Emily Dickinson

[A.m.ir]

Emily Dickinson (10 Dec 1830 - 15 May 1886)l

Emily Dickinson grew up in a prominent and prosperous household in Amherst, Massachusetts. Along with her younger siter Lavinia and older brother Austin, she experienced a quiet and reserved family life headed by her father Edward Dickinson.

In a letter to Austin at law school, she once described the atmosphere in her father's house as "pretty much all sobriety." Her mother, Emily Norcross Dickinson, was not as powerful a presence in her life; she seems not to have been as emotionally accessible as Dickinson would have liked. Her daughter is said to have characterized her as not the sort of mother "to whom you hurry when you are troubled." Both parents raised Dickinson to be a cultured Christian woman who would one day be responsible for a family of her own. Her father attempted to protect her from reading books that might "joggle" her mind, particularly her religious faith, but Dickinson's individualistic instincts and irreverent sensibilities created conflicts that did not allow her to fall into step with the conventional piety, domesticity, and social duty prescribed by her father and the orthodox Congregationalism of Amherst.

The Dickinsons were well known in Massachusetts. Her father was a lawyer and served as the treasurer of Amherst College (a position Austin eventually took up as well), and her grandfather was one of the college's founders. Although nineteenth-century politics, economics, and social issues do not appear in the foreground of her poetry, Dickinson lived in a family environment that was steeped in them: her father was an active town official and served in the General Court of Massachusetts, the State Senate, and the United States House of Representatives.

Dickinson, however, withdrew not only from her father's public world but also from almost all social life in Amherst. She refused to see most people, and aside from a single year at South Hadley Female Seminary (now Mount Holyoke College), one excursion to Philadelphia and Washington, and several brief trips to Boston to see a doctor about eye problems, she lived all her life in her father's house. She dressed only in white and developed a reputation as a reclusive eccentric. Dickinson selected her own society carefully and frugally. Like her poetry, her relationship to the world was intensely reticent. Indeed, during the last twenty years of her life she rarely left the house.

Though Dickinson never married, she had significant relationships with several men who were friends, confidantes, and mentors. She also enjoyed an intimate relationship with her friend Susan Huntington Gilbert, who became her sister-in-law by marrying Austin. Susan and her husband lived next door and were extremely close with Dickinson. Biographers have attempted to find in a number of her relationships the source for the passion of some of her love poems and letters, but no biographer has been able to identify definitely the object of Dickinson's love. What matters, of course, is not with whom she was in love--if, in fact, there was any single person--but that she wrote about such passions so intensely and convincingly in her poetry.

Choosing to live life internally within the confines of her home, Dickinson brought her life into sharp focus. For she also chose to live within the limitless expanses of her imagination, a choice she was keenly aware of and which she described in one of her poems this way: "I dwell in Possibility." Her small circle of domestic life did not impinge upon her creative sensibilities. Like Henry David Thoreau, she simplified her life so that doing without was a means of being within. In a sense she redefined the meaning of deprivation because being denied something--whether it was faith, love, literary recognition, or some other desire--provided a sharper, more intense understanding than she would have experienced had she achieved what she wanted: "heaven,'" she wrote, "is what I cannot reach!" This line, along with many others, such as "Water, is taught by thirst" and "Success is counted sweetest / By those who ne'er succeed," suggest just how persistently she saw deprivation as a way of sensitizing herself to the value of what she was missing. For Dickinson hopeful expectation was always more satisfying than achieving a golden moment.

Writers contemporary to her had little or no effect upon the style of her writing. In her own work she was original and innovative, but she did draw upon her knowledge of the Bible, classical myths, and Shakespeare for allusions and references in her poetry. She also used contemporary popular church hymns, transforming their standard rhythms into free-form gymn meters.

Today, Dickinson is regarded as one of America's greatest poets, but when she died at the age of fifty-six after devoting most of her life to writing poetry, her nearly 2,000 poems--only a dozen of which were published anonymously during her lifetime--were unknown except to a small numbers of friends and relatives. Dickinson was not recognized as a major poet until the twentieth century, when modern readers ranked her as a major new voice whose literary innovations were unmatched by any other nineteenth-century poet in the United States.

Dickinson neither completed many poems nor prepared them for publication. She wrote her drafts on scraps of paper, grocery lists, and the backs of recipes and used envelopes. Early editors of her poems took the liberty of making them more accessible to nineteenth-century readers when several volumes of selected poems were published in the 1890s. The poems were made to appear like traditional nineteenth-century verse by assigning them titles, rearranging their syntax, normalizing their grammar, and regularizing their capitalizations. Instead of dashes editors used standard punctuation; instead of the highly elliptical telegraphic lines so characteristic of her poems editors added articles, conjunctions, and prepositions to make them more readable and in line with conventional expectations. In addition, the poems were made more predictable by organizing them into categories such friends, nature, love, and death. Not until 1955, when Thomas Johnson published Dickinson's complete works in a form that attempted to be true to her manuscript versions, did readers have an opportunity to see the full range of her style and themes.

