اطلاعیه

Collapse
هیچ اطلاعیه ای هنوز ایجاد نشده است .

The Lottery- قرعه کشی

Collapse
X
 
  • فیلتر
  • زمان
  • نمایش
پاک کردن همه
new posts

  • The Lottery- قرعه کشی

    The Lottery

    by Shirley Jackson

    The morning of June 27th was clear and sunny, with the fresh warmth of a full-summer day; the flowers were blossoming profusely and the grass was richly green. The people of the village began to gather in the square, between the post office and the bank, around ten o'clock; in some towns there were so many people that the lottery took two days and had to be started on June 26th. but in this village, where there were only about three hundred people, the whole lottery took less than two hours, so it could begin at ten o'clock in the morning and still be through in time to allow the villagers to get home for noon dinner.
    The children assembled first, of course. School was recently over for the summer, and the feeling of liberty sat uneasily on most of them; they tended to gather together quietly for a while before they broke into boisterous play, and their talk was still of the classroom and the teacher, of books and reprimands. Bobby Martin had already stuffed his pockets full of stones, and the other boys soon followed his example, selecting the smoothest and roundest stones; Bobby and Harry Jones and Dickie Delacroix-- the villagers pronounced this name "Dellacroy"--eventually made a great pile of stones in one corner of the square and guarded it against the raids of the other boys. The girls stood aside, talking among themselves, looking over their shoulders at the boys, and the very small children rolled in the dust or clung to the hands of their older brothers or sisters.
    Soon the men began to gather, surveying their own children, speaking of planting and rain, tractors and taxes. They stood together, away from the pile of stones in the corner, and their jokes were quiet and they smiled rather than laughed. The women, wearing faded house dresses and sweaters, came shortly after their menfolk. They greeted one another and exchanged bits of gossip as they went to join their husbands. Soon the women, standing by their husbands, began to call to their children, and the children came reluctantly, having to be called four or five times. Bobby Martin ducked under his mother's grasping hand and ran, laughing, back to the pile of stones. His father spoke up sharply, and Bobby came quickly and took his place between his father and his oldest brother.
    The lottery was conducted--as were the square dances, the teen club, the Halloween program--by Mr. Summers, who had time and energy to devote to civic activities. He was a round-faced, jovial man and he ran the coal business, and people were sorry for him because he had no children and his wife was a scold. When he arrived in the square, carrying the black wooden box, there was a murmur of conversation among the villagers, and he waved and called, "Little late today, folks." The postmaster, Mr. Graves, followed him, carrying a three- legged stool, and the stool was put in the center of the square and Mr. Summers set the black box down on it. The villagers kept their distance, leaving a space between themselves and the stool, and when Mr. Summers said, "Some of you fellows want to give me a hand?" there was a hesitation before two men, Mr. Martin and his oldest son, Baxter, came forward to hold the box steady on the stool while Mr. Summers stirred up the papers inside it.
    The original paraphernalia for the lottery had been lost long ago, and the black box now resting on the stool had been put into use even before Old Man Warner, the oldest man in town, was born. Mr. Summers spoke frequently to the villagers about making a new box, but no one liked to upset even as much tradition as was represented by the black box. There was a story that the present box had been made with some pieces of the box that had preceded it, the one that had been constructed when the first people settled down to make a village here. Every year, after the lottery, Mr. Summers began talking again about a new box, but every year the subject was allowed to fade off without anything's being done. The black box grew shabbier each year: by now it was no longer completely black but splintered badly along one side to show the original wood color, and in some places faded or stained.
    Mr. Martin and his oldest son, Baxter, held the black box securely on the stool until Mr. Summers had stirred the papers thoroughly with his hand. Because so much of the ritual had been forgotten or discarded, Mr. Summers had been successful in having slips of paper substituted for the chips of wood that had been used for generations. Chips of wood, Mr. Summers had argued, had been all very well when the village was tiny, but now that the population was more than three hundred and likely to keep on growing, it was necessary to use something that would fit more easily into he black box. The night before the lottery, Mr. Summers and Mr. Graves made up the slips of paper and put them in the box, and it was then taken to the safe of Mr. Summers' coal company and locked up until Mr. Summers was ready to take it to the square next morning. The rest of the year, the box was put way, sometimes one place, sometimes another; it had spent one year in Mr. Graves's barn and another year underfoot in the post office. and sometimes it was set on a shelf in the Martin grocery and left there.
    There was a great deal of fussing to be done before Mr. Summers declared the lottery open. There were the lists to make up--of heads of families, heads of households in each family, members of each household in each family. There was the proper swearing-in of Mr. Summers by the postmaster, as the official of the lottery; at one time, some people remembered, there had been a recital of some sort, performed by the official of the lottery, a perfunctory, tuneless chant that had been rattled off duly each year; some people believed that the official of the lottery used to stand just so when he said or sang it, others believed that he was supposed to walk among the people, but years and years ago this part of the ritual had been allowed to lapse. There had been, also, a ritual salute, which the official of the lottery had had to use in addressing each person who came up to draw from the box, but this also had changed with time, until now it was felt necessary only for the official to speak to each person approaching. Mr. Summers was very good at all this; in his clean white shirt and blue jeans, with one hand resting carelessly on the black box, he seemed very proper and important as he talked interminably to Mr. Graves and the Martins.
    Just as Mr. Summers finally left off talking and turned to the assembled villagers, Mrs. Hutchinson came hurriedly along the path to the square, her sweater thrown over her shoulders, and slid into place in the back of the crowd. "Clean forgot what day it was," she said to Mrs. Delacroix, who stood next to her, and they both laughed softly. "Thought my old man was out back stacking wood," Mrs. Hutchinson went on, "and then I looked out the window and the kids was gone, and then I remembered it was the twenty-seventh and came a-running." She dried her hands on her apron, and Mrs. Delacroix said, "You're in time, though. They're still talking away up there."
    Mrs. Hutchinson craned her neck to see through the crowd and found her husband and children standing near the front. She tapped Mrs. Delacroix on the arm as a farewell and began to make her way through the crowd. The people separated good-humoredly to let her through; two or three people said, in voices just loud enough to be heard across the crowd, "Here comes your Missus, Hutchinson," and "Bill, she made it after all." Mrs. Hutchinson reached her husband, and Mr. Summers, who had been waiting, said cheerfully, "Thought we were going to have to get on without you, Tessie." Mrs. Hutchinson said, grinning, "Wouldn't have me leave m'dishes in the sink, now, would you. Joe?" and soft laughter ran through the crowd as the people stirred back into position after Mrs. Hutchinson's arrival.
    "Well, now," Mr. Summers said soberly, "guess we better get started, get this over with, so's we can go back to work. Anybody ain't here?"
    "Dunbar," several people said. "Dunbar, Dunbar."
    Mr. Summers consulted his list. "Clyde Dunbar," he said. "That's right. He's broke his leg, hasn't he? Who's drawing for him?"
    "Me, I guess," a woman said, and Mr. Summers turned to look at her. "Wife draws for her husband," Mr. Summers said. "Don't you have a grown boy to do it for you, Janey?" Although Mr. Summers and everyone else in the village knew the answer perfectly well, it was the business of the official of the lottery to ask such questions formally. Mr. Summers waited with an expression of polite interest while Mrs. Dunbar answered.
    "Horace's not but sixteen yet," Mrs. Dunbar said regretfully. "Guess I gotta fill in for the old man this year."
    "Right," Mr. Summers said. He made a note on the list he was holding. Then he asked, "Watson boy drawing this year?"
    A tall boy in the crowd raised his hand. "Here," he said. "I m drawing for m'mother and me." He blinked his eyes nervously and ducked his head as several voices in the crowd said things like "Good fellow, Jack," and "Glad to see your mother's got a man to do it."
    "Well," Mr. Summers said, "guess that's everyone. Old Man Warner make it?"
    "Here," a voice said, and Mr. Summers nodded.
    A sudden hush fell on the crowd as Mr. Summers cleared his throat and looked at the list. "All ready?" he called. "Now, I'll read the names--heads of families first--and the men come up and take a paper out of the box. Keep the paper folded in your hand without looking at it until everyone has had a turn. Everything clear?"
    The people had done it so many times that they only half listened to the directions; most of them were quiet, wetting their lips, not looking around. Then Mr. Summers raised one hand high and said, "Adams." A man disengaged himself from the crowd and came forward. "Hi, Steve," Mr. Summers said, and Mr. Adams said, "Hi, Joe." They grinned at one another humorlessly and nervously. Then Mr. Adams reached into the black box and took out a folded paper. He held it firmly by one corner as he turned and went hastily back to his place in the crowd, where he stood a little apart from his family, not looking down at his hand.
    "Allen," Mr. Summers said. "Anderson.... Bentham."

