اطلاعیه

Collapse
هیچ اطلاعیه ای هنوز ایجاد نشده است .

مصاحبه با پروفسور پیتر نیومارک

Collapse
X
 
  • فیلتر
  • زمان
  • نمایش
پاک کردن همه
new posts

  • مصاحبه با پروفسور پیتر نیومارک

    Interview with Peter Newmark, pioneering theoretician in scientific translation
    David Shea




    The following is a recent interview with Peter Newmark, professor emeritus of University of Westminster, where he lectured on translation
    and translation theory from 1958 to 1981.

    Since 1981, Professor Newmark has taught Principles and Methods of Translation at the Centre for Translation Studies on a part-time basis at the University of Surrey at Guildford. He is one of the most important theoreticians in the field of translation and a prolific reader and writer. Indeed, the classification of “semantic” and “communicative” translation in his influential Approaches to Translation was a landmark in the history of translation studies when it was published in 1981. A Textbook of Translation published later in that same decade also provided a platform for discussion for subsequent scholarship.

    What some may not know is that Newmark has continued to write prolifically ever since. Indeed, this interview actually began as an animated conversation over lunch in Surrey in early December 2004 and was completed by phone in March. It is difficult for Peter Newmark to find time to chat because he is so active even in semiretirement and well into his eighth decade.

    His regular column entitled “Translation Now” in the London-based journal The Linguist covers a variety of translation and linguistic topics, including ethics, aesthetics and medicine. Though these essays often take a hitting-to-all-fields style, they are always full of valuable insights and food for thought for translators and linguists. For the purposes of Panace@, it is interesting to note that Newmark was a pioneer in the sense that he freed translation theory from the clutches of strictly literary circles. As Brazilian translator Danilo Nogueira wrote recently, Newmark’s Approaches to Translation is “one of those marvellous books by someone who knows not all translation studies should by restricted to literary translation”.

    Newmark himself does not accept this tribute, believing that Eugene Nida should receive most of the credit. It is interesting that Nida heaped similar praise on Newmark in a recent article where he writes that “no one has been so outspoken and so generally right as Newmark, who has never been known to put up with nonsense” (Anderman and Rogers 1999:79).

    Newmark was born in Brno, Czechoslovakia, a city he planned to revisit in spring 2005 with his son as a sort of return to his roots, since he left Czechoslovakia at age five and settled in England. He read Modern Languages at Cambridge University, where he received an honours degree in French and German and also English literature. In addition to learning two foreign languages formally, he is proud to have learned Italian “on the ground”, in his words. As a British solder during World War II, he was stationed for three and a half years in Italy. Newmark fondly recalls how, when his regiment would take an Italian town, Newmark the recruit would scour any library he could find for books and dictionaries he could cull, take back to Allied lines and study.

    In short, Peter Newmark is a fascinating and engaging personality. Although very much the polite, well-spoken gentleman, his strong opinions, fuelled by years of careful study and debate, fire his speech. Mention any serious scholar in linguistics or translation (or most any other major discipline, come to that) of the past century and Newmark will have a salient comment. So it was that I brought up the Sapir-Whorf Hypothesis, relating thought and language, as a starting point for our interview.

    Newmark was, of course, well versed in the writings of anthropologist Edward Sapir and his student Benjamin Whorf (the latter, in Newmark’s opinion, was far more radical). It is interesting to note that Newmark is also extremely humble and often qualifies his comments with “this is just off the top of my head” or “as I remember this work” and “mind you it’s been a while since I read that”. Having said this, he generally delivers a most precise description of the matter at hand, as in the case of Sapir and Whorf. Although Sapir based his theories on work with the Hopi tribes in the Southwest United States, I proposed to apply his theories to Spanish doctors working with International English. An outlandish proposition, perhaps, but I wanted to try it out on Newmark.

    David Shea: As a medical translator working mainly with doctors and researchers in Spain who want to publish their research findings in English, I am faced with an interesting conundrum. These Spanish speakers use a language which many of them can not speak but must write and read at an extremely high register. I think Sapir’s work, from the 1920s, might be useful to describe my dilemma. Sapir explicitly approached language from the point of view of speech (as the title of his renowned book Language: An Introduction to the Study of Speech makes clear), whereas medical language must be rooted in written texts. What is more, with English as the undisputed lingua franca of medical writing, for a large proportion of the writers and readers of these texts the language they use is not their own. Sapir describes a speaker’s native language as “their mother-tongue, the formal vesture of their inmost thoughts and sentiments”.

    Peter Newmark: It’s been a long time since I read about this, but in its simplest terms the Whorfian (or Sapir-Whorf) hypothesis states that our thoughts are defined by our language and we are prisoners of language. In simpler terms, the thoughts we construct are based upon the language that we speak and the words that we use. In a sense, linguistic determinism can be interpreted as meaning that language determines thought.
    I believe that thinking is the basic element in language and written language arises directly from thinking. Spoken language is more spontaneous and social whereas written language is primarily individual and not social and thus deeper than social language. So medical language comes from thinking not speaking. Everyone knows that the sun does not rise yet we use that expression to describe it. That is a social reaction. So I disagree with Sapir though I feel some of the hypothesis has its value.

