دوره های ادبی در انگلستان: از پیوریتنیسم تا عصر روشنفکری

[Angel]

از پیوریتنیسم تا عصر روشن فکری

تاثیرات تاریخی، اجتماعی و فرهنگی

حق الهی پادشاهان [1]

زمانی که ولیعهد، جیمز اول بر تخت پادشاهی انگلستان نشست، قاطعانه بر اصل الهی بودن حق پادشاهان، صحه گذاشت. همان عقیده ای که نایب السلطنه، قدرت را بی واسطه از شارع مقدس کسب می کند. جیمز خواستار اصلاح کلیسای انگلستان نبود، بلکه خواستار به انقیاد درآوردن عوام از دستورات کلیسا بود. کاتولیک ها اجازه برگزاری مراسم عشای ربانی و پیور یتن ها[2]، حق برپائی مجالس مذهبی را نداشتند. بسیاری از مخالفان مذهبی، انگلستان را ترک کردند. کاتولیک ها غالبا به قاره اروپا[3]، به خصوص به فرانسه و ایتالیا هجرت می کردند. پیوریتن ها ابتدا در هلند سکنا گزیدند و سپس به شمال آمریکا کوچ کردند و منطقه پلی مات کولونی[4] را در سال 1620 بنا کردند که امروزه ماساچوست نام دارد.

شدت گرفتن درگیری ها

زمانی که چارلز اول، پسر جیمز در سال 1625 به سلطنت رسید، مردمی که چشم براه حاکمی نرم خو تر بودند، مایوس گشتند. پادشاه جدید شیوه حکومت پدرش، مبنی بر الهی بودن حق پادشاهان را در پیش گرفته بود. از آنجائی که چارلز واگذاری قدرت را معصیتی بزرگ می دانست، به ارای مجلس در خصوص صرفه جویی در مخارج اعتنایی نداشت و به مردم دستور پیروی آیینی از کلیسای انگلستان را داد که با پیوریتن ها و سایر مخالفین مذهبی در تعارض بود. چارلز در سال 1629 با مجلس بر سر مسائل مذهبی و اقتصادی به توافق نرسید و آن را منحل کرد که یازده سال طول کشید.

در خلال این "خفقان یازده ساله" نارضایتی در هر دو جناح شدت گرفت. در سال 1640 زمانی که چارلز فرمان از سرگیری مجلس را صادر کرد، برای هرگونه مصالحه پایدار دیر شده بود. مجلس خواستار قانون اساسی جدیدی بود که خواسته هایش را لحاظ کند تا بتواند بر همه امور نظامی و کلیسایی نظارت و وزراء و قضات را انتصاب کند. پادشاه مقر حکومتش را از لندن به شهر شمالی یورک[5] منتقل کرد. تعارضات فکری به پایان رسید. در اوت سال 1642 جنگ آغاز شد.

جنگ داخلی

جنگ داخلی انگلستان بین شوالیه های سلطنت خواه که وفادار به پادشاه بودند و راندهدهای[6] پیوریتن درگرفت (راندهدها برخلاف درباریان که موهای بلندی داشتند، موهای خود را کوتاه اصلاح می کردند). چندی بعد به لطف آرایش نوین ارتش الیور کرامول[7] که نابغه ای نظامی و پیوریتنی افراطی بود، نیروی مجلس پیروز گشت. در آوریل 1646، چارلز خود را به اسکاتلند تسلیم کرد که با اخذ فدیه ای کلان وی را به مجلس تحویل دادند.

در آن برهه، نیروهای مجلس در صدد براندازی سلطنت بودند. دادگاه محاکمه، چارلز را متهم به ستمگری، خیانت و قتل عام کرد و او را دشمن درجه یک مردمان پاک انگلستان خواند. محاکمه بحث برانگیز بود. بسیاری از کسانی که بر علیه چارلز مبارزه کرده بودند، موافق حکم اعدام نبودند. با این وصف، چارلز به اعدام محکوم شد و سرش را در ملاء عام جدا کردند. مجلس، یک هفته پس از اعدام پادشاه، نظام سلطنت را منسوخ کرد.

