel, if my emotions weren’t so covered in darkness. Because Elsbeth isn’t dead. Elsbeth is living twenty minutes away, with a German soldier. She says she loves him. She probably does. I met him once. Rolf. He was handsome and tall; he had a friendly smile. He even said the right things, like how he knew all the boys wanted Elsbeth and he felt lucky to have her, how he worked for someone high up in the Gestapo and if I ever needed anything, I should let him know because a friend of Elsbeth’s was a friend of his. I shook his hand and wanted to throw up.
غم و غصهی من اینطوریه. مثل یه اتاق خیلی بههمریخته که برقش رفته. تاریکیش بهخاطر ماتمیه که برای باس گرفتم. اولین چیز بدی که تو این خونهس همینه. بهمحض اینکه وارد خونه میشی، اولین چیزیکه میبینی همینه که رو همهچی سایه میندازه، ولی اگه بشه چراغو روشن کنی میبینی خیلی چیزها تو اتاق هست که درست نیست یا سرجاش نیست. ظرفها کثیفه، روشویی پُرِ کپکه، فرشها کجه.
فرش کجام الزبته. اتاق بههمریختهم الزبته. اگه اینقدر احساساتم تو تاریکی نپیچیده بود، غصهی الزبت رو هم حس میکردم. چون الزبت نمُرده، الزبت بیست دقیقه اونطرفتر با یه سرباز آلمانی زندگی میکنه. میگه دوسش داره، شاید هم واقعاً داره. یه بار دیدمش، اسمش رولفه. خوشتیپ و قدبلند بود و لبخند دوستانهای داشت. حرفهای درستی هم میزد و میگفت برای یکی از مقامات بالای ادارهی گشت کار میکنه و من اگه چیزی میخوام میتونم بهش بگم، چون دوستای الزبت دوستای اونم هستن. باهاش دست دادم و همون لحظه میخواستم بالا بیارم.
نظر