    D. S.: These medical researchers use English constantly as their working language. So in line with Sapir, perhaps it is not too fanciful to consider it a “temporary” mother-tongue in that, for the time that they spend working on the formulation of their theories and reporting their findings, English becomes, to quote Sapir, “the formal vesture of their inmost thoughts”. They may even find it difficult to express themselves on these topics in their own language. Of course some see international English, the language of science, as threatening other languages. Sapir offers comfort: while recognizing
    that languages influence each other considerably for a variety of reasons and through many channels, he points out that this influence is restricted to lexical borrowings and that some languages are more prone to these than others. Those who believe that an expression like “un parking” is the tip of a linguistic iceberg or the beginning of a process of linguistic globalization may feel reassured by how languages influence each other in Sapir’s assessment: “Language is probably the most self-contained, the most massively resistant of all social phenomena”.

    P. N.: As you say, when Sapir talks about language, he is talking about speaking and this medical terminology is words rather than thinking. In that sense, speech facilitates communication.

    D. S.: Anyway, let’s focus on your own work. I would like to limit the scope of this interview to medical translation. In your Textbook of Translation, you organize language into academic, professional and popular. Do you feel these categories could be applied to the different challenges facing medical translators?

    P. N.: Yes on the whole, the academic language sphere is the medical faculty professor using Greco-Latin terms as they are, while the general professional would use the standard English word. If you consult one of the major medical dictionaries, such as the Dorlands, you will find perhaps three different terms for each entry, starting with the Greco-Latin. An example of this level would be icterus as a term for jaundice. At the second level, terms like hepatitis. Then they tend to provide the popular term for illnesses such as “runs” for diarrhoea. So you could say that medical translators should know all three registers of terms (not always three but sometimes two), recognize the proper register for each situation, and feel confident about when to employ the different terms or expressions.

    D. S.: Regarding the latter point, my final-year translation students often struggle to distinguish between the “formal terms used by experts” you describe in your Textbook (p. 153) and other registers. Communication between surgeons obviously differs from the way surgeons communicate with nurses and patients. Would you like to comment on this point? Also how do you feel about medical staff using languages that the patient does not understand to keep from causing undo worry?

    P. N.: When medical personnel use difficult language to keep information from a patient, we refer to this process as “blinding with science”. Doctors don’t want to worry their patients but it would worry me even more to hear mumbo jumbo.

    D. S.: In one of your more recent essays, you quote the Russian theorist Kornei Chukovsky that “translation is concerned not with words nor sense, but with impressions”. Does this have any application in the field of medical translation?

    P. N.: I don’t think this is particularly germane to medical translation. A good translator should have a good feel for how a medical prescription should sound, how an experiment report should read. In many cases the theory of Chukovsky doesn’t apply. I think if this quotation does apply overall, it is in the general feeling rather than one specific area. There might be some overt general impression. For example, the use of the term hazard or risk __is this favorable or unfavourable? Hazard is “riskier” than risk, if we use the semantic differential which states that poison is unfavourable and honey is favourable.

    D. S.: You have also written in The Linguist (reproduced in Paragraphs on Translation, p. 159) that “translation is not merely a dualistic process. It has to take account of five medial factors: ethics, reality, logic, ‘pure language’ and aesthetics, of which only aesthetics is not exclusively universal”. Could you relate medical translation to this quote?

    P. N.: This is the easiest to answer of all your questions. I can easily relate medicine to all these concepts. First ethics is particularly important in medical translation__not only that you translate the text accurately but also you have to ensure that you do not injure or kill the patient. This is more important than the author or the reader. If the author gives instructions that are unethical, the translator must have sufficient knowledge to warn the reader, or to correct the situation. All translators need to be temporary experts in the sense they must have access to experts or check the medical aspect of the translation.
    As regards reality, this means what is happening__not the language but what the language is describing. Medical translators have to visualize what is happening. They need to ensure that this is realistic. The point about logic is that the text is causally and temporally logical, or sequentially so that if you get words like “therefore” and “then” they have to be appropriate to what is happening.
    Aesthetics in medical translation means that your text is agreeably written. By that I mean, clear, concise and sounds nice. It mustn’t be over-heavy, it should read as well as it sounds. It would be nice if it were written in an attractive way.
    The language of thought means that a word is missing in the source language but you find an expression in the target language. All language has gaps but our thoughts do not have these same gaps. In German there is a common expression that literally means “I wish you a happy hand", but you would generally render the expression as “I wish you luck", which perhaps suggests “I hope your turn is coming".

    D. S.: Now that you have mentioned the German language, how do you think closer European links will affect the future of medical translation?

    P. N.: Basically, English will be used as a lingua franca and medical translation will disappear (laughs). Of course, that’s meant to be a joke. But it is likely that 80%–90% of medical literature (in Europe) will soon be exclusively published in English.

    D. S.: And the English that is used may be quite different from what native English speakers write or at least speak, as Sapir might observe were he alive today.