کشورهای مشترک المنافع بریتانیا (Commonwealth)

کرامول رئیس کشور شد. او تا زمان مرگش یعنی سال 1658، قوانین خشک پیوریتنی را بر آداب اجتماعی[8] و مناسک مذهبی اعمال کرد. تئاتر را تعطیل و موسیقی و رقص را ممنوع کرد. شمایل مذهبی و تندیس قدیسان[9] را، به بهانه اینکه نمادهای بت پرستی هستند، از بین برد و برگزاری جشن کریسمس را قدغن کرد.

دوره بازگشت

مجلس انگلستان که حکم اعدام چارلز اول را صادر کرده بود، درسال 1660 از چارلز دوم خواست که از تبعید برگردد و اعاده سلطنت کند. با بازگشت سلطنت، بسیاری از برنامه های تفریحی از سر گرفته شد. تئاتر ها باز گشوده شدند، جشن های ملی برگزار شدند و مدل های جدید خوراک، پوشاک و طرز فکر به داخل کشور سرازیر شد. زندگی فکر مدار بار دیگر شکوفا شد و بستری را برای روشنفکری هموار کرد که در خلال قرن آتی بر انگلستان سایه افکند.

روشن فکری و نوکلاسیسم[10]

روشن فکری، نهضتی ادبی و فلسفی در اروپا بود که در انگلستان به "عصر تفکر" مشهور است و خصیصه آن داشتن ایمان راسخ به قدرت تفکر انسان و پایبندی به داشتن فکری روشن است. سایر ویژگی های این عصر: اشتیاق به کشف علمی و داشتن نگرش شک آمیز به مذهب سنتی بود که دیوید هیوم[11]، فیلسوف اسکاتلندی آن را به بهترین نحو ارائه کرد. نهضت ادبی آن عصر نوکلاسیسم بود که ساموئل جانسون[12] در شعر، نثر و نقد آن را به اوج خود رساند. عقیده اصلی نوکلاسیسم بر این بود که نویسندگان کلاسیک یونان و روم باستان، قواعد و ضوابط نگارش را به حد اعلای خود رسانده اند که در همه اعصار برای نگارش ادبیات باید از آنها استفاده شود.

پانوشت ها:

1. اعتقاد قدیم مبنی بر این که حکومت و اختیارات شاه توسط خداوند تفویض می شود نه مردم

2. عضو فرقه ای از پروتستان های انگلستان که می خواستند خرافات و تسلط روحانیون را از دین حذف کنند

3. انگلیسی ها خود را کاملا جزء قاره اروپا تلقی نمی کردند

4. Plymouth Colony

5. York

6. راندهدها مخالفین سلطنت بودند که هواداران پیورتنی محسوب می شوند. به دلیل اصلاح موی سرشان راندهد نامیده شدند که ترجمه تحت اللفظی آن سرگِرد می شود

7. Oliver Cromwell

8. مراد همان مناسک اجتماعی است که نمایان گر فرهنگ جامعه است

9. هر تندیس یا مجسمه ای که برای هر مذهبی ساخته می شود

10. مکتبی که به احیای سبک کلاسیک می پردازد

11. David Hume

12. Samuel Johnson



:::جهت بررسی سیر خطی وقایع آن دوره در انگلستان و جهان فایل From Puritanism to the Enlightenment را دریافت و مطالعه نمایید.


برگرفته از: Glencoe Literature the Reader's Choice; McGraw-Hill Companies; 2007

برگردان به فارسی: میلاد میناکار


*** تصویر: مراسم اعدام چارلز اول در تاریخ اول آوریل سال 1649.

ا

[Angel]

پیوریتنیسم و جنگ داخلی

هر دو طرف سلطنت خواه و پیوریتن در جنگ داخلی انگلستان بر این باور بودند که حکومت از جانب شارع مقدس است. اما بر سر چگونگی تنفیذ حکومت از سوی شارع مقدس اختلاف شدیدی داشتند، که این مشاجرات شدید منجر به جنگ شد.

پیوریتنیسم چه مکتبی بود؟

پیوریتنیسم شکل افراطی پروتستانیسم کالوینی [1] بود که پیروانش تنها صرف کلام خدا را قبول داشتند که با تفاسیر خود از انجیل مستفاد کرده بودند. همچنین پیوریتن ها هدف اصلی و واحدشان تنزیه وضعیت کلیسای انگلستان از طریق براندازی عقاید و مناسکی بود که از کاتولیک ها سرچشمه گرفته بود.

