اطلاعیه

Collapse
هیچ اطلاعیه ای هنوز ایجاد نشده است .

Toni Morrison

Collapse
X
 
  • فیلتر
  • زمان
  • نمایش
پاک کردن همه
new posts

  • Toni Morrison



    Born February 18, 1931 Lorain, Ohio, United States
    Occupation Novelist, editor
    Genres African American literature
    Notable works Beloved, Song of Solomon
    Notable awards Nobel Prize in Literature 1993, Pulitzer Prize for Fiction1988

    Toni Morrison (born Chloe Ardelia Wofford on February 18, 1931) is a Nobel Prize-winning American author, editor, and professor. Her novels are known for their epic themes, vivid dialogue, and richly detailed black characters; among the best known are her novels The Bluest Eye, Song of Solomon, and Beloved, which won the Pulitzer Prize for Fiction in 1988. In 2002, scholar Molefi Kete Asante listed Toni Morrison on his list of 100 Greatest African Americans.


    Early life and career


    Toni Morrison was born in Lorain, Ohio to George and Ramah (Willis) Wofford, the second of four children in a working-class family. As a child, Morrison read constantly; among her favorite authors were Jane Austen and Leo Tolstoy. Morrison's father told her numerous folktales of the black community (a method of storytelling that would later work its way into Morrison's writings).

    In 1949 Morrison entered Howard University to study English. Morrison received a B.A. in English from Howard in 1953, then earned a Master of Arts degree, also in English, from Cornell University in 1955, for which she wrote a thesis on suicide in the works of William Faulkner and Virginia Woolf . After graduation, Morrison became an English instructor at Texas Southern University in Houston, Texas (from 1955-57) then returned to Howard to teach English. She became a member of Alpha Kappa Alpha Sorority, Inc.

    In 1958 she married Harold Morrison, a Jamaican architect and fellow faculty member at Howard University. They had two children, Harold and Slade, and divorced in 1964. After the divorce she moved to Syracuse, New York, where she worked as a textbook editor. A year and a half later she went to work as an editor at the New York City headquarters of Random House.

    As an editor, Morrison played an important role in bringing black literature into the mainstream. She edited books by such authors as Toni Cade Bambara, Angela Davis and Gayl Jones.


    Writing career


    Morrison began writing fiction as part of an informal group of poets and writers at Howard University who met to discuss their work. She went to one meeting with a short story about a black girl who longed to have blue eyes. The story later evolved into her first novel, The Bluest Eye (1970), which she wrote while raising two children and teaching at Howard. In 2000 it was chosen as a selection for Oprah's Book Club.

    In 1975 her novel Sula (1973) was nominated for the National Book Award. Her third novel, Song of Solomon (1977), brought her national attention. The book was a main selection of the Book-of-the-Month Club, the first novel by a black writer to be so chosen since Richard Wright's Native Son in 1940. It won the National Book Critics Circle Award.

    In 1987 Morrison's novel Beloved became a critical success. When the novel failed to win the National Book Award as well as the National Book Critics Circle Award, a number of writers protested over the omission. Shortly afterward, it won the Pulitzer Prize for fiction. Beloved was adapted into the 1998 film of the same name starring Oprah Winfrey and Danny Glover. Morrison later used Margaret Garner's life story again in an opera, Margaret Garner, with music by Richard Danielpour. In May 2006, The New York Times Book Review named Beloved the best American novel published in the previous twenty-five years.

    In 1993 Morrison was awarded the Nobel Prize in Literature, the first black woman to win it. Her citation reads: Toni Morrison, "who in novels characterized by visionary force and poetic import, gives life to an essential aspect of American reality." Shortly afterwards, a fire destroyed her Rockland County, New York home.

    In 1996 the National Endowment for the Humanities selected Morrison for the Jefferson Lecture, the U.S. federal government's highest honor for achievement in the humanities. Morrison's lecture, entitled "The Future of Time: Literature and Diminished Expectations,"began with the aphorism, "Time, it seems, has no future," and cautioned against misuse of history to diminish expectations of the future.

    Although her novels typically concentrate on black women, Morrison does not identify her works as feminist. She has stated that she thinks "it's off-putting to some readers, who may feel that I'm involved in writing some kind of feminist tract. I don't subscribe to patriarchy, and I don't think it should be substituted with matriarchy. I think it's a question of equitable access, and opening doors to all sorts of things."

    In addition to her novels, Morrison has also co-written books for children with her younger son, Slade Morrison, who works as a painter and musician.