    P. N.: I quite agree; it will be international English. Nevertheless, it will be a form of English.

    D. S.: As a technical and scientific translation instructor I am often asked who is better qualified to translate medical documentation, the medical professional who is interested in translation or the translator who wishes to specialize in translation. What would your opinion be on this subject?

    P. N.: The person who is a doctor would produce a better result. She would make sure the text makes sense, then a non-specialist could touch up the work. Generally I prefer the doctor but of course we are talking in generalizations. If a doctor is a natural linguist, then she might produce a good translation. By that I mean she would be a person with an intuitive gift for writing and composing. But colloquial language, being full of metaphor, tends to skip over details and that might be a disaster.

    D. S.: Many translation teachers recommend a graduate course in translation which would build on a four-year undergraduate programme of scientific or technical skills. In other words, take advantage of the technical expertise and then develop the translation skills at graduate level. Do you agree?

    P. N.: The obvious four-year degree would be in chemistry or biology if it was something with some relevance to medicine; in theory that might be a good idea. The problem is this is too theoretical. Would they have any language background? The graduate in chemistry or biology would have to have a background in at least two or three languages. The University of Bradford (UK) has offered a graduate programme with these features.

    D. S.: Others feel that a team effort linking medical personnel and translators would enhance this type of work by ensuring excellence in documentation. This would seem crucial given the increasingly specialized nature of modern medicine. A brain surgeon might not be a useful source for translating a case report on skin grafts, for example.

    P. N.: The translator would be placed as a stagiaire or intern, to use the American expression, with the medical staff. A one-year postgraduate course might be required beforehand. This period would be imbedded in this course but could lead to permanent employment, one would hope.

    D. S.: Thank you very much for sharing these thoughts with the readers of Panace@.

    P. N.: Not at all, I have enjoyed discussing these matters.

    Acknowledgements: I would like to express my gratitude to Professor Peter Newmark for his time. Thanks also to Professor Jeremy Munday of the University of Surrey for inviting me to teach a graduate course in medical translation at his department and also for introducing me to Peter Newmark. I acknowledge the technical review of this text by Dr. W. K. Chong, Honorary Senior Lecturer in Radiology and Physics and Consultant Neuroradiologist in Radiology at the Great Ormond Street Hospital for Children, London.

    Bibliography for Peter Newmark

    This listing is not comprehensive but should provide readers with a starting point. In addition to conference papers, courses and workshops presented all over the world, Newmark has also contributed to a number of festschriften, or collections of learned articles or essays as a tribute to scholars and colleagues.

    Approaches to translation. Oxford: Pergamon Press, 1981.
    A textbook of translation. New York: Prentice Hall, 1988. [Spanish version translated by Virgilio Moya: Manual de traducción. Madrid: Cátedra, 1992.]
    About translation. Clevedon (Avon, UK): Multilingual Matters, 1991.
    Paragraphs on translation. Clevedon: Multilingual Matters, 1993.
    More paragraphs on translation. Clevedon: Multilingual Matters, 1998.
    Also: Anderman G, Rogers M, eds. Word, text, translation: liber amicorum for Peter Newmark. Clevedon: Multilingual Matters, 1999.

    Source: medtrad.org/panacea.html
    گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان: ما را تمام لذت هستی به جستجوست ...
    اگر مطالب این سایت برایتان مفید بود، لطفا با مشارکت و به اشتراک گذاشتن تجربیات ارزشمند خود، آن را برای خود و دیگران پربارتر کنید!


    Webitsa.com
    Linkedin Profile

  • #2
    مصاحبه با پیتر نیومارک،
    نظریه‌پرداز پیشتاز ترجمۀ علمی



    آنچه اینجا می‌خوانید مصاحبۀ جدیدی است با پیتر نیومارک، استادِ ممتازِ دانشگاهِ وست‌مینیستر، جایی که او از 1958 تا 1981 ترجمه و ترجمه‌شناسی (نظریۀ ترجمه) تدریس کرده است.

    از 1981 بدین‌سو، پروفسور نیومارک در مرکزِ مطالعاتِ ترجمۀ دانشگاهِ سوری در گیلدفورد به‌صورتِ پاره‌وقت اصول و روشهایِ ترجمه را تدریس کرده است. او یکی از پراهمّیّت‌ترین نظریه‌پردازانِ قلمروِ ترجمه و پژوهشگر و نویسنده‌ای پرکار است. در حقیقت، طبقه‌بندیِ ترجمه به دو گونۀ «معنایی» و «ارتباطی» در اثرِ برجستۀ او «رویکردهایی به ترجمه» وقتی در 1981 منتشر شد نقطۀ عطفی در تاریخِ مطالعاتِ ترجمه به شمار رفت. «درسنامۀ ترجمه» که از پیِ آن در همان دهه به انتشار رسید نیز بستری را برایِ مباحثاتِ بعدی فراهم آورد.

    آنچه برخی شاید ندانند این است که نیومارک از آن هنگام تا اکنون نگارش پرکارانه را ادامه داده است. در واقع، این مصاحبه عملاً در شکل مکالمه‌ای زنده بر سر میز ناهار در سوری در اوایل دسامبر 2004 آغاز شد و در ماه مارس با گفتگوهای تلفنی کامل شد. برای پیتر نیومارک یافتن وقتی برای گپ‌زدن دشوار است زیرا او حتا در نیمه‌بازنشستگی و در هشتمین دهه‌ی زندگی بسیار پرکار است.