متفکران برجسته پیوریتن معتقد به موضعی لیبرال در سیاست بودند تا عیب تعصبات مذهبی خود را بپوشانند. جان میلتون [2] که دموکرات و نویسنده ای مخالف نیروهای سلطنت خواه بود، در مقاله معروف خود به نام آریوپاگیتیکا[3] از "جهاد واقعی مسیحی" دفاع می کند: "آن دین داری را نمی پسندم که در انزواء، اختفاء، سکوت و بی دغدغه است و نه تنها هیچگاه بر دشمن نمی شورد بلکه در خفا میدان جنگی را ترک می کند که افتخار ابدی در آن جاری است و بدون ریختن خون و عرق نمیتوان به آن دست یازید." پیوریتن هایی همانند میلتون آزادی مدنی را ارج نهادند و در دفاع از عقایدشان راسخ بودند.

اختلاف مذهبی

پیوریتن ها و سایر مخالفین (اصطلاحی جامع برای هر پروتستانی که از مناسک رسمی کلیسای انگلستان پیروی نمی کرد) دست کم از زمان الیزابت اول مزاحمی برای سلطنت بودند. جیمز اول با مجلس اختلافاتی به خصوص بر سر بودجه دولت و روابط با سایر کشور ها داشت. حتی زمانی که اسپانیای کاتولیک با هلند پروتستان می جنگید، جیمز خواستار برقراری روابط نزدیکتری با اسپانیا بود. مجلس عوام با داشتن با داشتن تعداد بسیاری از نمایندگان پیوریتن، جنگ پیوریتن را مطرح کرد. جیمز برخی از مخالفان پیرو مجلس را دستگیر کرد. مجلس عوام اعتراضی را جهت دفاع از آزادی خود ترتیب داد. چارلز اول عقاید مستبدانه و ناسازگاری با مجلس را از پدرش به ارث برده بود. سرانجام، جنگ داخلی انگلستان بر سر تعیین صاحب حکومت و نحوه تقسیم آن، درگرفت.

جنگ داخلی

نیروهای سلطنت خواه در آغاز جنگ عمدتا به دلیل قدرت نیروی سواره نظام خود به چند پیروزی شایان دست یافتند. به هر روی تحت رهبری الیور کرامول، ارتش مجلس جنگ را به نفع خود تغییر داد. در نبرد نازبی4 در ماه ژوئن سال 1645، پادشاه و فرمانده سواره نظام اشتباهی در محاسبات خود کردند که کرامول با واکنش هوشمندانه از آن بهره جست و منجر به پیروزی پیوریتن ها شد.

مجلس سه سال و نیم بعد در ماه ژانویه سال 1649، پادشاه را به خیانت به کشورمتهم و اورا به مرگ محکوم کرد. با سرنگونی تاج و تخت، پیوریتن ها اعلام کردند که حکومت در دست مردم است. ناله و زاری های برآمده از جمعیت هراسان حاضر حاکی از آن بود که انبوهی از آنان هنوز قلباً به سلطنت وفادار بودند. حتی برخی، به رسم یادگار، دستمالهایشان را به خون پادشاه آغشته کردند.

قانون پیوریتن

کرامول که شخصیت پیچیده ای داشت، میراثی برجای گذاشت که هم مورد تحسین و هم مذمت است. وی مدارای مذهبی را اشاعه و اجرا کرد که کاتولیک ها مستثنی از آن بودند. هر "تندیس قدیسی" که کرامول به مذهب کاتولیک نسبت می داد، نابود می شد. حوض های غسل تعمید، مجسمه قدیسان، تزئینات سقف و محراب که در قرون متمادی، هنر مذهبی محسوب می شد در سراسر انگلستان نابود شدند. اقتصاد پایداری که دولت کرامول بوجود آورد، شکوفا شد، اما با قدغن کردن موسیقی مردمی و بستن تئاتر ها، تفریح و سرگرمی به حداقل خود رسید. نهضتی که با نام اجرای پاک آزادی آغاز شد، به حکومت استبدادی نظامی انجامید.