    Later life


    Morrison taught English at two branches of the State University of New York. In 1984 she was appointed to an Albert Schweitzer chair at the University at Albany, The State University of New York. From 1989 until her retirement in 2006, Morrison held the Robert F. Goheen Chair in the Humanities at Princeton University.

    Though based in the Creative Writing Program, Morrison did not regularly offer writing workshops to students after the late 1990s, a fact that earned her some criticism. Rather, she has conceived and developed the prestigious Princeton Atelier, a program that brings together talented students with critically acclaimed, world-famous artists. Together the students and the artists produce works of art that are presented to the public after a semester of collaboration. In her position at Princeton, Morrison used her insights to encourage not merely new and emerging writers, but artists working to develop new forms of art through interdisciplinary play and cooperation.

    At its 1979 commencement ceremonies, Barnard College awarded her its highest honor, the Barnard Medal of Distinction. Oxford University awarded her an honorary Doctor of Letters degree in June 2005.

    In November 2006, Morrison visited the Louvre Museum in Paris as the second in its "Grand Invité" program to guest-curate a month-long series of events across the arts on the theme of "The Foreigner's Home." Inspired by her curatorship, Morrison returned to Princeton in Fall 2008 to lead a small seminar, also entitled "The Foreigner's Home."

    She is currently a member of the editorial board of The Nation magazine.


    Works


    Novels

    The Bluest Eye (1970; ISBN 0-452-28706-5)
    Sula (1974; ISBN 1-4000-3343-8)
    Song of Solomon (1977; ISBN 1-4000-3342-X)
    Tar Baby (1981; ISBN 1-4000-3344-6)
    Beloved (1987; ISBN 1-4000-3341-1)
    Jazz (1992; ISBN 1-4000-7621-8)
    Paradise (1999; ISBN 0-679-43374-0)
    Love (2003; ISBN 0-375-40944-0)
    A Mercy (2008; ISBN 978-0-307-26423-7)

    Children's literature (with Slade Morrison)

    The Big Box (2002)
    The Book of Mean People (2002)

    Short fiction

    "Recitatif" (1983)

    Plays

    Dreaming Emmett (performed 1986)

    Libretti

    Margaret Garner (first performed May 2005)

    Non-fiction

    The Black Book (1974)
    Playing in the Dark: Whiteness and the Literary Imagination (1992)
    Race-ing Justice, En-gendering Power: Essays on Anita Hill, Clarence Thomas, and the Construction of Social Reality (editor) (1992)
    Birth of a Nation'hood: Gaze, Script, and Spectacle in the O.J. Simpson Case (co-editor) (1997)
    Remember: The Journey to School Integration (April 2004)
    What Moves at the Margin: Selected Nonfiction, edited by Carolyn C. Denard (April 2008)

    Articles

    "Introduction." Mark Twain, _Adventures of Huckleberry Finn_. [1885] The Oxford Mark Twain, edited by Shelley Fisher Fishkin. New York: Oxford University Press, 1996, pp. xxxii-xli.

    Awards

    Nobel Prize for Literature 1993
    Jefferson Lecture 1996
    Pulitzer Prize for Fiction 1988 for "Beloved"
    Anisfield-Wolf Book Award 1988 for "Beloved"
    UUA:Frederic G. Melcher Book Award (named for an editor of Publishers Weekly), 1988 for "Beloved". A remark in her acceptance speech that “there is no suitable memorial or plaque or wreath or wall or park or skyscraper lobby” honoring the memory of the human beings forced into slavery and brought to the United States. “There’s no small bench by the road,” led the Toni Morrison Society to begin installing benches at significant sites in the history of slavery in America; the first “bench by the road” was dedicated July 26, 2008 on Sullivan's Island, South Carolina, the point of entry for approximately 40 percent of the enslaved Africans brought to British North America.
    [National Book Critics Circle Award] 1977 for Song of Solomon

    Nominations

    Grammy Awards 2008 Best Spoken Word Album for Children - "Who's Got Game? The Ant or the Grasshopper? The Lion or the Mouse? Poppy or the Snake?"

    Source:en.wikipedia.org


    گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان: ما را تمام لذت هستی به جستجوست ...
    اگر مطالب این سایت برایتان مفید بود، لطفا با مشارکت و به اشتراک گذاشتن تجربیات ارزشمند خود، آن را برای خود و دیگران پربارتر کنید!