    ستون همیشگی او در ژورنال لندنی لینگویست با عنوان «اکنونِ ترجمه» رنگین‌کمانی از مباحث ترجمه و زبان‌شناسی را زیر نگاه خود دارد، که از آن جمله است علم اخلاق، زیبایی‌شناسی و پزشکی. این مقالات هرچند اغلب سبک پرداخت‌کننده به همه‌ی موضوعات را به خود می‌گیرند، همواره آکنده از رهیافتهایی پرارزش و خوراکی برای اندیشه‌ورزی مترجمان و زبان‌شناسان هستند. همسو با مقاصد پاناسئا، جالب است به این نکته توجه شود که نیومارک از این نظر پیشتاز است که ترجمه‌شناسی را از چنگال محافل اکیداً ادبی رهانید. چنان که مترجم برزیلی دانیلو نوگوئیرا به‌تازگی نوشته است، رویکردهایی به ترجمه، اثر 1981 نیومارک، «یکی از آن کتابهای شگفتی‌برانگیز است به قلم کسی که می‌داند همه‌ی مطالعات ترجمه نمی‌باید به ترجمه‌ی ادبی محدود باشد».

    خود نیومارک این تکریم را نمی‌پذیرد و معتقد است بخش اعظم این قدرشناسی می‌باید متوجه یوجین نایدا باشد. جالب است که نایدا در مقاله‌ای اخیر ستایش هم‌سنگی را نثار نیومارک می‌کند آنجا که می‌نویسد «هیچ کس به اندازه‌ی نیومارک چنین صریح‌اللهجه و چنین درست‌اندیش نبوده است، نیومارکی که هرگز با بی‌معنانگاری سر آشتی نداشته است» (آندرمن و راجرز، 1999:79).

    نیومارک متولد برنو در چکسلواکی است، شهری که او، از وقتی این کشور را در پنج سالگی وداع گفت و در انگلستان مقیم شد، در بهار 2005 به‌عنوان نوعی بازگشت به ریشه‌ها همراه با پسر خود به دیدار دگرباره‌ی آن می‌رود. در دانشگاه کمبریج «زبانهای مدرن» خواند، دانشگاهی که از آن درجاتی افتخاری در زبان فرانسوی و آلمانی و نیز ادبیات انگلیسی دریافت کرد. افزون بر فراگرفتن دو زبان خارجی به‌صورت رسمی، مفتخر است که ایتالیایی را، به‌گفته‌ی خود، «بین مردم کوی و برزن» آموخته است. در مقام سربازی بریتانیایی، سه سال و نیم در ایتالیا مستقر بود. نیومارک با شیفتگی به خاطر می‌آورد که، وقتی هنگ او می‌رفت تا شهری ایتالیایی را زیر چکمه‌های خود آورد، چگونه این سرباز جوان هر کتابخانه‌ای را که می‌توانست بیابد زیر و رو می‌کرد تا بتواند کتابها و لغتنامه‌هایی را از آن گلچین کند و به خطوط متفقین بازگردد تا آنها را بخواند.

    کوتاه سخن این که، پیتر نیومارک شخصیتی دلربا و مسحورکننده است. هرچند نجیب‌مرد خوش‌بیان بسیار بسیار مؤدبی است، عقاید مستحکمش، شعله‌گرفته از سالها مباحثه و مطالعه‌ی پردقت، کلامش را آتشین می‌کند. از میان اندیشه‌ورزان مجّد سده‌ی گذشته‌ی زبان‌شناسی یا ترجمه ( یا هر کارزار اندیشه‌ای عمده‌ی مرتبط با آن) نامی را برشمار و نیومارک نقطه‌نظر برجسته‌ای را درباره‌ی او ارائه خواهد کرد. از این روست که فرضیه‌ی ساپیر ـ ورف، پیونددهنده‌ی اندیشه و زبان، را به‌عنوان نقطه‌ی آغاز مصاحبه‌مان پیش کشیدم.

    نیومارک، البته، خبره‌ی نوشتارهایِ ادوارد ساپیرِ آنتروپولوژیست و شاگردش بنیامین ورف است (ورف، به باورِ نیومارک، بسیار رادیکال‌تر بود). جالب است به این نکته توجه شود که نیومارک به‌غایت فروتن نیزهست و اغلب نقطه‌نظرهای خود را در چارچوب عبارتهایی مانند «به نظرم چنین می‌رسد که» یا «تا آنجا که این اثر را به خاطر می‌آورم» و «خاطر نشان کنم که از آن هنگام که این مطالب را خواندم زمان زیادی سپری شده است» می‌نشاند. چنان که درسخن از ساپیر و ورف می‌بینیم، او، با طرح این چارچوب، عموماً دقیق‌ترین توصیف را از موضوع مورد بحث ارائه می‌دهد. هرچند ساپیر نظریه‌های خود را برپایه‌ی پژوهش درباره‌ی قبایل هوپی جنوب‌غرب ایالات متحده می‌نهد، پیشنهاد کردم نظریه‌های او را درباره‌ی دکترهای اسپانیایی که با انگلیسی بین‌المللی کار می‌کنند به کار بندیم. پیشنهادی ناجور، شاید، اما می‌خواستم آن را با نیومارک بیازمایم.