پس از مرگ کرامول در سال 1658 پسرش ریچارد تلاش مختصری کرد تا همانند یک رئیس کشور، حکومت کند، اما همان ارتشی که مجلس را منحل کرد و با بی لیاقتی حکم راند، او را عزل کرد. زمانی که دشمنان قدیمی پادشاه، نظم را دوباره برقرار کردند، ظاهرا تنها یک راه حل باقی مانده بود. چارلز دوم در ماه می سال 1660، سرافراز برگشت و به همراهی ارتش پشتیبان، از میان شهر لندن به سوی کاخ وایت هال [5]، محل اعدام پدرش در دوازده سال پیش، رفت.

پانوشت ها:

1. Calvinistic Protestantism

John Milton .2
Areopagitica .3
Naseby .4
Whitehall .5

:::جهت تحلیل و بررسی بیشتر آثار ادبی مرتبط با این موضوع فایل The Civil War, The Commonwealth, The Restoration را دریافت و مطالعه نمایید. این فایل شامل عناوین زیر است:

John Milton:__ How Soon Hath Time (Poem)
____________ When I Consider How My Light Is Spent (Poem)
____________ from Paradise Lost (Epic)
John Bunyan: _from Pilgrim's Progress (Fiction)
____________ Vocabulary Workshop: Language resources:
____________ Using a Thesaurus
Aphra Behn:__ On Her Loving Two Equally (Poem)
John Dryden :_ from An Essay of Dramatic Poesy (Essay)
Samuel Pepys : from The Diary of Samuel Pepys (Diary)

برگرفته از: Glencoe Literature the Reader's Choice; McGraw-Hill Companies; 2007

برگردان به فارسی: میلاد میناکار


*** تصویر: الیور کرامول در حال فرماندهی ارتش مجلس در نبرد نازبی (Naseby)، ژوئن سال 1645.

[Angel]

دوره بازگشت سلطنت

همگان مفهوم آرامش را پس از کاری توان فرسا یا تجربه ای دشوار درک می کنند. انگلستان پس از بیست سال آشوب، آماده بازگشت به زمان آرامش بود.

بازگشت سلطنت

زمانی که چارلز دوم در سراسر انگلستان سفر می کرد تا سلطنتش را اعلام کند، مردم با شور و حرارت خودجوش از او استقبال کردند. نویسندگان و هنرمندانی که برای آثارشان چشم براه حمایت دوباره دربار بودند، به زودی لب به ستایش از بازگشت پادشاه گشودند. جان درایدن[1] شاعر جوانی که در مدح عظمت کرامول شعر می گفت، در آن زمان در مدح بازگشت پادشاه شعر سرود. چارلز در سال 1668، درایدن را اولین ملک الشعرای انگلستان معرفی کرد.

چارلز شباهتی به پدرش و کرامول نداشت. چارلز خوش قلب که به حاکم شاد معروف بود از تفریحات دربار گرفته تا زنان دربار لذت می برد. چارلز برای گسستن زنجیر مجازاتی که سالیان متمادی در انگلستان حاکم بود، بسیاری از دشمنان قدیمی پدرش را بخشید. این بخشندگی شامل همگان نشد، اما اکثر قضاتی که دادگاه پدرش را قضاوت و شاهدینی که حکم اعدام او را امضاء کرده بودند، بخشوده شدند. جنازه کرامول را که در برج لندن دفن شده بود، نبش قبر و سرش را از بدن جدا کردند و او را در قبر عمومی [2] به خاک سپردند.

تفریحات عمومی

علاقه شخصی چارلز دوم به تفریحات، نصیب بسیاری از مردمی شد که زندگی شان در زمان حکومت پیوریتن ها رقت بار شده بود. مردم روزهای تعطیلی مانند کریسمس را دوباره جشن می گرفتند. مسابقات اسب دوانی و شرط بندی، بار دیگر رونق گرفت. موسیقی و جشن های شبانه، بالماسکه، تفرجگاه های عمومی مانند واکس هال [3] را مملو از جمعیت کرد.

چالز همچنین تئاتر را بازگشود. تماشاچیان اشتهایی زایدالوصف برای نمایش های کمدی داشتند که سبک جدیدی داشت. نمایشنامه نویسانی مانند: ویلیام کانگریو [4]، ویلیام ویچرلی [5] و جرج فارکوهار [6]، نمایش های مستهجن، هزل و غیراخلاقی را احیا کردند که سبکسری خودبنیانه را در موضوعات عشق و پول نشان می داد.