    Webitsa.com
    Linkedin Profile

  • #2
    10Questions for Toni Morrison



    10Questions for Toni Morrison

    By Andrea Sachs
    Wednesday, May. 07, 2008


    She's won the Pulitzer and Nobel prizes and recently received the PEN/Borders Literary Service Award. A new collection of her nonfiction, What Moves at the Margin, is out now. Toni Morrison will now take your questions.


    How did you discover your passion for writing?
    Roderick Yang, Seattle

    My deepest passion was reading. At some point—not early, I was 35 or 36—I realized there was a book that I wanted very much to read that really hadn't been written, and so I sort of played around with it in trying to construct the kind of book I wanted to read.


    Out of all the novels you've written, do you have a favorite?
    Sarah Henderson, Loma Linda, Calif.

    No, I always am most deeply impressed with the one that's going on at the moment.


    What is your prewriting process like?
    Sarah McLaughlin, Berkeley, Calif.

    Different books arrive in different ways and require different strategies. Most of the books that I have written have been questions that I can't answer. In order to actually put down the first word—I don't really have a plan—I sometimes have a character, but I can't do anything with it until the language arrives.


    Song of Solomon should be required reading for all African-American boys. How did you know what is in our heads?
    Ira Levi, Tulsa, Okla.

    That was a leap for me. I really wanted to do that book, about the education of a middle-class black man, about his ancestry, and I couldn't. And then my father died, and it was earthshaking for me. I remember saying to myself, I wonder what my father knew about these men? And I have to tell you, I felt access. I knew I could get there if I thought about him.


    Do you think that young black females are dealing with the same self-acceptance issues today as your character was in The Bluest Eye?
    —Francesca Siad, Calgary, Alta.

    No, not at all. When I wrote the book, the young women who read it liked it [but] were unhappy because I had sort of exposed an area of shame. Nowadays I find young African-American women much more complete. They seem to have a confidence that they take for granted.


    Do you regret referring to Bill Clinton as the first black President?
    Justin Dews, Cambridge, Mass.

    People misunderstood that phrase. I was deploring the way in which President Clinton was being treated, vis-à-vis the s e x scandal that was surrounding him. I said he was being treated like a black on the street, already guilty, already a perp. I have no idea what his real instincts are, in terms of race.


    Why did you endorse Barack Obama for the presidency?
    Chris Francis Lightbourne, Long Island, N.Y.

    I thought about voting for Hillary at the beginning. I don't care that she is a woman. I need more than that. Neither his race, his gender, her race or her gender was enough. I needed something else, and the something else was his wisdom.


    My 15-year-old daughter lives to write. What advice do you have for aspiring writers?
    Darren Wethers, St. Louis, Mo.

    The work is in the work itself. If she writes a lot, that's good. If she revises a lot, that's even better. She should not only write about what she knows but about what she doesn't know. It extends the imagination.


    If you had not chosen to share your gift of writing, what else would you have done?
    Michelle Patrick, New York City

    When I started teaching, I was absolutely thrilled. There's nothing more exciting to me than to read books, to talk about books with students—generation after generation—who bring different things to them. I loved that. I would stay there.


    Are there any dreams or goals that you have yet to fulfill?
    Janie Crawford, Syracuse, N.Y.

    I have two. Well, three, really. Two involve novels that I'm going to write and haven't written. The third is immortality. [Laughs.] I don't mean my work. I mean me.

    Source:time.com

    گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان: ما را تمام لذت هستی به جستجوست ...
    اگر مطالب این سایت برایتان مفید بود، لطفا با مشارکت و به اشتراک گذاشتن تجربیات ارزشمند خود، آن را برای خود و دیگران پربارتر کنید!


    Webitsa.com
    Linkedin Profile

    نظر


    • #3
      گفتگویی با تونی موریسون


      شما سوژه هايتان را چه طور انتخاب مي كنيد؟

      اين طور نيست كه راه بيفتم و در كوچه و خيابان و بگويم كه امروز بايد يك چيزي براي نوشتن پيدا كنم، گاهي وقت ها برايم پيش آمده است كه موقع نوشتن تصويري جلوي چشم ها يم مي درخشد، بعد يادم مي افتدكه سال ها پيش وقتي در كافه اي كنار ساحل نشسته بودم زن و مردي جلوي پيشخوان بلند و بلند درباره اين موضوع حرف مي زدند يا حـتي وقتي بچه بودم همسايه مان شخصيتي شبيه يكي از شخصيت هاي داستانم داشت. نمي دانم چرا، انگار اتفاقات دور و اطرافم به خيالخانه ذهن ام مي روند، سال ها مي مانند و درست وقتي كه حسابي جا افتادند، يك روز جلوي چشم ام مي درخشند.