    دیوید شی: به‌عنوان یک مترجم پزشکی که در اسپانیا عموماً با پزشکان و پژوهشگرانی کار می‌کند که می‌خواهند یافته‌های پژوهشی خود را به انگلیسی منتشر کنند، با معمّای جالب‌توجهی رویارو هستم. این اسپانیایی‌زبانها زبانی را به کار می‌گیرند که بسیاری از آنها نمی‌توانند به آن سخن بگویند اما می‌باید در ترازی بسیار بالاتر به آن بنویسند و از آن بخوانند. فکر می‌کنم کار ساپیر، از دهه‌ی 1920، می‌تواند برای توصیف معضل من سودمند باشد. ساپیر آشکارا از منظر گفتار به زبان می‌نگرد (چنان که عنوان کتاب پرآوازه‌اش زبان: مقدمه‌ای بر مطالعه‌ی گفتار این نکته را تصریح می‌کند)، حال آن که زبان پزشکی می‌باید در متنهای نوشتاری، متون مکتوب، ریشه داشته باشد. علاوه بر این، وقتی انگلیسی زبانِ میانجیِ بلامنازعِ نوشتار پزشکی است، برای عده‌ی زیادی از نویسندگان و خوانندگان این متنها زبانی که ایشان به کار می‌گیرند زبان خود آنان نیست. ساپیر زبان بومی گوینده را به‌صورت «زبان مادری او، جامه‌ی رسمی حسها و اندیشه‌های او» توصیف می‌کند.

    پیتر نیومارک: از آن هنگام که این مطالب را خواندم زمان زیادی سپری شده است، اما، در ساده‌ترین بیان، فرضیه‌ی ورف (یا ساپیر ـ ورف) بر آن است که فکر ما را زبان ما تبیین می‌کند و ما زندانیان زبان‌ هستیم. به عبارتی ساده‌تر، اندیشه‌هایی که برپا می‌کنیم مبتنی هستند بر زبانی که به آن سخن می‌گوییم و واژه‌هایی که به کار می‌بندیم. جبرگرایی زبان‌شناختی (یا «دترمنیسم لینگویستیک») را، به بیانی، می‌توان بدین معنا تعبیر کرد که زبان اندیشه را می‌جبرد. معتقدم که اندیشیدن عنصر بنیادی زبان است و زبان نوشتاری به‌گونه‌ای بی‌واسطه از اندیشیدن برمی‌خیزد. زبان گفتاری خودجوش‌تر و اجتماعی‌تر است حال آن که زبان نوشتاری عمدتاً فردی است و اجتماعی نیست و از این رو ژرفتر از زبان اجتماعی است. پس زبان پزشکی از اندیشه برمی‌خیزد نه از گفتار. همگان می‌دانند که خورشید بالا نمی‌آید ولی ما این عبارت را به کار می‌گیریم تا آن پدیده را توصیف کنیم. این نوعی واکنش اجتماعی است. بنابراین من با ساپیر موافق نیستم هرچند حس می‌کنم بخشی از آن فرضیه ارزش خاص خود را دارد.

    د. ش.: این پژوهشگران پزشکی دائماً از انگلیسی به‌عنوان زبان کاری خود استفاده می‌کنند. بنابراین همسو با ساپیر، شاید چندان خیال‌پروری نباشد آن را نوعی زبان مادری «موقت» بدانیم از این نظر که، برای مدتی که آنها سرگرم کار صورت‌بندی نظریه‌های خود و گزارش‌دهی یافته‌هایشان هستند، انگلیسی به قول ساپیر «جامه‌ی رسمی درونی‌ترین اندیشه‌های آنان» می‌شود. شاید حتا برای آنها بیان این مطالب به زبان خودشان دشوار باشد. البته برخی انگلیسی بین‌المللی، زبان علم، را تهدیدکننده‌ی زبانهای دیگر می‌دانند. ساپیر آسوده‌کننده است: با پذیرش این نکته که زبانها به دلایل متنوع و از مجاری بسیار به‌گونه‌ای چشمگیر بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند، او اشاره می‌کند که این تأثیر به استقراض لغت محدود است و برخی از زبانها بیش از دیگران مستعد این وام‌ستانی هستند. آنهایی که معتقدند عبارتی مانند “un parking” قلّه‌ی یک کوه یخ زبانشناختی یا آغاز نوعی فراگرد جهانی‌شدن زبان‌شناختی است شاید از دانستن چگونگی تأثیرگذاری زبانها بر هم در ارزیابی ساپیر اطمینان خاطری مجدد بیابند: «زبان احتمالاً خودبسنده‌ترین و مقاوم‌ترین همه‌ی پدیده‌های اجتماعی است».