Dickinson found irony, ambiguity, and paradox lurking in the simplest and commonest experiences. The materials and subject matter of her poetry are quite conventional. Her poems are filled with robins, bees, winter light, household items, and domestic duties. These materials represent the range of what she experienced in and around her father's house. She used them because they constituted so much of her life and, more importantly, because she found meanings latent in them. Though her world was simple, it was also complex in its beauties and its terrors. Her lyric poems captures impressions of particular moments, scenes, or moods, and she characteristically focuses upon topics such as nature, love, immorality, death, faith, doubt, pain, and the self.

Though her materials were conventional, her treatment of them was innovative, because she was willing to break whatever poetic conventions stood in the way of the intensity of her thought and images. Her conciseness, brevity, and wit are tightly packed. Typically she offers her observations via one or two images that reveal her thought in a powerful manner. She once characterized her literary art by writing "My business is circumference." Her method is to reveal the inadequacy of declarative statements by evoking qualifications and questions with images that complicate firm assertions and affirmations. In one of her poems she describes her strategies this way: "Tell all the Truth but tell it slant--/ Success in Circuit lies." This might well stand as a working definition of Dickinson's aesthetics.
Dickinson's poetry is challenging because it is radical and original in its rejection of most traditional nineteenth-century themes and techniques. Her poems require active engagement from the reader, because she seems to leave out so much with her elliptical style and remarkable contracting metaphors. But these apparent gaps are filled with meaning if we are sensitive to her use of devices such as personification, allusion, symbolism, and startling syntax and grammar. Since her use of dashes is sometimes puzzling, it helps to read her poems aloud to hear how carefully the words are arrange. What might seem intimidating on a silent page can surprise the reader with meaning when heard. It's also worth keeping in mind that Dickinson was not always consistent in her views and they can change from poems, to poem, depending upon how she felt at a given moment. Dickinson was less interested in absolute answers to questions than she was in examining and exploring their "circumference."

Source:emily-dickinson-songs.com

***

Links

The Complete Poems of Emily Dickinson

An extended introduction to Emily Dickinson,
from a highly reliable resource

A selective list of online literary criticism for Emily Dickinson

"Soul at the White Heat": The Romance of Emily Dickinson's Poetry
Analysis by novelist Joyce Carol Oates

Emily Dickinson International Society

The Emily Dickinson Journal

The Dickinson Homestead: Home of Emily Dickinson
History and drawings of the house Dickinson lives all her life and information about tours and location.

Recordings of Emily Dickinson's Poems
Julie Harris reads selected poems and letters, including "The soul selects her own society," "I'm nobody," "pain has an element of blank," and "Hope is the thing with feathers."l

[A.m.ir]

شعر و زندگی امیلی دیکنسون

.
بسته ای پر از سروده های پنهانی

مریم هاشم:

مرا جز نیایش هیچ نمانده است
ای مسیحا در آسمان
سرای تو را می جویم
به هر دری که می کوبم
تویی که زمین را به لرزه می افکنی
دریا را به تندباد می آشوبی
بگو ای عیسای ناصری
مرا دست یاری نداری؟

شعر همیشه زیباست، انسان را از خود و از جایی که در آنجا نفس می کشد، جدا می کند، اما گاهی واژه ها آنقدر عجیب اند که تو حتی مهلت احسنت گفتن پیدا نمی کنی و به جز سکوت حرف دیگری برای گفتن نمی یابی، تنها خط به خط آن را می خوانی و می ایستی و به معنایش فکر می کنی، به نیایش، به مسیح، به امیلی، این شاعر بزرگ که تو را در شعر خود غرق کرده است تا تو خالصانه دستت را به سویش دراز کنی و در جایی بایستی که او و شعرهایش همزمان نفس می کشند.

نامه های زن سپیدپوش

امیلی در سال ۱۸۳۰ در شهرک «امهرست» در ایالت ماساچوست آمریکا زاده شد، یک خواهر و یک برادر داشت پدرش خزانه دار دانشگاه و مردی خشکه مقدس بود، با قلبی پاک. امیلی بیشتر وقت خود را در محیط خانه می گذراند و کمتر از خانه بیرون می رفت. از کودکی روحیات او شبیه شاعران بود؛ حساس و مهربان. امیلی به ندرت شهر و دیار خود را ترک می کرد، او همیشه عاشق محیط خانه بود، عاشق جایی که خانواده اش در آنجا نفس می کشیدند.

امیلی هرگز ازدواج نکرد و زندگیش را با سرودن شعر و مراقبت از خانه و نگهداری از پدر و مادرش سپری کرد، پس از مرگ پدر و مادر به طور کلی منزوی و خانه نشین شد و حتی با خویشان و اطرافیانش هم بیشتر با یادداشت ها و نامه های کوتاه و مقطعی رابطه برقرار می کرد. شاید روزی که امیلی در آن خانه قدیمی زاده شد شعر نیز همزمان با او در آن خانه متولد شد و همزمان با او رشد کرد. با هر گام که امیلی در زمان برداشت شعر نیز دوش به دوش او در زمان به راه افتاد و هرگز او را میان راه تنها نگذاشت.