از آنجایی که زنان برای اولین بار در تئاتر های جدید، اجازه حضور بر صحنه را داشتند، ظاهرا نمایش ها شرم آور بودند. افرا بن [7] ، اولین نویسنده زن حرفه ای در انگلستان، یکی از مشهور ترین نمایشنامه نویسان آن دوران بود. اغلب، بِن را به هرزگی متهم می کردند ولی جای شکی نیست که کمدی های پرشورش، عشق، شهوت و دم را غنیمت شمردن [8] را در دوره بازگشت نشان داد.

بی بندوباری جدید در آداب اجتماعی، دامن گیر جهان نبود. پیوریتن ها و سایر مخالفین، علیه کفرگویی های آن زمان سخن راندند، اما مخالفت علنی منتهی به زندان می شد که نمونه اش جان بانیان [9] بود که بیش از دوازده سال را به دلیل جسارت پیوریتنی اش به زندان افتاد.

طاعون و آتش سوزی

یحتمل، پیوریتن ها دو بلای طاعون و آتش سوزی را مجازات الهی می دانستند که دلیلش ولنگاری و فساد آن زمان بود. اما شیوع طاعون در سال 1665، ناعادلانه دامن فقرا را گرفت. دانشکده طب دستور داد تا خانه های طاعون زده مهروموم شوند و بازماندگان را به سرنوشتشان واگذار کرد. افراد متمول نقشه فرار خود را طراحی و با دادن رشوه، لندن را ترک کردند. بسیاری از قربانیان، به جای دفن در قبور شخصی، در قبرهای دستجمعی دفن شدند. آمار رسمی قربانیان 68000 نفر بود که با اضافه کردن نام کسانی که در فهرست رسمی وارد نمی شدند ــ مانند کوئیکر ها [10] و یهودیان ــ آمار واقعی قربانیان، احتمالا بیش از 100000 نفر بود.

آتش سوزی مهیب لندن، بر خلاف طاعون به یک اندازه ثروتمندان و فقرا را در بر گرفت. آتش تا چهار روز زبانه کشید و تا دو ماه آرام سوخت. منطقه ای به طول تقریبا سه کیلومتر و عرض یک کیلومتر به کل نابود شد که اکثر بخش های قدیمی لندن، با آن دیوار های قرون وسطایی نیز جزء آن بود.

پادشاه که در مقابله با آتش از خود شجاعت و درایت بسیار نشان داده بود، تمایل بسیاری به بازسازی شهر با استفاده از سنگ های ضد حریق، بصورت اصولی و زیبا داشت. او عنان کار را به سر کریستوفر رن [11]، منجمی تجربی، سپرد که ثابت کرد بزرگترین معمار شهرسازی انگلستان نیز هست.

پانوشت ها:

1. John Dryden

2. قبوری که افراد کافر و مجرمین را در آن ها چال می کردند.

3. Vauxhall

4. William Congreve

5. William Wycherley

6. George Farquhar

7. Aphra Behn

8. carpe diem ترجمه تحت اللفظی این عبارت لاتین به معنای حال را خوش باش است که واژه ابن وقت بودن بسیار مناسب است، اما چون بار عرفانی دارد، از آوردن آن احتراز شد.

9. John Bunyan

10. Quakers (کوئیکرها که تحت عنوان انجمن مذهبی دوستان، The Religious Society of Friends، در اواسط قرن هفدهم در انگلستان گرد هم آمدند، گروهی از مبلغان مذهبی بودند که عقایدی برپایه صلح، تساوی و اتحاد اجتماعی، وساده زیستی را اشاعه می دادند. آنها چه در زمان پیوریتن ها و چه در زمان بازگشت سلطنت به عنوان خرابکار شناخته می شدند و مورد آزار قرار می گرفتند. با اینحال این انجمن افکار خود را گسترش داد و هم اکنون نیز پیروانی در سراسر دنیا دارد.)