    پ. ن.: چنان که گفتید، وقتی ساپیر درباره‌ی زبان حرف می‌زند، درباره‌ی گفتار حرف می‌زند و این اصطلاحگان پزشکی لغتها هستند نه اندیشه. در آن تعبیر، گفتار ارتباط را تسهیل می‌کند.


    د. ش.:
    در هر حال، اجازه دهید بر کارهای خود شما متمرکز شویم. مایلم دامنه‌ی این مصاحبه را به ترجمه‌ی پزشکی محدود کنم. شما، در درسنامه‌ی ترجمه، زبان را در سه مقوله‌ی آکادمیک، حرفه‌ای و همگانی سازمان می‌دهید. آیا حس می‌کنید این مقولات را بتوان در مورد چالشهای مختلف فراروی مترجمان پزشکی به کار بست.

    پ. ن.: بله در کلّ، سپهر زبان آکادمیک همانا استاد دانشکده‌ی پزشکی است که اصطلاحات یونانی ـ لاتینی را چنان که هستند به کار می‌گیرد، حال آن که پیشه‌ور عمومی از لغت انگلیسی استاندارد استفاده می‌کند. اگر به یکی از لغتنامه‌های بزرگ پزشکی، مثلاً دورلند، مراجعه کنید برای هر مدخل شاید سه اصطلاح مختلف را خواهید یافت، که با یونانی ـ لاتینی آغاز می‌شود. مثالی برای این تراز می‌تواند ایکتروس در برابر یرقان باشد. در تراز دوم، اصطلاحهایی مانند هپاتیت جای دارند. سپس اصطلاح عامیانه یا همگانی برای ناخوشیهایی مانند شکم‌روش، در برابر اسهال، ارائه می‌شوند. بنابراین می‌توانید بگویید که مترجمان پزشکی می‌باید این هر سه گونه‌ی اصطلاحات (نه همواره سه گونه بلکه گاه فقط دو گونه) را بدانند، گونه‌ی مناسب هر موقعیت خاص را تشخیص دهند، و وقتی عبارتها یا اصطلاحهای مختلف را به کار می‌گیرند در گزینش خود احساس اطمینان کنند.


    د. ش.: در خصوص این نکته‌ی اخیر، دانشجویان سال آخر ترجمه‌ی من اغلب تقلا می‌کنند میان «اصطلاحهای رسمی به‌کاررفته توسط خبرگان» که در درسنامه‌ی‌تان (ص 153) توصیف می‌کنید و گونه‌های دیگر تمایز قائل شوند. ارتباط میان جرّاحان آشکارا متفاوت از شیوه‌ای است که جرّاحان با پرستاران و بیماران ارتباط برقرار می‌کنند. آیا در این باره توضیحی دارید؟ همچنین نظرتان در این باره چیست که کادر پزشکی زبانهایی را به کار می‌بندند که بیمار نمی‌فهمد تا از نگرانی بی‌مورد اجتناب شود؟

    پ. ن.: وقتی پرسنل پزشکی زبان متفاوتی را به کار می‌گیرند تا اطلاعات را از بیمار مخفی کنند، ما به این فرایند می‌گوییم «کورکردن با علم». دکترها نمی‌خواهند بیمارانشان را نگران کنند اما شنیدن آن الفاظ قلمبه‌سلمبه می‌تواند مرا بیشتر نگران کند.


    د. ش.: در یکی از جدیدترین مقالاتتان، از نظریه‌پرداز روسی کورنی چوکوفسکی نقل قول می‌کنید که «ترجمه نه دغدغه‌ی واژه‌ها را در سر دارد و نه دغدغه‌ی معنا را، بلکه به تأثیرها می‌پردازد». آیا این نکته در قلمرو ترجمه‌ی پزشکی کاربردی دارد؟

    پ. ن.: فکر نمی‌کنم این مطلب ربط خاصی به ترجمه‌ی پزشکی داشته باشد. مترجم خوب می‌باید حسّ خوبی در این باره داشته باشد که یک نسخه‌ی پزشکی چگونه می‌باید جلوه کند یا یک گزارش آزمایش چگونه می‌باید قرائت شود. در بسیاری از موارد نظریه‌ی چوکوفسکی کاربرد ندارد. فکر می‌کنم اگر این پرسش روی‌هم‌رفته جایی برای مطرح‌شدن داشته باشد، جایگاه آن همانا حسّ کلّی است تا این یا آن حوزه‌ی اختصاصی. شاید نوعی تأثیر کلّی آشکار مطرح باشد. برای نمونه، استفاده از دو اصطلاح مخاطره و ریسک – این یک آیا مطلوب است یا نامطلوب؟ اگر افتراق معناشناختی را به کار ببندیم که می‌گوید زهر نامطلوب است و عسل مطلوب، مخاطره پرریسک‌تر از ریسک است.