شعر و امیلی با هم بزرگ شدند تا اینکه جایی از راه، امیلی دلباخته مردی از دوستان خانوادگی اش به نام «چارلز ودزورث» شد که قاضی دادگستری بود، اما ودوزورث یک سال بعد در ۱۸۶۱ او را ترک کرد و به بهانه های شغلی به کالیفرنیا رفت.

این ناکامی عشقی به شدت باعث پریشانی و ناامیدی امیلی شد و ظاهرا همین دوره، یعنی فاصله میان سال های ۱۸۶۲ تا ۱۸۶۵ بود که خلاقیت های امیلی به اوج می رسد، تنهایی امیلی دوچندان می شود و این اتفاق نه چندان زیبا تمام آینده او را تحت الشعاع قرار می دهد. این شوک امیلی را به خود آورد تا دنیا را دوباره ببیند و خود را از میان تمام آدم های دنیا دوباره پیدا کند؛ امیلی پس از این ماجرا همیشه لباس سپید می پوشید و از خانه بیرون نمی رفت، شاید روزی که او لباس سپید به تن کرد روزی بود که امیلی در عین تنهایی هم صحبتی صمیمی برای خود پیدا کرد، کسی که هیچ کس به جز امیلی او را نمی دید.

من هیچ کسم، تو کیستی؟
تو هم، آیا هیچ کسی؟
پس، یک جفتیم
به هیچ کس مگو!
مبادا رسوایمان کنند!

جملاتی که بین امیلی و هیچ کس مبادله می شود، بسیار پرمعناست، در این خانه حالا هیچ کس تنها دوست امیلی است. بعد از مرگ پدر و مادر و از دست دادن معشوق شاید هیچ کس محکم ترین تکیه گاه برای امیلی باشد. امیلی در این خانه اوقات فراغتش را با خود و هیچ کس تقسیم می کند و از هیچ کس هزاران دوست می آفریند، دوستانی که نامه واسطه ای بین آنها بود.

امیلی گاه قطعه شعری را همراه با شاخه گلی یا نامه ای کوتاه برای دوستی یا خویشاوندی می فرستاد، همشهریانش او را بیشتر به عنوان زنی عجیب می شناختند تا شاعر و به او لقب اسطوره، زن سپیدپوش و ملکه منزوی داده بودند، با این حال انبوه نامه های به جا مانده از امیلی نشان می دهد که عزلت و انزوای او به هیچ وجه به معنی دوری و بیزاری از اطرافیان نبوده است، چون نامه هایش سرشار از عشق و عاطفه ای عمیق و روابطی صمیمانه و متقابل است.

شاید بانوی سپیدپوش ما در انزوا راحت تر نفس می کشید، گاه در تنهایی می نشست و به اطرافیانش نامه می نوشت، نوشتن تنها چیزی بود که او را آرام می کرد. سطرسطر نامه های امیلی بوی آشنایی می دهد، واژه های این نامه ها پر از عطر و رنگ گل و گیاه و سرشار از عطوفت و درک عمیق نسبت به دیگران، همراه با طنزی خاص و دلپذیر است، با همین نامه ها بود که او از کنج انزوا با دوستان و خویشان منتخب خود ارتباطی بی شائبه و انسانی برقرار می کرد، به ویژه در زمان رنج و مصیبت، آنها را از حمایت معنوی خود بهره مند می کرد. او عاشقانه مخاطبانش را دوست می داشت، در نامه هایش جملاتی پیدا می شود که گواهی بر این ادعاست؛ «امید کودکانه ای دارم که همه کسانی را که دوستشان دارم دور هم جمع کنم، کنارشان بنشینم و لبخند بزنم».

وقتی دیگر یعنی هیچ وقت

زندگی امیلی فراز و نشیب چندانی نداشت، چون تماما در انزوا گذشت، بانوی سپیدپوش هیچ نقطه ای از دنیا را به اندازه خانه پدری اش دوست نمی داشت و تمام عمر را آنجا سپری کرد. امیلی زندگی خود را با واژه هایش در میان اشعار و نامه هایش تا پایان عمر قسمت کرد، از بهار سال ۱۸۶۲ مکاتباتش با تامس هیگنسن سردبیر ماهنامه آتلانتیک آغاز شد. ماجرا از این قرار بود که هیگنسن در مقاله ای که در سال ۱۸۶۲ در ماهنامه آتلانتیک به چاپ رسید، به راهنمایی و تشویق نویسندگان جوان آمریکایی پرداخت و از آنها خواست که اگر قطعات زنده و جانداری نوشته اند برای بررسی و احیانا چاپ برایش بفرستند.

امیلی از این فرصت استفاده کرد و نامه ای همراه با چهار قطعه شعر برای او فرستاد و نظر ادبی و انتقادی هیگنسن را جویا شد. این نامه سرآغاز مکاتبات ۲۰ ساله آنها شد.

تامس هیگنسن از سبک رمزآمیز و پرابهام شعر امیلی غافلگیر شد، هیگنسن نخستین نامه امیلی را چنین توصیف می کند؛ در ۱۶ آوریل ۱۸۶۲ نامه ای به این مضمون از اداره پست دریافت کردم؛ آقای هیگنسن آیا شما گرفتارتر از آن هستید که بگویید شعر من زنده است یا نه؟ ذهن انسان چنان به خود نزدیک است که نمی تواند این موضوع را به روشنی ببیند و من کسی را ندارم که از او بپرسم، اگر فکر می کنید که شعر من نفس می کشد و فرصت و فراغتش را داشته باشید که به من بگویید بی درنگ ممنونتان می شوم….