      اما چرا، هميشه يا در اغلب موارد شخصيت هاي داستان شما سياه پوست هستند؟


      اين سوال بارها از من پرسيده شده اسـت، مـن اصلاخودم را نماينده سياه پوست ها نمي دانم،اما انتظار نداريد كه من درباره اسكيموها بنويسم. كودكي ام، جواني ام و بخشي از آدم هايي كه من با آن ها ارتباط برقرار كرده ام از همين قشر بودند، اما در اين ميان هيچ غرضي در كار نيست، يك چيز كاملادروني است.


      يعني وقتي در جديدترين اثرتان «عشق» از پنج زن حرف مي زديد، هيچ كدام نمي توانستند سفيدپوست باشند؟


      رمان معادله رياضي يا انسان شناسي نيست كه من تصميم بگيرم حتمايك شخصيت رنگين پوست يا سفيدپوست در آن بگذارم، همه چيز در بستر يك داستان جلو مي رود، حتي اول كار قصد داشتم شش شخصيت اصلي داشته باشم، اما نفر ششم اين قدر به بذر داستان نچسبيد كه مجبور به حذف اش شدم.


      چرا هميشه از زن ها حرف مي زنيد، نويسندگان زن ديگري هم هستند مثل شما كه اغلب داستان هايشان درباره زنان است و بي هيچ اكراهي خود را يك فمينيست مي دانند، اما شما هيچ وقت زير بار اين مساله نمي رويد، يعني شما مخالف فمينيسم هستيد؟

      مـن از هر ايسمي فرار مي كنم، ليبراليسم، كمونيسم و حتي فمينيسم، دوست دارم از دغدغه هاي دنياي زنانه بنويسم، بي اين كه پرچمي بالاي سرم باشد، اصولااز ادبياتي كه براي يك جنبش، حزب و جريان نوشته شود، هميشه بدم مي آمد، براي اين كه هر كدام از اين ها ديواري هستند كه از يك سو قلعه ات را با ديوار روبه رو مي كنند، اصولااين مرزبندي يعني كوفتن بر در فمينيسم به نظرم نشانه يك ضعف است، براي اين كه هنوز خود ما باور نداريم كه بايد در جامعه برابر زندگي كنيم، بلكه نگاهمان به طرز ملتمسانه اي يك امتياز را طلب مي كند، صرف اين مساله كه شخصيت هاي زنان داستان تو را پيش ببرند، نمي تواند تو را تبديل به يك فمينيست كند.


      براي مقابله با اين عنوان كه دايم در نقدهاي مختلف پيش روي اسم شما قرار مي گيرد، هيچ قصد نداريد رويه تان را عوض كنيد؟

      بـه هيـچ وجه، من نمي دانم چرا هيچ وقت كسي همينگوي را متهم به اين مساله نمي كند كه چرا دايم از مردها حرف مي زند، اما مدام من بايد به اين سوال جواب بدهم.


      شما يك نويسنده زن هستيد كه در عـين حال سياهپوست و معروف به طرفداري از جنبش فمينيست، كدام يك از اين واژه ها زودتر به ذهن تان خطور مي كند؟

      من در دنياي پيچيده اي بزرگ شدم، تمام كودكي ام با زن هاي سياهپوست پرتواني گذشت كه بي اين كه بدانند دنبال حقوق برابري بودند، هيچ وقت هم واژه فمينيست را تكرار نمي كردند، آن ها در جست وجوي اين بودند كه به هر چه مـي خـواهنـد بـرسند. هيچ از اين خط كشي ها هم نبود.


      تعريف شما از داستان زنان و جنبش فمينيست چيست؟

      مـن نمي توانم بفهمم كه داستان چطور مردانه و زنانه مي شود، براي اين كه وقتي اتفاقي مي افتد نمي گويم يك حادثه مردانه اتفاق افتاده است، داستان هم به همين شكل است.

      من داستان را مي خوانم و تنها در پي رسيدن به لايه هاي زيرين اش هستم، هر چـنـد معتقدم راوي زن با كنكاش بيش تري داستان را روايت مي كند.



      چقدر از داستان هايتان از زندگي واقعي شما نشات مي گيرد؟

      هيچ، تا به حال ميزان و اندازه اي نداشتم، اما هميشه اين من هستم كه در پوسته اي جديد فرو مي روم و از زبان يك آدم تازه و متفاوت داستانم را روايت مي كنم. در اين ميان هم خيلي وقت ها مثل دزدي كه نيمه شب كفش اش را جا مي گذارد، بخش هايي از عادت هاي روزمـره ام در داستان جا مي ماند، چيزهاي خيلي معمولي.

