آوايي . . .
آوايي
از ته چاه متروك
تا كاروانيان بشنوندت.
نه چنان فرياد گونه
كه رشك بران بازگشته , سنگ بر سرت
فگنند
و نه چنان ترانه آسا
كه صحرا گذرانش صداي گردباد انگارند
آميخته با دراي جرس ها.
آوايي از ژرفا
فحوايي از تاريكا
شايد , شعر همين است.
مفتون اميني