روی نامه پستی مهر امهرست خورده بود، خطش چنان عجیب بود که گویی نویسنده نخستین درس هایش را با مطالعه ردپای پرندگان فسیل در موزه آن شهر فرا گرفته است…. غریب ترین نکته این نامه از نظر هیگنسن نداشتن امضا بود، اما بعد معلوم شد که نگارنده نامش را روی کارتی نوشته و آن را در پاکت کوچکی در داخل پاکت بزرگ گذاشته.

هیگنسن سردبیر به امیلی توصیه می کند تا مدتی برای چاپ اشعارش دست نگه دارد تا بتواند آنها را نرم و آهنگین کند و به آنها نظم بیشتری ببخشد. امیلی هم پند او را می پذیرد و تا پایان عمر از آن سرباز نمی زند! علت اصلی خودداری او از چاپ اشعارش این بود که امیلی انتشار اشعار را حراج ذهن و اندیشه می دانست و شاید برای همین بود که به توصیه هیگنسن حاضر به اصلاح وزن و قافیه اشعارش نشد، زیرا آن را جراحی شعر می دانست.

امیلی ترجیح می داد شعرهایش را بدون جراحی برای چاپ و پسند مردم تنها برای خود بسراید و برای خود نگه دارد، اما او همواره هیگنسن را استاد خود می خواند گرچه تنها از او می خواست که شعرهایش را نقد کند نه منتشر!

هشت سال بعد، هیگنسن با امیلی دیدار می کند. در ۱۶ اوت ۱۸۷۰، هیگنسن وارد خانه ای بزرگ و آجری می شود که بیرونش پر از درخت و بوته های پر از گل است، از بیرون خانه کاملا مشخص است که بانویی شاعر در این خانه نفس می کشد، هیگنسن امیلی را آدمی ریزه، خجول، ساده و بی صدا توصیف می کند با چشمانی درشت، درست مثل ته مانده شراب در جام یک میهمان!

امیلی با دو شاخه گل زنبق به استقبال او می رود، برای دختری که هرگز با غریبه ای مواجه نمی شد، دیدار با هیگنسن کمی دشوار بود. هیگنسن روحیه امیلی را به شدت پرتنش و پیچیده توصیف می کند. امیلی هنگام وداع نیز مانند شاعری بزرگ روبروی هیگنسن می ایستد و جملاتی شاعرانه را بر زبان می آورد. هنگامی که هیگنسن به او گفت وقتی دیگر دوباره به دیدارت می آیم امیلی در جواب می گوید بگو وقتی دور، این طور بازدیدمان نزدیک تر خواهد بود، وقتی دیگر یعنی هیچ وقت!

رابطه امیلی و هیگنسن تا سال ها بعد یعنی مدت ۲۰ سال به طور مکاتبه ای ادامه پیدا می کند، امیلی گاهی برای همسر هیگنسن نیز نامه می نوشت و برگ گلی معطر را به همراه یکی، دو بیت از شعرهایش ضمیمه می کرد، هیگنسن، طراوت و قدرت شعر امیلی را درک می کرد، او شعر امیلی را به گیاهی مانند می کند که از ریشه کنده شده و خاک و شبنم و باران هنوز به آن آویخته است.

امیلی آشنای نادیده ها

نگاه امیلی به دنیا نگاه عجیبی است، امیلی منزوی و گوشه گیر از لابه لای درزهای آجرهای کهنه و قدیمی بهشتی بی نظیر می بیند، بهشتی که پادشاهش خداست. شاید او نیازی نداشت تا مثل همسایه هایش برای رفتن به دریا شال و کلاه کند، برای او تصور دریا در مخیلات اش کفایت می کرد تا تور در دریا بیندازد و زیباترین واژه ها را برای شعرهایش شکار کند. لحن و صدای شعر امیلی مخصوص خود اوست. در شعر او عشق، خدا، طبیعت و جاودانگی نفس می کشند.

خانه پدری او سرشار بود از تجربیات باطنی، او هر روز به سفری تازه می رفت، سفری به درون ژرفای زندگی نه در پهنای زمین، شاید به همین علت بود که سروده هایش را بعد از مرگ او درون جعبه ای کشف کردند. در عمق رنج و نومیدی نشانی از دلسوزی برای خود در لحن و کلام او نمی یابید، امیلی گرچه تنهاست، اما این تنهایی را دوست می دارد، هنر او شعری است مرگ اندیش. زندگی از دیدگاه امیلی یک تراژدی است، اما عجیب است که با این تفکر او همیشه چشمانی براق داشت؛ او هرگز شاعری مهجور نبود، صدای امیلی چنان پردغدغه، صریح و خاص اوست که خواننده را وامی دارد آنها را تا آخر بشنود.

آرچیبالد مک لیش، امیلی را «شاعر دنیای خصوصی می نامد و می گوید؛ چنین سراینده ای نه فقط نظاره گر بل بازیگر صحنه ای است که نظاره می کند. سخنگوی شعرهای او، صدای اوست در نقش بازیگر؛ صدای اوست در نقش شاعر».