    "Seems like there's no time at all between lotteries any more," Mrs. Delacroix said to Mrs. Graves in the back row. "Seems like we got through with the last one only last week."
    "Time sure goes fast," Mrs. Graves said.
    "Clark.... Delacroix."
    "There goes my old man," Mrs. Delacroix said. She held her breath while her husband went forward.
    "Dunbar," Mr. Summers said, and Mrs. Dunbar went steadily to the box while one of the women said, "Go on, Janey," and another said, "There she goes."
    "We're next," Mrs. Graves said. She watched while Mr. Graves came around from the side of the box, greeted Mr. Summers gravely and selected a slip of paper from the box. By now, all through the crowd there were men holding the small folded papers in their large hands, turning them over and over nervously Mrs. Dunbar and her two sons stood together, Mrs. Dunbar holding the slip of paper.
    "Harburt.... Hutchinson."
    "Get up there, Bill," Mrs. Hutchinson said, and the people near her laughed.
    "Jones."
    "They do say," Mr. Adams said to Old Man Warner, who stood next to him, "that over in the north village they're talking of giving up the lottery."
    Old Man Warner snorted, "Pack of crazy fools," he said. "Listening to the young folks, nothing's good enough for them. Next thing you know, they'll be wanting to go back to living in caves, nobody work any more, live that way for a while. Used to be a saying about 'Lottery in June, corn be heavy soon.' First thing you know, we'd all be eating stewed chickweed and acorns. There's always been a lottery," he added petulantly. "Bad enough to see young Joe Summers up there joking with everybody."
    "Some places have already quit lotteries," Mrs. Adams said.
    "Nothing but trouble in that," Old Man Warner said stoutly. "Pack of young fools."
    "Martin." And Bobby Martin watched his father go forward. "Overdyke.... Percy."
    "I wish they'd hurry," Mrs. Dunbar said to her older son. "I wish they'd hurry."
    "They're almost through," her son said.
    "You get ready to run tell Dad," Mrs. Dunbar said.
    Mr. Summers called his own name and then stepped forward precisely and selected a slip from the box. Then he called, "Warner."
    "Seventy-seventh year I been in the lottery," Old Man Warner said as he went through the crowd. "Seventy-seventh time."
    "Watson." The tall boy came awkwardly through the crowd. Someone said, "Don't be nervous, Jack," and Mr. Summers said, "Take your time, son."
    "Zanini."
    After that, there was a long pause, a breathless pause, until Mr. Summers, holding his slip of paper in the air, said, "All right, fellows." For a minute, no one moved, and then all the slips of paper were opened. Suddenly, all the women began to speak at once, saying, "Who is it?" "Who's got it?" "Is it the Dunbars?," "Is it the Watsons?" Then the voices began to say, "It's Hutchinson. It's Bill," "Bill Hutchinson's got it."
    "Go tell your father," Mrs. Dunbar said to her older son.
    People began to look around to see the Hutchinsons. Bill Hutchinson was standing quiet, staring down at the paper in his hand. Suddenly, Tessie Hutchinson shouted to Mr. Summers, "You didn't give him time enough to take any paper he wanted. I saw you. It wasn't fair!"
    "Be a good sport, Tessie, " Mrs. Delacroix called, and Mrs. Graves said, "All of us took the same chance."
    "Shut up, Tessie," Bill Hutchinson said.
    "Well, everyone," Mr. Summers said, "that was done pretty fast, and now we've got to be hurrying a little more to get done in time." He consulted his next list. "Bill," he said, "you draw for the Hutchinson family. You got any other households in the Hutchinsons?"
    "There's Don and Eva," Mrs. Hutchinson yelled. "Make them take their chance!"
    "Daughters draw with their husbands' families, Tessie," Mr. Summers said gently. "You know that as well as anyone else."
    "It wasn't fair," Tessie said.
    "I guess not, Joe," Bill Hutchinson said regretfully. "My daughter draws with her husband's family, that's only fair. And I've got no other family except the kids."
    "Then, as far as drawing for families is concerned, it's you," Mr. Summers said in explanation, "and as far as drawing for households is concerned, that's you, too. Right?"
    "Right," Bill Hutchinson said.
    "How many kids, Bill?" Mr. Summers asked formally.
    "Three," Bill Hutchinson said. "There's Bill, Jr., and Nancy, and little Dave. And Tessie and me."
    "All right, then," Mr. Summers said. "Harry, you got their tickets back?"
    Mr. Graves nodded and held up the slips of paper. "Put them in the box, then," Mr. Summers directed. "Take Bill's and put it in."
    "I think we ought to start over," Mrs. Hutchinson said, as quietly as she could. "I tell you it wasn't fair. You didn't give him time enough to choose. Everybody saw that."
    Mr. Graves had selected the five slips and put them in the box, and he dropped all the papers but those onto the ground, where the breeze caught them and lifted them off.
    "Listen, everybody," Mrs. Hutchinson was saying to the people around her.
    "Ready, Bill?" Mr. Summers asked, and Bill Hutchinson, with one quick glance around at his wife and children, nodded.
    "Remember," Mr. Summers said, "take the slips and keep them folded until each person has taken one. Harry, you help little Dave." Mr. Graves took the hand of the little boy, who came willingly with him up to the box. "Take a paper out of the box, Davy," Mr. Summers said. Davy put his hand into the box and laughed. "Take just one paper," Mr. Summers said. "Harry, you hold it for him." Mr. Graves took the child's hand and removed the folded paper from the tight fist and held it while little Dave stood next to him and looked up at him wonderingly.
    "Nancy next," Mr. Summers said. Nancy was twelve, and her school friends breathed heavily as she went forward, switching her skirt, and took a slip daintily from the box "Bill, Jr.," Mr. Summers said, and Billy, his face red and his feet overlarge, nearly knocked the box over as he got a paper out. "Tessie," Mr. Summers said. She hesitated for a minute, looking around defiantly, and then set her lips and went up to the box. She snatched a paper out and held it behind her.
    "Bill," Mr. Summers said, and Bill Hutchinson reached into the box and felt around, bringing his hand out at last with the slip of paper in it.
    The crowd was quiet. A girl whispered, "I hope it's not Nancy," and the sound of the whisper reached the edges of the crowd.
    "It's not the way it used to be," Old Man Warner said clearly. "People ain't the way they used to be."
    "All right," Mr. Summers said. "Open the papers. Harry, you open little Dave's."
    Mr. Graves opened the slip of paper and there was a general sigh through the crowd as he held it up and everyone could see that it was blank. Nancy and Bill. Jr., opened theirs at the same time, and both beamed and laughed, turning around to the crowd and holding their slips of paper above their heads.
    "Tessie," Mr. Summers said. There was a pause, and then Mr. Summers looked at Bill Hutchinson, and Bill unfolded his paper and showed it. It was blank.
    "It's Tessie," Mr. Summers said, and his voice was hushed. "Show us her paper. Bill."
    Bill Hutchinson went over to his wife and forced the slip of paper out of her hand. It had a black spot on it, the black spot Mr. Summers had made the night before with the heavy pencil in the coal company office. Bill Hutchinson held it up, and there was a stir in the crowd.
    "All right, folks," Mr. Summers said. "Let's finish quickly."
    Although the villagers had forgotten the ritual and lost the original black box, they still remembered to use stones. The pile of stones the boys had made earlier was ready; there were stones on the ground with the blowing scraps of paper that had come out of the box. Mrs. Delacroix selected a stone so large she had to pick it up with both hands and turned to Mrs. Dunbar. "Come on," she said. "Hurry up."
    Mrs. Dunbar had small stones in both hands, and she said. gasping for breath, "I can't run at all. You'll have to go ahead and I'll catch up with you."
    The children had stones already, and someone gave little Davy Hutchinson few pebbles.