      البته گاهي وقت ها مخصوصادر مورد شخصيت هايي كه واقعابا آن ها برخورد داشته ام بايد بگويم به طرز ناخودآگاهي احساس خودم را درباره آن ها بيان مي كنم. آدم ها شبيه همان چـيزي مي شوند كه من درباره شان قضاوت مي كنم، به عنوان يك نويسنده اين حق را براي خود قايل ام.



      چـقـدر از داستان نويسي را ذات مي دانيد؟

      بـه هـر حال، نمي توان گفت كه داستان نويسي كاملاغريزي و ذاتي است. هر چند كه درباره شعر اين وجه بيش تر مي چربد، اما بخش هاي عمده اي از داستان نويسي به نظرم از طريق يادگيري ميسر است. به هر حال مستعد بودن و ذهن خلاق هم نقش بسزايي را در اين ميان به عهده دارد.

      به يك نويسنده تازه كار تنها مي توان در اين حد كمك كرد كه داستانش را ويرايش كرد يا حداقل به او گفت كه با سوژه هايش چه طور برخورد كند، بيش از اين در توان استاد نيست. گاهي وقت ها فكر مي كنم نوشتن يك راه ادامه دادن است درست همين كاري كه من در اين سال ها كردم; سال هاي فقر و زندگي در شرايط سخت، اما با اين حال فكر نوشتن رهايم نمي كرد، درست مثل صداي آهنگري پدرم، حس نوشتن مثل صداي تـيـك توي سرم مي چرخيد، وقتي مي نوشتم انگار آرام مي گرفتم. من اما نوشتن را براي خودم داشتم، چيزي كاملاشخصي در ميان هياهوي زندگي، من داستان را از جايي در اين دنيا دزديده بودم.



      مـوقـع نوشتن عادت هاي خاصي داريد؟

      اغلب نويسندگان، داستان هايشان را شب هنگام مي نويسند، اما من هيچ وقت در تاريكي شب احساس اين كه مي خواهم داستان خلق كنم را نداشتم، هميشه صبح زود كار مي كنم، پيش از اين كه بقيه از رختخواب بيرون آمده باشند، هيچ وقت فرصت اين كه تمام روزم را با سوژه هايم خلوت كنم نداشتم، البته حالا در اين سن و سال ماجرا كمي فرق كرده است. اما دلم مي خواست اين آرامش را در سال هاي پرتكاپوي جـوانـي داشتـم آن موقع ها وقتي دست هايم از ميله اتوبوس و مترو آويزان بود به سوژه هاي شخصيت هايم فكر مي كردم.


      چه كسي در دنياي داستان نويسي به شما كمك مي كند؟

      من از هر آنچه كه مي بينم و از هر آنچه كه مي خوانم درس مي گيرم. اما در مـيان نويسندگان زنده دنيا نادين گورديمر دنياي ژرفي را پيش رويم مي گشايد او يك خالق واقعي است.


      منبع:روزنامه سرمايه

      گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان: ما را تمام لذت هستی به جستجوست ...
      اگر مطالب این سایت برایتان مفید بود، لطفا با مشارکت و به اشتراک گذاشتن تجربیات ارزشمند خود، آن را برای خود و دیگران پربارتر کنید!


      Webitsa.com
      Linkedin Profile

      نظر


      • #4
        هدف سوم؛ جاودانگي خودم




        توني موريسون سال 1931 در اوهايو به دنيا آمد. او با نگارش رساله‌اي با موضوع ويليام فاكنر توانست مدرك دكتري ادبيات انگليسي را دريافت كند. نخستين رمان خود با عنوان «آبي‌ترين چشم» را در 1969 نوشت. رمان «ترانه سليمان» كه به سال 1977 منتشر كرد نخستين موفقيت بزرگ را براي وي به ارمغان آورد: او جايزه ملي منتقدان را كسب كرد.
        غير از آن او جايزه مهم پوليتزر را در 1987 با نگارش «محبوب» دريافت كرد، اما در 1993 با دريافت جايزه نوبل ادبيات، فصل تازه‌اي در زندگي اين نويسنده سياهپوست آغاز شد.

