The Tell-Tale Heart (قلب رازگو)

[Mehran]

The Tell-Tale Heart

by

Edgar Allan Poe

TRUE! --nervous --very, very dreadfully nervous I had been and am; but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses --not destroyed --not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily --how calmly I can tell you the whole story.


It is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! yes, it was this! He had the eye of a vulture --a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees --very gradually --I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.


Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded --with what caution --with what foresight --with what dissimulation I went to work! I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it --oh so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly --very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha! would a madman have been so wise as this, And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously-oh, so cautiously --cautiously (for the hinges creaked) --I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights --every night just at midnight --but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he has passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.


Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers --of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back --but no. His room was as black as pitch with the thick darkness, (for the shutters were close fastened, through fear of robbers,) and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.


I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out --"Who's there?"


I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening; --just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.


Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or of grief --oh, no! --it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself --"It is nothing but the wind in the chimney --it is only a mouse crossing the floor," or "It is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions: but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel --although he neither saw nor heard --to feel the presence of my head within the room.


When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little --a very, very little crevice in the lantern. So I opened it --you cannot imagine how stealthily, stealthily --until, at length a simple dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and fell full upon the vulture eye.


It was open --wide, wide open --and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness --all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray as if by instinct, precisely upon the damned spot.


And have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the sense? --now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well, too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.


But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eve. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker, and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment! --do you mark me well I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of the night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me --the sound would be heard by a neighbour! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once --once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.


If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.


I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye --not even his --could have detected any thing wrong. There was nothing to wash out --no stain of any kind --no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all --ha! ha!


When I had made an end of these labors, it was four o'clock --still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart, --for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbour during the night; suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.


I smiled, --for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search --search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.


The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted of familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct: --It continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness --until, at length, I found that the noise was not within my ears.


No doubt I now grew very pale; --but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased --and what could I do? It was a low, dull, quick sound --much such a sound as a watch makes when enveloped in cotton. I gasped for breath --and yet the officers heard it not. I talked more quickly --more vehemently; but the noise steadily increased. I arose and argued about trifles, in a high key and with violent gesticulations; but the noise steadily increased. Why would they not be gone? I paced the floor to and fro with heavy strides, as if excited to fury by the observations of the men --but the noise steadily increased. Oh God! what could I do? I foamed --I raved --I swore! I swung the chair upon which I had been sitting, and grated it upon the boards, but the noise arose over all and continually increased. It grew louder --louder --louder! And still the men chatted pleasantly, and smiled. Was it possible they heard not? Almighty God! --no, no! They heard! --they suspected! --they knew! --they were making a mockery of my horror!-this I thought, and this I think. But anything was better than this agony! Anything was more tolerable than this derision! I could bear those hypocritical smiles no longer! I felt that I must scream or die! and now --again! --hark! louder! louder! louder! louder!


"Villains!" I shrieked, "dissemble no more! I admit the deed! --tear up the planks! here, here! --It is the beating of his hideous heart!"

The End

Source:saeed-zr.blogfa.com

[Angel]

قلب رازگو


ادگار آلن پو

راست است، اعصابم خيلی ضعيف است، به طور وحشتناکی عصبی هستم هميشه اینطور بودم، ولی به چه دليل ادعا می کنيد که دیوانه باشم؟ بيماری حس های مرا تند و شدید کرده است ولی آنها را نابود ننموده و یا سست و ضعيف نساخته است. حس شنوایی من از تمام حس های دیگر دقيق تر و ظریف تر بود. تمام اصوات آسمانی و زمينی را شنيده ام. از جهنم نيز چيزهای زیادی به گوشم رسيده است. چطور ممکن است دیوانه باشم؟ دقت کنيد، ملاحظه بفرمائيد که چگونه با تندرستی و آرامی قادرم سراسر داستان را برایتان حکایت کنم.