    Tessie Hutchinson was in the center of a cleared space by now, and she held her hands out desperately as the villagers moved in on her. "It isn't fair," she said. A stone hit her on the side of the head.
    Old Man Warner was saying, "Come on, come on, everyone." Steve Adams was in the front of the crowd of villagers, with Mrs. Graves beside him.
    "It isn't fair, it isn't right," Mrs. Hutchinson screamed and then they were upon her.

    You are my heart
    my soul,
    my treasure,
    My today,
    my tomorrow,
    my forever,
    My everything!



  • #2
    قرعه کشی


    صبح روز بيست و هفتم ژوئن هوا صاف و آفتابي بود و گرماي نشاط‌آور يک روز وسط تابستان را داشت؛ گل‌‌‌ها غرق شکوفه و علف‌ها سبز و خرم بودند. نزديکي‌هاي ساعت ده، مردم روستا رفته‌رفته در ميدان ميان ادارة پست و بانک گرد مي‌آمدند؛ در بعضي شهرها آن قدر آدم جمع مي‌شد که قرعه‌کشي دو روز طول مي‌کشيد و ناچار کار را از روز بيست‌ و ششم شروع مي‌کردند؛ اما در اين روستا، که فقط سيصد نفري آدم داشت، سر تا ته قرعه‌کشي کم‌تر از دو ساعت وقت مي‌گرفت؛ بنابرين کار را در ساعت ده شروع مي‌کردند و طوري به‌موقع تمام مي‌کردند که مردم روستا، براي ناهار، ظهر توي خانه‌هاي‌شان بودند.
    بچه‌ها، البته اول جمع مي‌شدند. مدرسه تازگي‌ها با آمدن تابستان تعطيل شده بود و احساس آزادي براي بيش‌تر آن‌ها آزاردهنده بود؛ دل‌شان مي‌خواست، پيش از آن‌که توي بازي پر شر و شور راه پيدا کنند، مدتي بي‌سروصدا دور هم جمع شوند و باز از کلاس و معلم، و کتاب و تنبيه حرف بزنند. بابي مارتين جيب‌هايش را از پيش با قلوه‌‌ سنگ انباشته بود، و پسرهاي ديگر چيزي نگذشت که، به پيروي از او، صاف‌ترين و گردترين سنگ‌ها را جمع کردند؛ بابي و هري جونز و ديکي دلاک‌رُيکس- که روستايي‌ها دلاک‌رُي صدايش مي‌کردند- دست آخر تل بزرگي قلوه سنگ در گوشة ميدان جمع کردند و مراقب بودند بچه‌هاي ديگر نگاه چپ به آن نيندازند. دخترها کناري ايستاده بودند و با هم گرم اختلاط بودند و سرشان را بر‌مي‌گرداندند پسرها را ديد مي‌زدند ؛ و پسرهاي کوچولو توي خاک و خل غلت مي‌زدند يا دست برادرها وخواهرهاي بزرگ‌شان را محکم گرفته بودند.
    چيزي نگذشت که مردها کم‌کم جمع شدند، بچه‌هاي‌شان را مي‌پاييدند و از محصول و باران، تراکتور و ماليات حرف مي‌زدند. کنار هم، دور از تل قلوه سنگ گوشة ميدان ايستاده بودند، و آهسته لطيفه تعريف مي‌کردند و به جاي سر دادن قهقهه لبخند مي‌زدند. سرو کلة زن‌ها، که لباس رنگ و رو رفتة خانه و ژاکت پوشيده بودند، اندکي بعد از مردهاي‌شان پيدا شد. به هم‌ديگر سلام کردند و همان‌طور که مي‌رفتند به شوهران‌شان بپيوندند حرف‌هاي خاله‌زنکي براي هم تعريف مي‌کردند. طولي نکشيد که زن‌ها کنار شوهرهاي‌شان ايستادند و بچه‌ها را صدا زدند و بچه‌ها که چهار پنج بار صداي‌شان زده بودند، با بي‌ميلي راه افتادند رفتند. بابي مارتين از زير دست دراز شدة مادرش جا خالي داد و دوان دوان به طرف تل قلوه سنگ برگشت. پدرش صدايش را بلند کرد سرش داد زد و بابي به سرعت برگشت و سر جايش، ميان پدر و برادربزرگش ، ايستاد.