        او اكنون در دانشگاه پرينستون ادبيات داستاني تدريس مي‌كند و در ماه‌هاي اخير تازه‌ترين رمان خود را با عنوان «يك بخشش» روانه بازار كرده است. توني موريسون در اين گفتگو از زندگي و رمان‌هاي خود مي‌گويد.


        ***

        آيا نقدهايي را كه منتقدان بر آثار شما مي‌نويسند مي‌خوانيد؟

        بله، البته.

        در اين صورت درباره منتقد نيويورك‌تايمز كه نقدي بشدت منفي درباره رمان «بهشت» نوشته است چه نظري داريد؟

        خب ببينيد، گمان مي‌كنم در مورد معنا و مفهوم كتاب يا دليل نگارش آن هر كس نظرگاه متفاوتي دارد. ممكن است كسي بخواهد كتاب را از ديد خاص خود بخواند. نقدي كه در نيويورك‌تايمز بر اين كتاب نوشته شده بود، به غايت غيرستايش آميز بود. و فكر مي‌كنم خوب هم نوشته نشده بود. نقدهاي غيرستايش‌آميز در كوتاه‌مدت [براي نويسنده نقد شده] آزاردهنده است، اما اگر اين نقدها بد هم نوشته شده باشند در اين صورت ، تأكيد مي‌كنم، به غايت توهين‌آميز خواهند بود. منتقد نيويورك‌تايمز براي دقيق خواندن كتاب هيچ وقت صرف نكرده بود.

        احساس نمي‌كنيد بهتر است گوش به حرف منتقدان ندهيد؟

        نمي‌توانم.

        منظورتان اين است كه مي‌خواهيد بدانيد در فلان نقد چه گفته شده است؟

        مي‌دانم كه برخي مؤلفان ترجيح مي‌دهند توجهي به نقدها نكنند و فكر مي‌كنند [مطالعه نقدها] در فرآيند خلاقه آنان تأثير مي‌گذارد، بنابراين يا به نقدها نگاه نمي‌كنند يا اين كه نقدهاي منفي را پالايش مي‌كنند، زيرا آنها را براي خود مثل سم مي‌دانند. من اينقدر انزوا را نمي‌پسندم. نگاه مردم به ادبيات آفريقايي آمريكايي در اين كشور براي من همواره جالب بوده است و من اغلب نقدها و نوشته‌هاي مربوط به اين ادبيات را مي‌خوانم. جدال طولاني و دشواري [براي احقاق حق سياهان] در گرفت و هنوز كارهاي بسياري است كه روي زمين مانده است. من بخصوص نقدها و برداشت‌ها درباره ادبيات داستاني زنانه را دنبال مي‌كنم و بهترين راه براي چنين كاري خواندن نقدهايي است كه بر رمان‌هاي خودم نوشته‌اند، البته من هرگز كتاب‌هايم را بر اساس نظرگاه‌هاي ديگران درباره شيوه نوشتن شكل نمي‌دهم. بنابراين نقدها چنين تأثيري بر كار من ندارند. اما به طور كلي من بازخورد هر اثري را جالب مي‌دانم و تا به امروز نيز بارها چيزهايي جذاب و غريب در برخي نقدها كشف كرده‌ام.

        برخي رمان «بهشت» را زن گرايانه (فمينيستي) خوانده‌اند، شما موافقيد؟

        به هيچ‌وجه. من هرگز با تبعيت از «ايسم»ها نمي‌نويسم. من رمان‌هايي كه در قالب ايسم دسته‌بندي شود نمي‌نويسم.

        چرا مي‌خواهيد از فمينيسم فاصله بگيريد؟

        ببينيد، من اگر بخواهم در تخيلم تا حد امكان آزاد باشم، نمي‌توانم موضعگيري‌هايي را بپذيرم كه در چارچوب‌هايي بسته قرار دارند. هر كاري تا به امروز در جهان ادبيات انجام داده‌ام به منظور توسعه گفتار و نه بستن آن بوده است، من همواره خواسته‌ام درها را باز بگذارم و با چنين هدفي گاه كتابم نيز پاياني بسته نداشته است تا خواننده بتواند تفسيرهايي متعدد در ذهن داشته باشد و تا حدودي ابهام در ذهنش ايجاد شود. من از چنين دسته‌بندي‌هايي بيزارم. فكر مي‌كنم اين گفته من باعث شود تا برخي خوانندگان نااميد شوند، منظورم كساني است كه توقع دارند من بيانيه‌هاي فمينيستي بنويسم. به هر حال بايد بگويم كه من بر پدرسالاري صحه نمي‌گذارم و در عين حال باور ندارم كه بايد جاي آن را مادرسالاري بگيرد. فكر مي‌كنم بايد در مسير تساوي گام بگذاريم و درها را به روي همه باز كنيم.