چگونه این فکر برای اولين بار به مغز من رسوخ نمود خودم هم نمی دانم، ولی، همين که جایگزین گردید، شب و روز مونس و محشور من شد. قصد و نيتی در کار نبود. هوی و هوسی هم وجود نداشت. مردک پير را دوست می داشتم. هرگز آسيبش به من نرسيده بود. هرگز توهين به من نکرده بود به طلاهایش کوچکترین تمایلی نداشتم. به نظرم این چشم او بود، آری، خودش بود، یکی از آنها به چشم کرکس شباهت داشت، چشمی بود آبی کمرنگ و لکه ای بر بالای سياهی آن قرار داشت. هر بار که این چشم با من تلاقی می کرد، خونم منجمد می شد و بدین ترتيب، آهسته ذره ذره به سرم زد که حيات این پيرمرد را قطع کنم و بدین وسيله خود را برای هميشه از چنگال این چشم، رهایی دهم. اکنون برویم سر اشکال کار، خيال می کنيد دیوانه هستم. دیوانه چيزی سرش نمی شود. اگر مرا می دیدید. اگر می دیدی با چه بصيرتی دست به کار شدم. چقدر با حزم و احتياط و پنهان از دیگران به اجرای نقشه ام پرداخته ام، سراسر هفته قبل از جنایت به قدری با پيرمرد مهربانی کردم که هرگز سابقه نداشت.
هر شب، طرف های نيمه شب، چفت در اتاقش را می چرخاندم و در را باز می کردم، اوه، آنقدر آهسته و بعد، وقتی که در را به اندازه سرم باز می نمودم، فانوس تاریکی که به خوبی مسدود بود و کمترین نوری از آن خارج نمی شد به درون اتاق می آوردم و پس از آن سرم را داخل می کردم. آه، اگر می دیدید با چه مهارتی سر خود را داخل اتاق می بردم قطعاً می خندیدید، سرم را به آهستگی حرکت می دادم خيلی، خيلی آهسته به طوری که خواب پيرمرد ناراحت نگردد. یکساعت تمام وقت صرف می کردم تا کله ام را از لای در عبور دهم و آنقدر جلو ببرم که بتوانم او را روی تخت خود خوابيده ببينم. اوه، آیا یک نفر دیوانه می تواند اینقدر مآل اندیش باشد؟ سپس وقتی سرم کاملاً داخل اتاق می شد، فانوس را با دقت تمام باز کردم، اوه، چقدر با احتياط، چقدر با احتياط، زیرا لولای آن صدا می نمود فقط به اندازه ای باز می کردم که پرتو نورانی ضعيف و نامحسوسی روی چشم کرکسی او بيفتد.
هفت شب طولانی این عمل را تکرار نمودم، هر شب درست نيمه شب، ولی چشمش هميشه بسته بود و بنابراین غيرممکن بود بتوانم نقشه ام را عملی کنم، زیرا فقط چشم نکبت بار او بود که مرا آزرده می کرد و با خود پيرمرد کاری نداشتم و هر روز صبح، وقتی که هوا روشن می شد، با تهور و جسارت به اتاقش می رفتم و با جرأت تمام با او صحبت می داشتم، با آهنگ صميمانه ای به اسم خطابش می کردم و از او جویا می شدم که شب را چگونه بسر برده است. بنابراین ملاحظه می فرمائيد، اگر بویی می برد که هر شب، درست نيمه شب، زمانی که به خواب رفته است به بررسی و آزمایش او مبادرت می ورزم، درواقع پيرمرد صاحب نظر و تيزبينی می بایست باشد. هشتمين شب، در باز کردن در اتاق به احتياط خود افزودم. عقربه کوچک ساعت در مقایسه با دست من تندتر حرکت می کند. قبل از این شب، وسعت و دامنه استعداد و تيزهوشی خود را هرگز حس نکرده بودم. به زحمت می توانستم از غليان احساساتی که از پيروزی ناشی می شد جلوگيری کنم.
در این زمان اندیشه ای از خاطرم گذشت، به خود گفتم که آنجا، در اتاق را ذره ذره باز می کنم ولی اعمال من، افکار پنهانی من، حتی به خواب او هم نمی آید، درحالی که به این مسأله فکر می نمودم، بی اختيار خنده کوچکی کردم و شاید هم خنده ام را شنيد، زیرا ناگهان در رختخواب غلطی زد مثل اینکه می خواست بيدار شود. شاید فکر کنيد که در آن موقع خود را عقب کشيدم، ولی خير. تاریکی به قدری ضخيم بود که اتاقش از سياهی به قطران شباهت داشت، زیرا پنجره ها از ترس درد، به دقت بسته شده بود و چون می دانستم که نمی تواند باز شدن در را ببيند آن را فشار داده بيشتر باز می کردم و هر لحظه بر فشار خود می افزودم.