    د.ش.: همچنین در لینگویست نوشته‌اید (و در پاراگرافهایی درباره‌ی ترجمه، ص 159 تجدید چاپ شده است) که "ترجمه صرفاً فرآیندی دووجهی نیست. می‌باید پنج عامل واسط را به حساب آورد که عبارت‌اند از علم اخلاق، واقعیت، منطق، «زبان یکدست»، و زیبایی‌شناسی، که از این مجموعه فقط زیبایی‌شناسی منحصراً جهانی نیست". آیا می‌توانید ترجمه‌ی پزشکی را به این نقل قول ربط دهید؟

    پ. ن.: از میان همه‌ی پرسشهای شما پاسخ‌دادن به این یک آسانترین است. به‌آسانی می‌توانم پزشکی را به همه‌ی این مفهومها ربط دهم. نخست، علم اخلاق در ترجمه‌ی پزشکی اهمیتی ویژه دارد –– نه تنها چنین است که متن را دقیق ترجمه می‌کنید بلکه می‌باید تضمین کنید که به بیمار آسیب نمی‌زنید یا باعث مرگ او نمی‌شوید. این مهم‌تر از نویسنده یا خواننده است. اگر نویسنده دستورالعملهایی بدهد که غیراخلاقی باشند، مترجم می‌باید دانش کافی داشته باشد تا خواننده را بیاگاهاند، یا آن دستورالعملها را تصحیح کند. لازم است همه‌ی مترجمان متخصصان موقت باشند به این معنا که می‌باید به متخصصان دسترسی داشته باشند یا جنبه‌ی پزشکی ترجمه را وارسی کنند.

    در ارتباط با واقعیت، بدین معناست که چه چیزی روی می‌دهد –– نه زبان بلکه آنچه زبان توصیف می‌کند. مترجمان پزشکی می‌باید آنچه را که روی می‌دهد تجسم کنند. لازم است اطمینان داشته باشند که این تجسم واقع‌بینانه است. درباره‌ی منطق چنین است که متن از نظر علت و معلول و تقدم و تأخر زمانی منطقی است، یا زنجیره‌وار است به گونه‌ای که اگر واژه‌ها و عبارتهایی مانند «پس» و «از این رو» یا «بنابراین» را به کار می‌بندید این واژه‌ها یا عبارتها می‌باید متناسب با آن چیزی باشند که روی می‌دهد.

    زیبایی‌شناسی در ترجمه‌ی پزشکی بدین معناست که متن شما چنان نگاشته شود که رأی اهل فن را با خود داشته باشد. یعنی، منظورم این است که، روشن، مجمل، و خوش‌لحن باشد. نمی‌باید بیش از اندازه سنگین باشد، می‌باید در عین بامعنابودن قابل خواندن باشد. خوب می‌بود اگر می‌شد به سبکی پرجاذبه نوشته شود.

    زبان اندیشه بدین معناست که واژه‌ای در زبان مبدأ مفقود است اما در زبان مقصد برای آن عبارتی می‌یابید. همه‌ی زبانها خلاءهای واژگانی دارند اما اندیشه‌های ما چنین خلاءهایی ندارند. در زبان آلمانی عبارتی رایج هست با این معنای لفظ به لفظ که «دست خوبی برایت آرزو می‌کنم»، اما عموماً این عبارت را چنین تعبیر می‌کنید که «برایت اقبال بلند آرزومندم»، که شاید حاکی از این باشد که «امیدوارم نوبت به تو نیز برسد».


    د.ش.: اکنون که صحبت زبان آلمانی را پیش کشیدید، فکر می‌کنید پیوندهای نزدیکتر اروپاییان چه اثری بر آینده‌ی ترجمه‌ی پزشکی خواهد داشت؟

    پ. ن.: اساساً، انگلیسی در مقام زبان بلامنازع به کار خواهد رفت و ترجمه‌ی پزشکی رخت از میان خواهد بست (خنده‌های حضار). البته، مقصود این جمله آن بود که یک لطیفه باشد. اما محتمل آن است که 80 تا 90 درصد نوشتارهای پزشکی (در اروپا) در آینده‌ی نزدیک منحصراً به زبان انگلیسی منتشر شوند.


    د.ش.: و انگلیسی‌یی که به کار می‌رود می‌تواند کاملاً متفاوت باشد از آنچه سخن‌وران بومی انگلیسی‌زبان بدان می‌نویسند یا دست‌کم بدان می‌گویند، چنان که ساپیر می‌توانست شاهد باشد اگر که امروز زنده می‌بود.

    پ. ن.: کاملاً موافقم؛ آن انگلیسی «انگلیسی بین‌المللی» خواهد بود. با این حال، آن انگلیسی گونه‌ای از زبان انگلیسی است.


    د.ش.: در مقام یک آموزگار ترجمه‌ی فنی و علمی اغلب از من پرسش می‌شود چه کسی بیشتر صلاحیت ترجمه‌ی متنهای پزشکی را دارد، حرفه‌ای‌های پزشکی که به ترجمه علاقه دارند یا مترجمی که می‌کوشد در ترجمه تخصص یابد. نظر شما در این باره چیست؟

    پ. ن.: او که دکتر است احتمالاً محصول بهتری را به دست خواهد داد. او می‌تواند این اطمینان را بیافریند که متن بامعناست، و بدین ترتیب یک غیرمتخصص خواهد توانست کار را حک و اصلاح کند. عموماً من دکتر (پزشک) را ترجیح می‌دهم، اما البته داریم در کلیات حرف می‌زنیم. اگر دکتری زبان‌شناس فطری باشد، پس احتمالاً ترجمه‌ی بهتری پدید خواهد آورد. با این سخن منظورم این است که او می‌باید شخصی با موهبت فطری نگارش و تألیف باشد. اما زبان محاوره، که پر از استعاره است، می‌کوشد از جزئیات بگریزد و این می‌تواند فاجعه‌بار باشد.