بسیاری از منتقدان ادبی، دیکنسون را از پیشگامان هوشیاری و تجربه گرایی مدرنیستی می دانند. از جمله کنت استاکس در کتابش، «امیلی دیکنسون و هوشیاری مدرن»، او را در زمره نوگرایانی چون بودلر تا سوررئالیست های فرانسوی و یا «هاپکنیز» تا الیوت در میان انگلیسی زبان ها می شمارد، حتی در مقام مقایسه با جرارد منلی هاپکنیز شاعر معاصر انگیلسی، امیلی را برتر می داند، زیرا هر چند او در زمینه نحو آهنگ و تصویرسازی، تجربه های درخشانی دارد، اما به دلیل ریشه های سنتی و کاتولیک ذهن خود، بینش فراگیر ندارد.

امیلی با خود انسان و خلاء ارزش ها روبه رو شد، مستقیما و بدون هیچ پیش آگاهی مذهبی. امیلی از خود انسان تازه ای آفرید، انسانی که در انزوا زیست و سال ها پس از مرگش کشف شد. زندگی و مرگ امیلی یک روایت بیشتر ندارد و آن روایت تنهایی اوست. وقتی امیلی در سال ۱۸۸۶ چشم از جهان فرو بست، یادگاری عظیم و جاودان از خود به جا گذاشت؛ جعبه شعرهای امیلی بعد از مرگ او توسط لاوینیا، خواهر امیلی کشف شد، قطعا برای شاعری همچون امیلی یادگاری ارزشمندتر از اشعارش نیست.

درون جعبه بسته ای بود پر از سروده های پنهانی که در روزها و شب های تنهایی امیلی، همدم او بودند. بیش از یکهزار و ۷۰۰ قطعه شعر روی کاغذهای متفرقه نوشته و به هم دوخته شده بود، بعد از مرگ امیلی، تامس هیگنسن فرصتی پیدا کرد تا اشعار او را چاپ کند، هیگنسن در سال ۱۸۹۰ نخستین برگزیده اشعار او را با اصلاحاتی که در آن اعمال کرده بود به چاپ رسانید و تا سال ۱۹۵۰ ویراسته های مختلفی از آثار امیلی به بازار آمد که با استقبال چشمگیر مردم روبه رو شد.

حالا در میان این همه شهرت و محبوبیت تنها جای خود امیلی خالی بود، اما واژه واژه امیلی دین خود را به او ادا کردند؛ واژه هایی که هرگز نمی میرند. گرچه بعد از مرگ امیلی نیم قرن طول کشید تا او جایگاه خود را در شعر و ادب به دست آورد، اما این به آن معنی است که او نیم قرن از درک زمان خویش پیشتر بوده است. حالا با سطرسطر اشعار امیلی می توان وجود او را حس کرد.

صدای قدم هایش را در میان حیاطی بزرگ و سخن گفتن اش را با گیاهان می توان شنید. زندگی ساده و یکنواخت امیلی با همین دلخوشی ها بی هیچ دلواپسی به پایان رسید، اما این خبر جاودانگی اوست که هر روز به گوش دنیا می رسد، از لابه لای درز همان آجرهای قدیمی و همان لحظه هایی که امیلی در آن نفس کشید.

منبع: گزیده نامه ها و اشعار امیلی دیکنسون
ترجمه سعید سعیدپور ـ نشر مروارید

برگرفته از روزنامه کارگزاران

[A.m.ir]

صور خيال در شعر اميلي ديكنسون

در ميان چهرههاي ادبي آمريكا تعداد كمي از آنها مانند اميلي ديكنسون به شدت مورد علاقه مخاطبان كتاب هستند؛ اما در ميان همين عده محدود نيز تعداد بسيار كمتري تا اين اندازه دست نيافتني و اسرارآميز باقي ماندهاند._


به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) به نقل از نيويورك تايمز، اميلي ديكنسون هنوز هم به دليل توجه ويژه به زندگي و كارهايش به موازات هم، تازگي و محبوبيت خود را حفظ كرده است.

يك ويرايش جديد از مجموعه اشعار او كه در سال 1999 منتشر شد پس از 40 سال، نور جديدي بر روش كار او تاباند. علاوه بر اين در همين دوره نظرات جنجالآميزي درباره نامهنگاريهاي او با همسر برادرش سوزان هانتينگتون ديكنسون ارائه شد كه نشاندهنده كشش عميق و عاطفي بين اين دو زن است.

تابستان سال 1998 نيز در نشست بينالمللي اميلي ديكنسون در «ماوت هوليوك كالج» شعر او به دقت مورد بررسي قرار گرفت. در اين نشست حدود 70 تحقيق از دانشگاههاي معتبر جهاني درباره كارهاي او ارائه شد و حتي اشعار اين شاعر آمريكايي از زاويه تائوييسم، شعر بنگالي و فرهنگ محلي دوران او بررسي شد.