    ادارة قرعه‌کشي –مثل رقص‌هاي ميداني، باشگاه نوجوان‌ها و جشن هالووين- به عهدة آقاي سامرز بود، که فرصت و توانايي جسمي داشت تا صرف فعاليت‌هاي محلي بکند. آقاي سامرز چهرة گردي داشت و شاد و شنگول بود و از راه خريد و فروش زغال سنگ زندگي مي‌کرد و مردم دل‌شان به حالش مي‌سوخت؛ چون اجاقش کور بود و زنش آدم بد‌دهني بود. وقتي، صندوق سياه چوبي به دست، پا به ميدان گذاشت، پچ‌پچي ميان روستايي‌ها درگرفت و او دست تکان داد و بلند گفت: «يه کم دير شد، رفقا.» رئيس پست، يعني آقاي گريوز، عسلي سه پايه به دست، به دنبالش مي‌رفت؛ عسلي در وسط ميدان گذاشته شد و آقاي سامرز صندوق سياه را رويش جا داد. روستايي‌ها فاصله‌شان را حفظ کرده بودند و دور از عسلي ايستاده بودند، و وقتي آقاي سامرز گفت: «کيا حاضرن به من کمک کنن؟» دودل ماندند تا اين‌که دو نفر مرد، يعني آقاي مارتين و پسر بزرگش، باکستر، جلو رفتند و صندوق را روي عسلي محکم گرفتند و آقاي سامرز کاغذهاي تويش را به هم زد.
    لوازم اصلي قرعه‌کشي سال‌ها پيش گم شده بود و صندوقي که حالا روي عسلي بود، حتي پيش از به دنيا آمدن وارنر پيره، مسن‌ترين مرد روستا، توي قرعه‌کشي به کار مي‌رفت. آقاي سامرز بارها با روستايي‌ها صحبت کرده بود که صندوق نُوي درست کنند؛ اما هيچ‌کس دلش نمي‌خواست اين صندوق سياهي که به‌جا مانده و سنت را حفظ کرده بود از ميان برود. تعريف مي‌کردند که صندوق حاضر از قطعه‌هاي صندوق پيش از آن درست شده، يعني صندوقي که با آمدن اولين آدم‌ها به اين محل و بنا کردن روستا ساخته شده بود. هر سال بعد از قرعه‌کشي، آقاي سامرز موضوع ساختن صندوق نو را پيش مي‌کشيد؛ اما هر سال بي‌آن‌که کاري سر بگيرد، موضوع به دست فراموشي سپرده مي‌شد. صندوق سياه هر سال فرسوده‌تر مي‌شد؛ تا اين‌که حالا ديگر از سياهي افتاده بود و يک طرفش خش برداشته بود و رنگ اصلي چوب آن ديده مي‌شد و رنگ بعضي جاهايش هم رفته بود و لک و پک شده بود.
    آقاي مارتين و پسر بزرگش، باکستر، صندوق سياه را محکم نگه داشتند تا اين‌که آقاي سامرز کاغذها را خوب با دست به هم زد. از شاخ و برگ مراسم آن‌قدر کنار گذاشته يا فراموش شده بود که آقاي سامرز خيلي راحت قطعه‌هاي کاغذ را جانشين باريکه‌هاي چوبي کرد که نسل‌هاي پياپي از آن‌ها استفاده کرده بودند. آقاي سامرز استدلال کرده بود که باريکه‌هاي چوب به درد زماني مي‌خورد که روستا خيلي کوچک بود اما حالا که شمار جمعيت از سيصد نفر بيشتر شده بود و احتمالاً بيش‌تر هم مي‌شد، لازم بود از چيزي استفاده کنند که راحت‌تر توي صندوق جا بگيرد. شب پيش از قرعه کشي، آقاي سامرز و آقاي گريوز قطعه‌هاي کاغذ را درست مي‌کردند و توي صندوق مي‌ريختند و صندوق را مي‌بردند توي گاوصندوق شرکت زغال‌ سنگ آقاي سامرز جا مي‌دادند و درش را قفل مي‌کردند تا روز بعد که آقاي سامرز آماده مي‌شد آن را به ميدان ببرد. بقية سال صندوق را مي‌بردند اين‌جا و آن‌جا جا مي‌دادند. يک سال توي انبار آقاي گريوز مي‌گذاشتند و سال ديگر توي ادارة پست، زير دست و پا بود و گاهي توي قفسة بقالي خانوادة مارتين جا مي‌دادند و مي‌گذاشتند همان‌جا باشد.
    پيش از آن‌که آقاي سامرز شروع قرعه‌کشي را اعلام کند، جنجال زيادي به پا مي‌شد. مي‌بايست صورت‌هايي آماده مي‌کردند، يک صورت از اسم بزرگ تک‌تک خانواده؛ يک صورت از اسم بزرگ تک‌تک خانوارها و صورتي از اعضاي هر خانوار. رئيس پست مراسم سوگند آقاي سامرز را، که مجري قرعه‌کشي بود، بجا مي‌آورد. بعضي مردم يادشان مي‌آمد که يک جور تک‌خواني هم در کار بود که مجري قرعه‌کشي اجرا مي‌کرد و آن آواز سرسري و بدون آهنگي بود که هر سال مطابق مقررات عجولانه سر مي‌گرفت. بعضي مردم عقيده داشتند که مجري قرعه‌کشي موقع خواندن يا سر دادن آواز يک جا مي‌ايستاد، ديگران عقيده داشتند که لابه‌لاي مردم راه مي‌رفت . اما سال‌ها پيش اين قسمت از مراسم ورافتاده بود. مراسم