11. Sir Christopher Wren

:::جهت تحلیل و بررسی بیشتر آثار ادبی مرتبط با این موضوع فایل The Civil War, The Commonwealth, The Restoration را دریافت و مطالعه نمایید. این فایل شامل عناوین زیر است:

John Milton:__ How Soon Hath Time (Poem)
____________ When I Consider How My Light Is Spent (Poem)
____________ from Paradise Lost (Epic)
John Bunyan: _from Pilgrim's Progress (Fiction)
____________ Vocabulary Workshop: Language resources:
____________ Using a Thesaurus
Aphra Behn:__ On Her Loving Two Equally (Poem)
John Dryden :_ from An Essay of Dramatic Poesy (Essay)
Samuel Pepys : from The Diary of Samuel Pepys (Diary)

برگرفته از: Glencoe Literature the Reader's Choice; McGraw-Hill Companies; 2007

برگردان به فارسی: میلاد میناکار


*** تصویر: آتش سوزی بزرگ لندن در سپتامبر سال 1666.

[Angel]

روشن فکری و نوکلاسیسم در انگلستان

آیا بشر بدون کمک الهامات الهی، قادر به شناخت پیچیدگی های هستی است؟ بسیاری از روشن فکران قرن هجده پیرو اندیشه دئیسم [1] بودند. آنها معتقد بودندکه تجلی پروردگار در انجیل یا نیروهای ماورا الطبیعه نیست، بلکه در عظمت خلقتش است. از این رو راه شناخت خداوند، تعقل و تفحص قوانینی است که بر جهان خاکی مستولی است. این روشن بینی در تفکر منجر به غلیان تحقیقات علمی و آزادی فکر شد که در دنیای غرب بی سابقه بود.

انقلاب علمی

چارلز دوم اندکی پس از بازگشت به سلطنت، حق فعالیت به گروهی از "فلاسفه طبیعت گرا" یا به نوعی دانشمند، داد که تحت تاثیر رویکرد استقرایی علم فرانسیس بیکن [2] بودند. این گروه به نام "انجمن سلطنتی ترویج علوم طبیعی لندن" مشهور شد. اعضای اولیه آن: کریستوفر رن [3] منجم و معمار، رابرت بویل [4] شیمی دان، ادموند هالی [5] منجم و در راس آنها ایزاک نیوتن [6] بود که به پیشرفت های چشم گیری در فیزیک، ریاضی، اپتیک و نجوم دست یافته بود. به لطف نیوتن نه تنها قوانین مکانیک جهان، دیگر رازآلود تلقی نمی شدند، بلکه انسان قادر به فهم آنها نیز بود.

سلطه عقل

اعضای انجمن سلطنتی با مطالعه در طبیعت برای مشاهده و آزمایش اهمیت قائل شدند. طبیعت مرجع بی چون و چرایی برای آنها بود. شعار لاتین جامعه سلطنتی "nullius in verba" بود که به معنای "متکی بر حرف هیچکس" است. تبادل روشن و دقیق معلومات با سایرین، بخش مهمی از روش آنها بود. اولین نشریه علمی "اجرائیات فلسفی" را ــ که امروزه هنوز چاپ می شود ــ به منظور اشاعه دستاورد های اعضای خود چاپ کردند. سبک نگارش ساده آنها بر نثر انگلیسی به خصوص بر موضوعات علمی، فلسفی و روزنامه نگاری تاثیر گذاشت که امروزه نیز اثر آن دیده می شود.

سلطه باستان گرایی

درست در زمانی که جامعه سلطنتی مشغول استخراج قوانین یکپارچه طبیعت از داده های پراکنده جهان خاکی بود، فلاسفه و شعرا نیز خود را موظف به شناخت قوانین طبیعت انسان دیدند و معتقد بودند که طبیعت بر اساس الگو های معقول و منظم کار می کند و این الگوها هماهنگ و ظریف هستند. قوانین طبیعت (و نه مصنوعی) بر شعر نیز به میزان فیزیک حاکم است. بنابراین هدف هنر تقلید از طبیعت محسوب می شد.

الکساندر پوپ [7]، از پایه گذاران مکتب نوکلاسیسم، معتقد بود دلیل ماندگاری آثار نویسندگانی چون هومر تقلید بی قید و شرط آنان از طبیعت است؛ بنابراین تقلید از آثار ادیبان کهن تقلید از طبیعت است. او در "مقاله ای در باب نقد" با بیان عبارت "قوانین کهن" به معیاری ادبی اشاره کرد که نویسندگان کلاسیک یونانی و روم آن را بنا نهاده بودند و نویسندگان قرن هجده مجددا آن را در آثارشان به کار بستند. نویسندگان نوکلاسیک به متون کهنی مانند "فن شعر" ارسطو رو نهادند چرا که معتقد بودند آن متون، قوانین طبیعی حاکم را تشریح می کنند، برای مثال دلیل خنده تماشاگران به شخصیت های کمدی و ناراحتی یا وحشت آنها از سقوط قهرمان تراژدی را شرح می دهد.