در پاييز همين سال براي نخستين بار بخش بزرگ و چشمگيري از دست نوشتههاي او در نمايشگاهي با عنوان «اميلي ديكنسون: زندگي از طريق نوشتن» از سوي دانشگاه «هوتون» دانشگاه هاروارد در معرض ديد قرار گرفت.

در همين نمايشگاه بود كه تماشاگران براي اولين بار با صندوقي روبهرو شدند كه مجموعه اشعار او را سالها در دل خود نهان داشته بود. اين صندوق زير ميز كوچك كار اميلي در اتاق باريك و كوچك او، در خانه خانوادگياش در «امهرست» جاي داشت.

اميلي در همان خانهاي كه امروز به موزه تبديل شده به دنيا آمد و در همان جا هم درگذشت. او هرگز ازدواج نكرد و به ندرت سفر كرد. روزهاي زندگي او بدون هيچ حادثه غيرمترقبهاي در سطح ميگذشت؛ اما زندگي ديگري در عمق جريان داشت كه تازه پس از درگذشتش كشف و موجب شد تا زندگي اسرارآميز و متفاوت او همواره با هالهاي از افسانهها درآميخته باشد.

«توماس ونت وورت هيگينسون» همان نويسندهاي است كه اميلي يك بار شعرهايش را براي او پست كرد و از او خواست تا نظرش را درباره آنها بگويد. هيگينسون سرانجام پس از سالها مكاتبه در سال 1870 با اميلي ديدار كرد. در اين ديدار، اميلي با دو شاخه گل زنبق وارد سالن پذيرايي شد، آنها را مثل كودكي در دستان او گذاشت و با صدايي بريده بريده و كودكانهاي گفت: «اين مقدمه من است» . او با اين كار هيگينسون را مسحور كرد. ديكنسون در آن زمان 40 ساله بود.

سال 1881 زن جواني به نام «ميبل لونيس تود» از كالج دانشكده امهرست كه تازه به اين شهر آمده بود از حضور بانويي در شهر آگاه شد كه مردم او را اسطوره ميناميدند. زني كه 15 سال از خانهاش خارج نشده بود، هميشه لباس سفيد ميپوشيد و گفته ميشد افكار شگفتانگيزي دارد. او در نوشتن شهرت داشت با اين وجود كسي تا آن زمان نوشتههايش را نخوانده بود.

آنچه به قلم اين زن آفريده شد، تا زمان مرگش نيز ديده نشد و تازه آن زمان بود كه خواهر او «لاوينيا» بيش از 800 شعر را در صندوقي كه زير ميز تحرير او جاسازي شده بود كشف كرد؛ شعرهايي كه روي كاغذ نامه نوشته شده بود، تاريخ نداشت و بدون عنوان و امضا بود. اين شعرها در 40 جلد به يكديگر دوخته شده بودند.

اميلي وصيت كرده بود نوشتههايش را از بين ببرند؛ درخواستي نشأت گرفته از فرهنگ ويكتوريايي. لاوينيا اما از كتابچهها مراقبت كرد و با حفظ اين مجموعهها اولين جلد از شعرهاي خواهرش را با اين اميد كه ياد او را زنده كند، در سال 1890 منتشر كرد. اين مجموعه با استقبال چشمگيري روبهرو شد.


گيرايي ديكنسون در چيست؟

اين كشش از يك نظر به دليل زبان جالب اوست؛ كاربرد واژههايي با معنيهاي چندگانه، به كار گرفتن وزن ناموزون در سرودهها، آهنگ متمايز صدا؛ صدايي مبارزهجويانه، شوخ طبع، ارائه حسرتهاي روحي اما ناباورانه، از نظر حسي مشتاق اما كاملا محتاطانه.

مورد بعدي، شخصيت اوست. شكل ابتدايي اما پركشش تنهايي آمريكايي. او قرابت خود با محيط اطراف را كاملا ميشناخت و آن را تغذيه نيز ميكرد. وقتي هيگيسنون از او خواست بيرون بيايد و پرسيد آيا دلتنگ بيرون رفتن نميشود، آيا دلش براي ديدن دوستان تنگ نميشود و نميخواهد يك زندگي عادي داشتهباشد؟ او پاسخ داد: «هرگز فكر نميكنم حتي در تمام آينده پيش رويم كوچكترين علاقهاي به اتخاذ شيوه زندگي معمول داشته باشم.» و بعد افزوده بود: «احساس ميكنم خودم را به حد كافي بيان نكردهام.»

اميلي به عموم روي خوش نشان نميداد و اين كار را «حراج روح» ميناميد. گرايش او اين بود كه در جامعهاي منتخب ناشناخته بماند و كارهايي را كه مجبور به انجام دادنشان بود با ناخشنودي انجام ميداد. در عوض او قادر بود توجه كاملي به عقايد انتزاعي نشان دهد و درباره مسايلي چون مرگ و الوهيت سخن بگويد؛ يعني دقيقا همه آن چيزهايي كه ما حتي نميدانيم چگونه بايد دربارهشان فكر كنيم. او براي ما به شيوهاي زندگي كرد كه هرگز خودمان نميتوانستيم به آن سبك زندگي كنيم، درست مثل قديسان و به همين دليل است كه ما اين قدر شيفته او هستيم.