سلام هم در کار بود که مجري قرعه‌کشي مي‌بايست خطاب به کسي که براي برداشتن قرعه مي‌آمد بجا بياورد. اما اين مراسم هم با گذشت زمان تغيير کرده بود تا اين‌که حالا احساس مي‌شد که مجري لازم است خطاب به کسي که به طرف صندوق مي‌رود صحبتي بکند. آقاي سامرز در همة اين کارها سنگ تمام مي‌گذاشت؛ او با پيراهن سفيد و شلوار جين، همان‌طور که يک دستش را سرسري روي صندوق سياه گذاشته بود و خطاب به آقاي گريوز و مارتين‌ها صحبت ملال‌آوري را پيش کشيده بود، مقتدر و با ابهت جلوه مي‌کرد.
    درست وقتي که آقاي سامرز صحبت‌هايش را تمام کرد و رويش را به طرف روستايي‌هاي گرد‌آمده برگرداند، خانم هاچين‌سن که ژاکتش را روي شانه انداخته بود، با شتاب جاده‌اي را که به ميدان مي‌رسيد پيمود و خود را پشت سر جمعيت جا داد و به خانم دلاک‌رُيکس، که در کنارش ايستاده بود، گفت: «پاک يادم رفته بود امروز چه روزي‌يه.» و هر دو آرام خنديدند. خانم هاچين‌سن باز گفت: «فکر کردم شوورم برگشته رفته هيزم جمع کنه، بعد که از پنجره بيرونو نگاه کردم و ديدم بچه‌ها نيستن، اون وقت به صرافت افتادم که امروز بيست و هفتمه و خودمو به دو رسوندم.» و دست‌هايش را با دامنش پاک کرد. خانم دلاک‌رُيکس گفت: «اما به‌موقع رسيدي. هنوز اون‌جا دارن حرف مي‌زنن.»
    خانم هاچين‌سن سرک کشيد و لابه‌لاي جمعيت را نگاه کرد و شوهر و بچه‌هايش را ديد که جايي نزديکي‌هاي جلو ايستاده‌اند. دستش را به عنوان خداحافظي به بازوي خانم دلاک‌رُيکس زد و از لاي جمعيت راه گشود. مردم با خوش خلقي کوچه دادند تا او بگذرد؛ دو سه نفر باصدايي که تا جلو جمعيت شنيده شد، گفتند: «اين‌م خانمت، هاچين‌سن.» و « بلاخره خودشو رسوند، بيل.» خانم هاچين‌سن به شوهرش رسيد، و آقاي سامرز، که منتظر ايستاده بود، با چهرة بشاشي گفت: «خيال مي‌کردم بايد بدون تو شروع کنيم، تسي.» خانم هاچين‌سن با خنده گفت: «اگه ظرفامو نشسته تو دستشويي ول مي‌کردم مي‌اومدم هزار تا حرف بم نمي‌زدي، جو؟» و، همان‌طور که مردم پس از ورود خانم هاچين‌سن سر جاي خودشان قرار مي‌گرفتند، خندة آرامي در ميان جمعيت پيچيد.
    آقاي سامرز موقرانه گفت: «خب، گمونم بهتره شروع کنيم، کلک اين کارو بکنيم تا برگرديم سر کار و زندگي‌مون. کي نيومده؟»
    چند نفر گفتند: «دنبار، دنبار، دنبار.»
    آقاي سامرز نگاهي به صورت اسامي انداخت و گفت: «کلايد دنبار، درسته. اين بابا پاش شکسته. کي جاش قرعه مي‌کشه؟»
    زني گفت: «گمونم من.» و آقاي سامرز رويش را برگرداند او را نگاه کرد و گفت: «زن‌ها به جاي شووراشون قرعه مي‌کشن. تو پسر بزرگ نداري که به جات بکشه، جيني؟» گرچه آقاي سامرز و روستايي‌هاي ديگر جواب اين سوأل را به خوبي مي‌دانستند اما اين وظيفة مجري قرعه‌کشي بود که به طور رسمي اين سوأل‌ها را بپرسد. آقاي سامرز با علاقه‌اي آميخته به ادب منتظر ماند.
    خانم دنبار با تأسف گفت: «هاريس هنوز شونزده سالش نشده. گمونم امسال خودم بايد به جاي شوورم قرعه بکشم.»
    آقاي سامرز گفت: «باشه.» و روي صورتي که دستش بود چيزي يادداشت کرد. سپس پرسيد: «پسر واتسن امسال قرعه مي‌کشه؟»
    پسر بلند قدي از وسط جمعيت دستش را بالا برد، گفت: «حاضر، من براي خودم و مادرم مي‌کشم.» و وقتي چند نفر از لابه‌لاي جمعيت چيزهايي گفتند مثل: «آفرين، جک.» يا «خوشحاليم که مادرت يه مرد پيدا کرده به جاش قرعه برداره.» پسر با حالي عصبي مژه زد و سرش را پايين برد.
    آقاي سامرز گفت: «خب، پس همه هستن. وارنر پيره شرکت مي‌کنه؟»
    يک نفر گفت: «حاضر.» و آقاي سامرز سر تکان داد.