جاناتان سویفت [8] طنز نویس، در کتاب طنزش به نام "جنگ کتب" به تقابل بین قدیم و امروز روح ادبی می دمد. کتاب راجع به داستان یک عنکبوت و یک زنبور در کتابخانه است. عنکبوت امروزی از روده و شکمش "کثافت و سم" ساطع می کند و زنبور قدیمی برای تهیه عسل به سراغ خوشبوترین گلهای طبیعت می رود تا "حلاوت و روشنایی" پیدا کند. شعر با نبردی سخت بین قدمایی مانند: هومر و ارسطو و امروزیانی مانند: درایدن و میلتون به پایان می رسد. پوپ، سویفت و سایر نویسندگان معتقد بودند که طنز می تواند منجر به شکوفایی اخلاق و آداب اجتماعی شود. طنز با اشاره به خطاها و فساد ها می تواند ما را ترغیب به داشتن زندگی متعادل تر، معتدل تر و منظم تر کند.

پانوشت ها:
1. Deism: آیینی که معتقد است خداوند وجود دارد ولی در کار جهان دخالت ندارد. دئیست ها معتقدند که خداوند در موجودات قوانین (law) و ساز و کارهایی را خلق کرده که به خودی خود کار می کنند، مانند ساعت که بدون دخالت و نظارت سازنده اش کار می کند. (سعید سبزیان؛ فرهنگ توصیفی اصطلاحات ادبی)

2. Francis Bacon
Christopher Wren .3

4. Robert Boyle

5. Edmund Halley
Issac Newton .6

7. Alexander Pope

8. Jonathan Swift


:::جهت تحلیل و بررسی بیشتر آثار ادبی مرتبط با این موضوع فایل The English Enlightenment and Neoclassicism را دریافت و مطالعه نمایید. این فایل شامل عناوین زیر است:

Jonathan Swift: A Modest Proposal (Essay)
_____________from Gulliver’s Travels
_________________from A Voyage to Lilliput (Novel)
_________________from A Voyage to Brobdingnag (Novel)

Alexander Pope: Epigrams (Epigrams)
______________from An Essay on Man (Poem)
______________from The Rape of the Lock (Mock-Epic)

Lady Mary Wortley Montagu: Letter to Her Daughter (Letter)

Vocabulary Workshop: Denotation and Connotation: Using a Semantic Chart
Literary History: The Essay

Joseph Addison and Sir Richard Steele: from The Spectator (Essay)

Comparing Literature Across Time and Place
Daniel Defoe: ____from A Journal of the Plague Year (Historical Fiction)
Richard Preston:__from The Demon in the Freezer (Magazine Article)
Thucydides: _____from History of the Peloponnesian War (History)
Albert Camus:____from The Plague (Novel)

Christine Gorman: TIME: Death By Mosquito (Science Article)

Samuel Johnson: from A Dictionary of the English Language (Nonfiction)
_____________Letter to Lord Chesterfield (Letter)

Grammar Workshop: Language Usage: Correcting Pronoun-Antecedent Agreement

James Boswell: from The Life of Samuel Johnson (Biography)

W. Jackson Bate: Historical Perspective: from Samuel Johnson (Biography)

Writing Workshop: Persuasive Essay: Taking a Stand on an Issue

Winston Churchill PROFESSIONAL MODEL: War Speech, September 3, 1939 (Speech)

Speaking, Listening, and Viewing Workshop: Delivering a Persuasive Speech

Literature of the Time

Test Preparation and Practice

Jonathan Swift: from The Battle of the Books (Satire)

برگرفته از: Glencoe Literature the Reader's Choice; McGraw-Hill Companies; 2007

برگردان به فارسی: میلاد میناکار


*** تصویر: "A Philosopher lecturing with a Mechanical Planetary" تابلوی رنگ روغن اثر ژوزف رایت (Joseph Wright) در سال 1766.