امروز با جستوجو در ميان همه آنچه او ميدانست، ميخواهيم به خود او برسيم؛ مثلا از تاثيرپذيري شخصي او در محيط هاروارد، ميز تحريري كه فقط يك چراغ مطالعه روي آن جا ميگرفت و درست به اندازه هيكل او بود. كتابهاي كتابخانهاش؛ اميلي برونته، جورج اليوت، شكسپير و انجيل. همه اينها تاثيرپذيري ادبي او را آشكار ميكند و تصويري از دوران كودكي كه موهايش را مثل يك گوجه پشت سرش جمع كرده است.

اما دستنويسهاي او، مستندات حركت دستها و ذهنش، در ويرايشهاي پيشين نامعين و گريزانند. شعرهاي او هرگز به يك شكل ويرايش نشده و در حقيقت ديكنسون آفرينندهاي فراتر از ويراستارهايش بوده است.


ويرايشهای متعدد از سرودههاي شخصی

همه چيز از آنجا شروع شد كه پس از مرگ اميلي و كشف شعرهايش، «هيگينسون» و «تود» براي انتشار كتابي كه در سال 1890 منتشر شد سخت كوشيدند تا اشعار او را «محسوس» كنند. آنها براي شعرها عنوان درست كردند، تلفظ هاي آن را عادي كردند، علامتگذاري كردند و حتي برخي از شعرها را بازنويسي كردند. ويراستارهاي بعدي برخي از اين تصميمها را حدف كردند؛ اما خودشان انتخابهاي جديدي داشتند كه باز جاي سوال داشت.

مارتا ديكنسون بيانچي شعرهايي رلا كه تا آن زمان منتشر نشده بود در دهه 20 و 30 قرن بيستم به دست چاپ سپرد، اما آنها را بدون عنوان و به صورتي منتشر كرد كه برخي از واژهها نادرست بود.

سال 1955 توماس جانسون اولين نسخه مستند را بر مبناي پژوهشي دانشگاهي منتشر كرد. او بيشتر شعرها را تاريخگذاري كرد و 40 پيشنهاد ارائه داد كه ميتوانست براي تنظيم آنها مناسب باشد. گرچه او برمبناي دستهاي از شعرهاي اميلي كه در دسترس داشت اين كار را انجام داد، اما بخش مهمي از دستنويسهاي او كه اكنون در كالج «امهرست» نگهداري ميشود آن زمان هنوز به صورت شخصي نگهداري ميشد.

كار تاريخي و به يادماندني او اكنون با ويرايش متفاوت رالف.دبليو.فرانكلين تكميل و وسيله انتشارات دانشگاه هاروارد منتشر شده است. در اين ويرايش، تاريخها و ميليونها جزييات متني دوباره بررسي شده است. با اين حال تفسير نتايج به دستآمده باز هم سوالهاي بيشتري برانگيخته است. براي مثال در حالي كه برخي از محققان دانشگاهي معتقد به ضرورت وجود منطقي عقلي از نظر محتواي شعرها براي جمعآوري آنها هستند، فرانكلين معتقد است كه آنها بايد به صورت تصادفي جمعآوري شوند. اكنون ديدگاههاي مختلف همه بر اين امر تاكيد دارند كه اميلي ديكنسون خودش تعيين ميكرد اشعارش چگونه خوانده شوند.

ويرايش شعرها حتي ميتواند بر تصاوير روانشناسانه نيز تاثيرگذار باشد.
چنانكه در كتاب «مرا به دقت بگشا: نامههاي صميمانه اميلي ديكنسون به سوزان هانتينگتون ديكنسون» كه در سال 1998 توسط انتشارات پاريس منتشر شد، ويراستارها «الن لوييس هارت» و «مارتا نيلاسميت» شعرها و نامههايي را جدا كردند كه اميلي با همسر برادرش رد و بدل كرده بود و در آنها نشانههايي از احساسات عميق و همكاري ادبي يافتند.

حتي در كنفرانس «مانت هوليوك» يك تاريخپژوه پيشنهاد كرد كه بر مبناي تاريخ نامهها به تحليل تغيير دستخطها بپردازند تا از اين طريق بتوانند ميزان سلامت عقلي و فيزيكي او و انعكاس آن در پاسخهاي حسياش را دريابند.

محقق ديگري در برابر گرايش دستنويسها هشدار ميداد و اين كه آيا از پاسخ به موضوعهاي وسواسي ميتوان راهي براي فهميدن اميلي ديكنسون به دست آورد؟

درك اين مسايل سخت است. ديكنسون از راه هنرش زندگي كرد و اين راهي غيرمستقيم براي شناخت يك شخصيت است. «حقيقت بايد به تدريج بدرخشد» اين حرفي است كه خود او ميزند. پس بايد به همين صورت باشد. اين همان دليلي است كه بيوقفه از شعرهاي او نسخهبرداري ميشود و به بازخواني آنها ميپردازيم. با اين كار دوباره او را ميبينيم و از طريق فيزيك و روح زنانهاش او را در مييابيم.