    همين‌که آقاي سامرز گلويش را صاف کرد و نگاهي به صورت انداخت، سکوتي ناگهاني جمعيت را در بر گرفت، گفت: «همه آماده‌ن؟ الآن اسمارو مي‌خونم، اول بزرگ هر خونواده، اون وقت مردا مي‌آن اين‌جا و يه کاغذ از تو صندوق بر‌مي‌دارن. کاغذو همون‌طور تا شده تو دست نگه مي‌دارن و تا وقتي همه برنداشته‌ن به‌ش نگاه نمي‌کنن. روشن شد؟»
    مردم که بارها به اين‌کار دست زده بودند، آن‌قدرها گوش‌شان به اين دستورها نبود؛ بيشترشان ساکت بودند، لب‌هاي‌شان را گاز مي‌زدند و به هيچ طرفي نگاه نمي‌کردند. سپس آقاي سامرز يک دستش را بالا برد و گفت: «آدامز.» مردي از جمعيت جدا شد و بيرون آمد. آقاي سامرز گفت: «سلام، استيو،» و آقاي آدامز گفت: «سلام، جو.» و با بي‌حوصلگي و با حالي عصبي به هم‌ديگر لبخند زدند. آن وقت آقاي آدامز دستش را توي صندوق کرد و کاغذ تا شده‌اي بيرون آورد. گوشة کاغذ را محکم گرفته بود، چرخيد و به شتاب سر جايش توي جمعيت برگشت و بي‌آن‌که به دستش نگاه کند اندکي دور از خانواده‌اش ايستاد.
    آقاي سامرز گفت: «الن، اندرسن....بنتام.»
    در رديف عقب، خانم دلاک‌رُيکس به خانم گريوز گفت: «انگار ميون قرعه‌کشيا فاصله نمي‌افته، انگار همين هفتة پيش بود که قرعه‌کشي داشتيم.»
    خانم گريوز گفت: «آخه، وقت تند مي‌گذره.»
    « کلارک دلاک‌رُيکس.»
    خانم دلاک‌ريکس گفت: «اينم از شوور من.» و همان‌طور که شوهرش پيش مي‌رفت نفسش را نگه داشته بود.
    آقاي سامرز گفت: «دنبار.» و خانم دنبار همان‌طور که با گام‌هاي محکم به طرف صندوق مي‌رفت، يکي از زن‌ها گفت: «برو ببينم چه کار مي‌کني، جيني.» و ديگري گفت: «اينم از دنبار.»
    خانم گريوز گفت: «بعدش نوبت ماس.» و شوهرش را تماشا مي‌کرد که از جلو صندوق گذشت، موقرانه به آقاي سامرز سلام کرد و کاغذي از توي صندوق بيرون آورد. حالا ديگر در همه جاي جمعيت مردها کاغذهاي کوچک تا کرده را توي دست‌هاي برزگ‌شان گرفته بودند و با حالي عصبي زير و رو مي‌کردند. خانم دنبار و دو پسرش کنار هم ايستاده بودند، خانم دنبار تکه کاغذ را توي مشت گرفته بود.
    «هاربرت... هاچين‌سن.»
    خانم هاچين‌سن گفت: «عقب نموني، بيل.» و آدم‌هاي کنار او زير خنده زدند. «جونز.»
    آقاي آدامز به وارنر پيره، که در کنارش ايستاده بود، گفت: «مي‌گن تو روستاي بالايي پيچيده که مي‌خوان قرعه‌کشي رو ور بندازن.»
    وارنر پيره، با صداي فين، ناخشنودي خود را نشان داد و گفت: «يه مشت احمق ديوونه. به حرف جوونا گوش مي‌دن که زير بار هيچي نمي‌رن. يه روزي‌يم در مي‌آن مي‌گن مي‌خوايم بريم تو غار زندگي کنيم. ديگه کسي خيال کار کردن نداره، مي‌خوايم يه مدتي اين جوري بگذرونيم. اون قديما يه مثلي بود که مي‌گفت: قرعه‌کشي ماه ژوئن/ فصل گندم رسيدن. بذارين يه مدتي بگذره اون وقت خوراک‌مون مي‌شه بوتة حشيش‌القزاز آب‌پزو بلوط. تا بوده قرعه‌کشي بوده.» آن وقت با کج خلقي اضافه کرد: «همين‌قدر که اين جو سامرز جوون داره همه رو اون‌جا سنگ رو يخ مي‌کنه برا هفت پشت‌مون بسه.»
    خانم آدامز گفت: «بعضي جاها ديگه قرعه‌کشي ور افتاده.»
    وارنر پيره رک گفت: «کارشون زار مي‌شه. يه مشت جوون ابله.»
    «مارتين.» و بابي مارتين پدرش را نگاه مي‌کرد که به طرف صندوق مي‌رفت. «اُوردايک..... پرسي.»
    خانم دنبار به پسر بزرگش گفت: «کاش عجله مي‌کردن. کاش عجله مي‌کردن.»
    پسرش گفت: «ديگه داره تموم ميشه.»
    خانم دنبار گفت: «آماده شو، بايد بدو بري به بابات خبرو برسوني.»
    آقاي سامرز اسم خودش را خواند و سپس به دقت قدم پيش گذاشت و ورقه کاغذي از توي صندوق دست‌چين کرد. آن وقت صدا زد: «وارنر.»
    وارنر پيره، همان‌طور که از وسط جمعيت مي‌گذشت، گفت: «هفتاد و هفت ساله تو قرعه‌کشي شرکت مي‌کنم، يعني هفتاد و هفت بار.»
    «واتسن.» پسر قدبلند ناشيانه از لابه‌لاي جمعيت پيش رفت. کسي گفت: «نبينم عصبي باشي، جک.» و آقاي سامرز گفت: «آروم باش، پسر.»
    « زانيني.»