        شايد چون شخصيت‌هاي زن زيادي در اين كتاب به چشم مي‌خورند آن را فمينيستي ناميده‌اند؟

        بله. چنين اتفاقي درباره نويسندگان مرد سفيدپوست نمي‌افتد. هيچ كس نمي‌گويد چرا سولژنيتسين فقط درباره مردان روس مي‌نويسد، كسي با او كاري ندارد. اگر آنها كتابي پر از مرد بنويسند و شخصيت‌هاي زن نقش‌هاي جزئي داشته باشند...

        هيچ‌كس توجهي نمي‌كند. همه همينگوي را كه اينقدر با زنان مشكل داشت ناديده مي‌گيرند.

        درست است، همه ناديده مي‌گيرند.

        از نظر شما پيكار آفريقايي آمريكايي‌ها امروز به كجا رسيده است؟

        اگر منظورتان موفقيت‌هاي اقتصادي است كه برخي آفريقايي آمريكايي‌ها به دست آورده‌اند بايد بگويم من از دهه60 ميلادي تا به امروز همواره هوادار تغيير بوده‌ام و دوست داشته‌ام آفريقايي آمريكايي‌ها در هر زمينه‌اي چه بورس وال استريت تا جايزه آكادمي ‌اسكار شاهد افزايش شمار آنها باشيم. اگر منظورتان سطح خشونت نژادي در ايالات متحده باشد در اين صورت بايد اذعان كنم كه من اصلا خوش بين نيستم. فكر مي‌كنم تلاش‌هاي آفريقايي آمريكايي‌ها براي دستيابي به حقوق برابر، بازخوردهاي منفي داشته است.

        بهشت به لوئيز تقديم شده است. او كيست؟

        او بهترين دوست من است و البته خواهر من.

        جايي خواندم كه رمان بهشت در ابتدا «جنگ» نام داشته است. درست است؟

        بله.

        چطور شد كه آن را تغيير داديد؟

        ناشر فكر مي‌كرد كه اين عنوان چندان جذاب نيست.

        بسياري از قصه‌هاي شما در گذشته‌هاي دور اتفاق مي‌افتند. علت آن را توضيح مي‌دهيد؟

        همواره براي من دانستن اين نكته جالب بوده است كه چگونه گذشته بر حال اثر مي‌گذارد و من فكر مي‌كنم اگر تاريخ را خوب بدانيم، در فهم زندگي معاصر نيز مي‌توانيم موفق باشيم. وانگهي، براي پرورش خلاقيت نيز گذشته بهتر از آينده است.

        براي نگارش رمان «جاز» سراغ روزنامه‌هايي رفتم كه ناشران سياهپوست سال 1926 در نيويورك و جاهاي ديگر منتشر كرده بودندهمواره براي من دانستن اين نكته جالب بوده است كه چگونه گذشته بر حال اثر مي‌گذارد و من فكر مي‌كنم اگر تاريخ را خوب بدانيم، در فهم زندگي معاصر نيز مي‌توانيم موفق باشيم. وانگهي، براي پرورش خلاقيت نيز گذشته بهتر از آينده است.


        در اين صورت آيا هنگامي‌كه بخواهيد قصه‌اي درباره گذشته بنويسيد مجله‌ها و روزنامه‌هاي آن دوره را نيز مي‌خوانيد؟

        من مجله‌ها و روزنامه‌هايي را مي‌خوانم كه مربوط به محل نگارش داستانم باشد تا از اين طريق در فضا و گفتمان آن زمان غرق شوم، در حقيقت اخباري را مي‌خوانم كه براي مردم آنجا مهم بوده است. به عنوان مثال براي نگارش رمان «جاز» من به سراغ روزنامه‌هايي رفتم كه ناشران سياهپوست به سال 1926 در نيويورك و جاهاي ديگر منتشر كرده بودند.