زيباشناسی شعرهای ديكنسون

ديكنسون بياينه اي براي زيباييشناسي شعرش به جاي نگذاشته است و به دليل تنوع موضوعهاي او، كارهايش در ژانر مشخص شعري جاي نميگيرد. او فقط شعرهاي «امرسون» را مورد بررسي قرار داده و به عنوان فلسفهاي متعالي شعرهايش را تحسين كرده است. با همه اينها، شعر ديكنسون را از زواياي مختلف بررسي ميكنند و آنها را در قالب طنز، ايهام، هزل و كنايه قرار ميدهند.

گلها و باغها؛ «فار» اشاره ميكند كه شعرها و نامههاي ديكنسون تقريبا تماميشان برگل متمركز شدهاند و تلميح به باغ اغلب به حوزهاي تخيلي باز ميگردد كه در آن گلها نمادي براي عملها و احساسات محسوب ميشوند. او برخي از گلها مثل "جنتيان" و شقايق را با جواني و فروتني پيوند ميدهد و گلهاي ديگري را با دورانديشي و روشنبيني. او معمولا براي اينكه شعر يا نامهاي براي دوستانش بفرستد همراه آن دسته گلي نيز ميفرستاد.

اشعار استعاري ـ ديكنسون تعداد زيادي شعر به جاي گذاشته است كه در آنها به آقا، جناب، يا استاد اشاره كرده است. هر چند برخي اين اشارهها را به عنوان نمادي از عشقهاي ازلي و ابدي ديكنسون مينامند؛ اما او در خلال اين شعرها به پرسش از خود و به نوعي خودپژوهي ميپردازد. شعرهايي كه گاه خواننده را عميقا تحت تاثير قرار ميدهند. او استعارههايش را از
متنها و نقاشيهاي دوره خود ميگيرد. خانواده ديكنسون اعتقاد داشتند كه اين شعرها نشان دهنده فردگرايي اوست؛ اما محققان اين ديدگاه را رد كردهاند.

اشعار بيمارگونه ـ اشعار ديكنسون انعكاس شيفتگي زندگي اوست و آميختن آن با بيماري، مرگ و مرگ. شايد براي يك دوشيزه نيوانگلندي شگفتآور باشد كه در شعرش از اشكال مختلف مرگ بگويد: مصلوب شدن، غرق شدن، به دار آويختهشدن، يخ بستن، گلوله خوردن، خفگي، چاقو خوردن، تولد نارس و گيوتين.

او عميقترين شناختش را به مرگ مقدر شده از جانب خداوند اختصاص ميدهد و به تشييع جنازه ذهني ميپردازد كه اغلب با حس عميق تشنگي و گرسنگي همراه است. يكي از پژوهندگان آثار او «ويويان پولاك» اين ارجاعها را واكنش خودبيوگرافينگارانه او از شخصيت تشنه و گرسنهاش مينامد. او دربرابر جهان خارج معمولا خود را موجودي كوچك، لاغر و شكننده توصيف ميكند.

اشعار مذهبي ـ هيگينسون ديكنسون در طي زندگي اشعاري نوشت كه انعكاس دلمشغولي او با آموزههاي عيسي مسيح هستند و در حقيقت بسياري از آنها اشاره به اين امر دارند. هرچند او در خانوادهاي مذهبي بزرگ شد؛ اما خودش معتقد بود كه تنها عضو خانواده است كه به اندازه ديگران مذهبي نيست. با اين وجود تعدادي از اشعار او بر مبناي انجيل معاصر و بازآفريني آنها با ظرافت تمام با استفاده از زبان محاوره آمريكايي است.

«دوروتي اوبرهاوس» دريافته است كه شكل برجسته شعرهاي مسيحي اميلي نشان دهنده توجه احترامآميز او به زندگي عيسي مسيح است. او مدعي است كه ساختار عميق ديكنسون او را از نظر «سنت شعري ايثار ميسح» در كنار هاپكينز، اليوت و آدن قرار ميدهد.
در شعري به مناسبت ميلاد مسيح ديكنسون روشنبيني و ظرافت در ايجاد يك موضوع قديمي را اين گونه بيان ميكند:

ناجي بايد مردي موقر و مطيع/ بوده باشد/ كه در يك روز دور و سرد/ به سراغ همقطاران كوچك بيايد/ راهي به مكان مقدس/ از زماني كه او و من بچه بوديم/ زنده بود، اما براي آنچه بايد باشد / ميليونها مايل راه ناهموار/ در دل قارهاي كشف نشده

«سوزان يوهاس» محقق دانشگاه معتقد است كه ديكنسون به روح و درون انسان به عنوان جاهاي قابل مشاهده نگاه ميكند و بيشتر زندگياش را در چنين فضايي ميگذراند. او اغلب از اين جاهاي خصوصي به عنوان «قارهاي كشف نشده» ياد ميكند و «عرصه روح» را با خيالپردازيهاي طبيعي ميآرايد. در موارد ديگر مثل قلعهها و زندانها خيالپردازي او تيرهتر و تاريكتر است و با راهروها و اتاقهاي تو در تو تكميل ميشود تا «يكي» در آنجا اقامت كند و اين «يكي» خود اوست كه با خودهاي متعددش در آنجا ساكن ميشود.

ترجمه: رويا ديانت

منبع: ibna.ir