    سپس مکثي طولاني برقرار شد، مکثي نفس‌گير، تا اين‌که آقاي سامرز قطعه کاغذش را توي هوا گرفت ، گفت: «خيلي خب، رفقا.» لحظه‌اي کسي تکان نخورد و سپس همة کاغذها باز شد. ناگهان زن‌ها همه با هم شروع به صحبت کردند، مي‌گفتند: «به کي افتاد؟» «گير کي اومد؟» «خونوادة دنباره؟» « خونوادة واتسنه؟» سپس همه جا پيچيد: «هاچين‌سنه، بيله.» « به بيل هاچين‌سن افتاد.»
    خانم دنبار به پسر بزرگش گفت: «برو خبرو به بابات برسون.»
    مردم برگشتند به هاچين‌سن‌ها نگاه کردند. بيل هاچين‌سن آرام يستاده بود. سرش را زير انداخته بود به کاغذ توي دستش نگاه مي‌کرد. ناگهان تسي هاچين‌سن بر سر آقاي سامرز داد کشيد، «شما بش فرصت ندادين کاغذي رو که مي‌خواس برداره، من چشمم به‌تون بود. بي‌انصافي کردين!»
    خانم دلاک رُيکس بلند گفت: «جر نزن، تسي.» و خانم گريوز گفت:« فرصت همة ما يکي بود.»
    بيل هاچين‌سن گفت: «خفه شو، تسي.»
    آقاي سامرز گفت: «خوب، همه گوش کنين. تا اين‌جا خوب تند پيش رفتيم. و حالا بايد بيش‌تر عجله کنيم تا کار به‌موقع تموم بشه.» صورت ديگر خود را وارسي کرد و گفت: «بيل، تو براي خونوادة هاچين‌سن قرعه کشيدي. کس ديگه‌اي هم هس که جزو خونوار شما باشه؟»
    خانم هاچين‌سن فرياد کشيد: «دان و اوا هم هستن. اونارو هم وادار کنين بردارن.»
    آقاي سامرز آرام گفت: «دخترها از طرف خونوادة شووراشون تو قرعه‌کشي شرکت مي‌کنن. تو هم مث همه اينو مي‌دوني.»
    تسي گفت: «مي‌خوام بگم بي‌انصافي کردين.»
    بيل هاچين‌سن با شرمندگي گفت: «بي‌خود مي‌گه، جو. دختر من جزو خونوادة شوورش حساب مي‌شه، بي‌انصافي هم نشده. و من به‌جز اين بچه‌ها کس ديگه‌اي ندارم.»
    آقاي سامرز توضيح داد: «اگه خونواده رو در نظر بگيريم قرعه به اسم تو در اومده و اگه خانوارو در نظر بگيريم باز قرعه به اسم تو دراومده؛ قبول داري؟»
    بيل هاچين‌سن گفت: «قبول دارم.»
    آقاي سامرز به طور رسمي پرسيد: «چند تا بچه داري؟»
    بيل هاچين‌سن گفت: «سه تا، بيل پسر، نانسي و ديو کوچولو. و خودمو و تسي.»
    آقاي سامرز گفت: «خيلي خب، هري، ورقه‌هاشونو گرفتي؟»
    آقاي گريوز سر تکان داد و قطعه‌هاي کاغذ را بالا گرفت. آقاي سامرز گفت: «بندازشون تو صندوق. مال بيلو هم بگير و بنداز اون تو.»
    خانم هاچين‌سن صدايش را تا آن‌جا که مي‌توانست پايين آورد و گفت:« من مي‌گم از سر شروع کنيم، مي‌گم منصفانه نبوده. بش فرصت ندادين سوا کنه. همه ديدن.»
    آقاي گريوز پنج ورقه را گرفته و توي صندوق انداخته بود. ورقه‌هاي ديگر را روي زمين ريخت و باد آن‌ها را برداشت و با خود برد.
    خانم هاچين‌سن خطاب به آدم‌هاي دور و اطرافش گفت: «همه شاهد باشن.»
    آقاي سامرز گفت: «حاضري، بيل؟» و بيل هاچين‌سن نگاهي گذرا به زن و بچه‌هايش کرد و سرتکان داد.
    آقاي سامرز گفت: «يادتون باشه، ورقه‌هارو بر مي‌دارين و بازشون نمي‌کنين تا همه بردارن. هري، تو به ديو کوچولو کمک کن.» آقاي گريوز دست کوچولو را گرفت و او با رغبت هم‌راه آقاي گريوز تا پاي صندوق رفت. آقاي سامرز گفت: «فقط يکي بردار. هري، تو براش نگه‌دار.» آقاي گريوز دست بچه را بالا گرفت و کاغذ تا شده را از توي مشت محکم او در‌آورد. و در دست نگه داشت و ديو کوچولو، که در کنارش ايستاده بود، سرش را بالا کرده بود و هاج‌وواج نگاهش مي‌کرد.