        بسياري نوشته‌اند شما در نوشتار همواره از نوعي بداهه بهره مي‌گيريد، بخصوص در همين رمان جاز. يعني شخصيت‌هايي كه خلق مي‌كنيد مسير زندگي خود را به شما نشان مي‌دهند نه برعكس. دوست دارم بدانم آيا از ابتدا كه نگارش رماني را آغاز مي‌كنيد پايان آن را نيز تصور مي‌كنيد؟

        هميشه وقتي نگارش قصه‌اي را آغاز مي‌كنم، از پايان آن خبر دارم؛ زيرا پايان بندي براي من يعني كل فكري كه در يك كتاب ديده مي‌شود. در مورد جاز هم بايد گفت از نظر فني نگارش رماني با فرض بداهه نوشتن بسيار دشوار بود. نويسنده و همچنين خواننده بايد در ذهن داشته باشند كه همه چيز در اينجا مصنوعي است. هر‌ماجرايي با برنامه قبلي اتفاق مي‌افتد، اما بايد طوري بنويسي كه به نظر برسد برنامه‌ريزي نشده است.

        خانم موريسون، براي نگارش يك رمان اغلب از كجا الهام مي‌گيريد؟

        گاه وقتي مشغول خواندن مطالبي جنجالي در كتاب‌هاي تاريخ يا روزنامه هستم فكري به ذهنم خطور مي‌كند، گاه اين فكر واكنشي است به حوادثي كه امروز رخ مي‌دهند. اما بيشتر چنين مواردي را به عنوان يكي از مفاهيم مندرج در كتابم استفاده مي‌كنم و نه به‌عنوان منبع الهام. در مورد الهام گرفتن نمي‌توانم توضيحي بدهم. نويسنده يا مي‌تواند بنويسد يا نمي‌تواند و اگر من نويسنده بخواهم منتظر الهام باشم بايد اعتراف كنم كه نويسنده نيستم.

        شخصيت پل در «محبوب» بسيار تأثيربرانگيز است. فكر مي‌كنيد او دوباره در رمان‌هاي آينده شما پديدار شود؟ آيا اصولا علاقه داريد كه شخصيت‌هاي موفق رمان‌هاي خود را بار ديگر در رماني ديگر زنده كنيد؟

        من گاه وسوسه مي‌شوم كه قصه زندگي شخصيت خاصي را در كتاب‌هاي آينده‌ام بازنويسي كنم يا ادامه دهم، اما فكر مي‌كنم چنين چيزي دامي‌ است كه بر سر راه نويسنده قرار مي‌گيرد، زيرا او ديگر نمي‌تواند به سراغ موضوعي جديد برود. پل شخصيت مورد علاقه خودم نيز بود زيرا بسيار پيچيده و قدرتمند بود، اما بگذاريم به حال خود بماند!

        شما در 1993 جايزه نوبل را كسب كرديد. اين جايزه چقدر زندگي و شيوه نگارش شما را تغيير داد؟

        جايزه نوبل بهترين اتفاقي است كه در زندگي يك نويسنده مي‌افتد، از اين نظر كه نوبل بر قراردادها و ناشران شما اثر مي‌گذارد، علاوه بر آن خوانندگان كارهاي شما را با جديت بيشتري پيگيري مي‌كنند. از طرف ديگر زندگي خصوصي شما نيز تحت تأثير قرار مي‌گيرد (البته تا حدي بستگي به خودتان نيز دارد)، اما در مورد نوشتن بايد بگويم كه هيچ اثري بر شيوه نگارش شما نمي‌گذارد. جايزه نوبل به شما كمك نمي‌كند بهتر بنويسيد، همچنين ممكن است شما پس از گرفتن جايزه طرح‌هاي آينده خود را با ترس و لرز دنبال كنيد. به هر حال جنبه‌هاي منفي آن خيلي كمتر از جنبه‌هاي مثبت است!

        فكر مي‌كنيد اگر استعداد نوشتن در وجودتان نبود چه‌‌‌مي‌كرديد؟

        وقتي شروع به تدريس كردم، بسيار هيجان زده بودم. از نظر من هيچ كاري هيجان‌انگيزتر از خواندن كتاب و صحبت درباره آن با دانشجويان نيست. عاشق اين كارم و اگر نويسنده نمي‌شدم همين شغل را ادامه مي‌دادم.

        در پايان آيا هنوز هدفي در زندگي داريد كه بخواهيد روزي تحقق ببخشيد؟

        سه هدف دارم. دوتاي آن مربوط به رمان‌هايي است كه علاقه‌مندم بنويسم و هنوز ننوشته‌ام، سومي‌ جاودانگي است (مي‌خندد)، منظورم كتاب‌هايم نيست، خودم را مي‌گويم!


        ***

        منبع:jamejamonline.ir
        مترجم: احمد پرهيزي /
        زندگی برگ بودن در مسیر باد نیست،امتحان ریشه هاست.

        نظر

        صبر کنید ..
        X