    د.ش.: بسیاری از مدرسان ترجمه یک دوره‌ی فوق‌لیسانس ترجمه را توصیه می‌کنند که می‌تواند بر پایه‌ی یک دوره‌ی چهارساله‌ی لیسانس یکی از رشته‌های علمی یا فنی مبتنی باشد. به بیان دیگر، از مزیت تخصص فنی دوره‌ی کارشناسی (لیسانس) استفاده شود تا سپس مهارتهای ترجمه در مقطع کارشناسی ارشد (فوق‌لیسانس) تکوین یابد. آیا موافق هستید؟

    پ. ن.: این دوره‌ی چهارساله‌ی بدیهی اگر قرار است مرتبط با پزشکی باشد می‌تواند در شیمی یا زیست‌شناسی باشد؛ در تئوری این شاید ایده‌ی خوبی باشد. مشکل این است که این ایده بیش از حد تئوریک است. آیا آنان می‌باید پس‌زمینه‌ای از زبان داشته باشند؟ لیسانس شیمی یا زیست‌شناسی می‌باید در دست کم دو یا سه زبان پس‌زمینه‌ای داشته باشد. دانشگاه برادفورد (پادشاهی متحده) یک برنامه‌ی دوره‌ی لیسانس را با این ویژگیها ارائه داده است.


    د.ش.: دیگران معتقدند که نوعی کوشش تیمی پیونددهنده‌ی پرسنل پزشکی و مترجمان می‌تواند از راه تضمین کیفیت اسناد این نوع کار را ارتقا بخشد. با توجه به ماهیت تخصصی فزاینده‌ی پزشکی مدرن این نگرش شاید حیاتی باشد. برای مثال، جراح مغز شاید منبع سودمندی برای ترجمه‌ی یک گزارش موردکاوی مربوط به پیوند پوست نباشد.

    پ. ن.: مترجم را می‌توان به‌عنوان استاژیر یا انترن، اگر بخواهیم از اصطلاح آمریکایی استفاده کنیم، به کار گماشت. یک دوره‌ی یک‌ساله‌ی فوق‌لیسانس شاید پیشاپیش لازم باشد. این دو را شاید بتوان با هم ادغام کرد اما امید آن است که به اشتغال دایمی بیانجامد.


    د.ش.: بسیار بسیار متشکرم از این که این اندیشه‌ها را با خوانندگان پاناسئا به اشتراک گذاشتید.

    پ. ن.: اصلاً قابل شما را نداشت؛ از بحث در این موضوعات لذت برده‌ام.


    قدردانی: مایلم سپاسگزاری خود را از پروفسور پیتر نیومارک به‌خاطر وقتی که به این مصاحبه اختصاص دادند ابراز کنم. همچنین سپاسگزارم از پروفسور جرمی موندی از دانشگاه سوری به‌خاطر دعوت از من برای تدریس یک دوره‌ی لیسانس ترجمه‌ی پزشکی در دپارتمان ایشان و نیز به‌خاطر معرفی من به پیتر نیومارک. قدردان زحمات دکتر و. ک. چونگ، استاد ارشد افتخاری رادیولوژی و فیزیک و نورورادیولوژیست مشاور بیمارستان کودکان گریت اورموند استریت، لندن، هستم که این متن را از نظر فنی بازبینی کردند.


    کتاب‌شناسی پیتر نیومارک


    این فهرست جامع نیست اما می‌تواند نقطه‌ی آغازی برای خوانندگان باشد. افزون بر مقالات کنفرانسها، دوره‌های آموزشی و کارگاهها، نیومارک در پدیدآوری مجموعه‌هایی از رساله‌ها و مقالات پرمحتوا سهیم بوده است که به صاحب‌نظران و همکاران پیشکش شده‌اند.
    Approaches to translation. Oxford: Pergamon Press, 1981.
    A textbook of translation. New York: Prentice Hall, 1988.
    About translation. Clevedon (Avon, UK): Multilingual Matters, 1991.
    Paragraphs on translation. Clevedon: Multilingual Matters, 1993.
    More paragraphs on translation. Clevedon: Multilingual Matters, 1998.
    Anderman G, Rogers M, eds. Word, text, translation: liber amicorum for Peter Newmark. Clevedon: Multilingual Matters, 1999
    .

    مترجم: مجتبی ابراهیم‌زاده غیاث
    برگرفته از: dynamolex.com
    گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان: ما را تمام لذت هستی به جستجوست ...
    اگر مطالب این سایت برایتان مفید بود، لطفا با مشارکت و به اشتراک گذاشتن تجربیات ارزشمند خود، آن را برای خود و دیگران پربارتر کنید!


    Webitsa.com
    Linkedin Profile

    نظر

    صبر کنید ..
    X