    آقاي سامرز گفت: «بعد نوبت نانسي‌يه.» نانسي دوازده ساله بود و همان‌طور که به طرف صندوق مي‌رفت دوستان هم‌مدرسه‌ايش نفس‌شان به شماره افتاد. دامنش را جمع کرد و با ظرافت قطعه کاغذي را از توي صندوق بيرون آورد. آقاي سامرز گفت: «بيل پسر،» و بيلي با چهرة سرخ و پاهاي بيش از حد بزرگ، همان‌طور که قطعه کاغذي در مي‌آورد، چيزي نمانده بود صندوق را بيندازد. آقاي سامرز گفت: «تسي.» زن لحظه‌اي دودل ماند، مبارزجويانه نگاهي به اطراف انداخت و سپس لب‌هايش را بر هم فشرد و به طرف صندوق رفت. کاغذي را قاپ زد و پشت سرش نگه داشت.
    آقاي سامرز گفت: «بيل.» و بيل ‌هاچين‌سن دست توي صندوق کرد و گشت و دست آخر دستش را با يک قطعه کاغذ بيرون آورد.
    جمعيت ساکت بود. دختري به نجوا گفت: «کاش نانسي نباشه.» و صداي نجوايش تا کناره‌هاي جمعيت رسيد.
    وارنر پيره گفت: «اين راه و رسمش نيس. مردم ديگه مث قديما نيستن.»
    آقاي سامرز گفت: «خيلي خب، کاغذها رو باز کنين. هري ، کاغد ديو کوچولو رو باز کن.»
    آقاي گريوز کاغد را باز کرد و بالا گرفت و وقتي جمعيت ديد که سفيد است همه با هم نفس راحتي کشيدند. نانسي و بيل پسر ورقه‌هاي کاغذ‌شان را با هم باز کردند و هر دو شاد شدند و خنديدند.
    برگشتند رو به جمعيت کردند و ورقه‌ها را بالاي سرشان گرفتند.
    آقاي سامرز گفت: «تسي.» لحظه‌اي مکث بود و سپس آقاي سامرز به بيل هاچين‌سن نگاه کرد، بيل کاغذش را باز کرد و نشان داد. سفيد بود.
    آقاي سامرز گفت: «نوبت تسي‌يه.» و صدايش آرامتر شد: «بيل، کاغذشو به ما نشون بده.»
    بيل هاچين‌سن به طرف زنش پيش رفت و ورقة کاغذ را به زور از دستش در‌آورد. نقطة سياهي رويش بود؛ نقطة سياهي که آقاي سامرز شب پيش توي دفتر زغال سنگ با قلم درشت رويش گذاشته بود. بيل هاچين‌سن کاغذ را بالا گرفت و جنب و جوشي توي جمعيت ديده شد.
    آقاي سامرز گفت: «خيلي خب، رفقا. بذارين زود قال قضيه‌رو بکنيم.»
    روستايي‌ها هر چند مراسم را فراموش کرده بودند و صندوق سياه اصلي از ميان رفته بود، اما هنوز استفاده از سنگ يادشان بود. تل قلوه سنگ ديده مي‌شد. خانم دلاک‌رُيکس سنگ بزرگي انتخاب کرد که ناچار شد با هر دو دست بلند کند و رو به خانم دنبار کرد و گفت: «زود باش، عجله کن.»
    خانم دنبار توي هر دو دستش سنگ بود و نفس‌نفس زنان گفت: «من ناي دويدن ندارم. تو برو جلو ، بت مي‌رسم.»
    بچه‌ها ديگر سنگ برداشته بودند و يک نفر چند ريگ کوچک به دست ديو کوچولو داد.
    تسي هاچين‌سن حالا در وسط فضايي خالي ايستاده بود و همان‌طور که روستايي‌ها به طرفش پيش مي‌رفتند، دست‌هايش را نوميدانه پيش آورد و گفت: «منصفانه نيس.» سنگي به يک طرف سرش خورد.
    وارنر پيره گفت: «يالا، يالا، همه با هم.» استيو آدامز در جلو جمعيت روستايي‌ها بود و خانم گريوز در کنارش ديده مي‌شد.
    خانم هاچين‌سن جيغ کشيد: «منصفانه نيس، عادلانه نيس.» و سپس همه روي سرش ريختند.


    برگردان: احمد گلشیری
    You are my heart
    my soul,
    my treasure,
    My today,
    my tomorrow,
    my forever,
    My everything!


    نظر

    صبر کنید ..
    X