سر خود را به درون اتاق آورده بودم و می خواستم فانوس را باز کنم، که شست دستم روی چفت حلبی آن ليز خورد، پيرمرد در جایش بلند شده فریاد زد: کيست؟
کاملاً بی حرکت بر جای ماندم و چيزی نگفتم. درست یکساعت تمام هيچ یک از عضلات بدن من کوچکترین حرکتی نکرده، معهذا در سراسر این مدت صدایی نشنيدم که حاکی از خوابيدن مجدد پيرمرد باشد. پيوسته بر نشيمنش قرار داشت، و عيناً همانطور که من شب های دراز، به ساعت های دیواری مرگ آور گوش می دادم، او نيز گوش هایش را تيز کرده بود.
در این زمان ناله ضعيفی شنيدم که در آن ترس و دهشتی که کشنده و مرگ آور بود به خوبی شناخته می شد. ناله ای نبود که از درد و اندوه حکایت کند. آه، خير، صدای کند و خفه ای بود که از اعماق روح وحشت زده ای برمی خاست. با او خوب آشنا بودم درست نيمه شب، زمانی که سراسر جهان به خواب می رفت، صدهای زیادی از درون من برمی خواست و با انعکاس وحشت آور خود، ترس و وحشتی را که به من روآور شده بود ژرف تر و عميق تر می نمود. تکرار می کنم که با این صدا خوب آشنا بودم و می دانستم که پيرمرد چه حالی را می گذراند، ولی با اینکه می خواستم از ته قلب بخندم معهذا دلم برای او سوخت.
بعد از ایجاد اولين صدای خفيف و زمانی که پيرمرد در رختخواب خود غلط زده برگشت، می دانستم که از آن پس دیگر خواب به چشمانش نرفت. بر وحشت او هر لحظه افزوده می گشت. سعی کرد خودش را متقاعد نماید که ترس او بی علت بوده است ولی در این کار موفق نگردید. با خودش گفته بود: «چیزی نیست، باد است که در سوراخ بخاری می وزد. موشی است که بر کف اتاق راه می رود» و یا اینکه: «جیرجیرکی است که فریادش را سر داده» آری ، به زور می خوست با فرضیه و حدس روحیه خود را تقویت کند، ولی همه اینها بی فایده بود.
همه اینها بی فایده بود، زیرا اهریمن مرگ که نزدیک می آمد با سایه سياه عظيم خود از مقابل او گذشت و قربانی خود را احاطه کرده، مستور داشت. پيرمرد با اینکه چيزی ندید و نشنيد، معهذا تحت تأثير مشئوم این سایه نامحسوس، توانست حضور سر مرا در اتاق خود حس نماید.
پس از اینکه با شکيبایی تمام مدت درازی به انتظار ایستادم، با اینکه صدایی نشنيدم که حاکی از خوابيدن مجدد او باشد، تصميم گرفتم فانوس را کمی باز کنم، فقط یک ذره، یک ذره ناچيز. بالاخره آنقدر بازش کردم، خيلی محرمانه، خيلی دزدیده، به طوری که فکرش را هم نمی توانيد بکنيد، که فقط یک پرتو رنگ پریده، چون تارعنکبوت، از شکاف آن بيرون جهيد و روی چشم کرکسی شکل او افتاد.
چشمش باز بود، کاملاً باز بود و همين که نظرم به او افتاد بلافاصله غضبناک شدم. نگاهش کردم: خيلی واضح و مشخص به نظر می رسيد، رنگ آبی کدری داشت و از پرده زشتی که مغز استخوانم را یخ می زد پوشيده شده بود، از سراپای بدن و قيافه پيرمرد تنها چشم او را می توانستم ببينم، چه با تبعيت از غریزه خود، پرتو فانوس را درست به این جای لعنتی متوجه کرده بودم.
حالا چطور؟ به شما نگفتم حالتی که به جای جنون می گيرد درواقع جز تشدید زیاده از حد حس ها چيز دیگری نيست؟ در این موقع صدای گنگ، خفه، ولی مکرر و پياپی به گوش هایم خورد، به تيک تاک ساعتی شباهت داشت که در پنبه پيچيده باشد.
این صدا را هم به خوبی شناختم. صدای طپش قلب او بود همانطور که ضربه های طبل به دلاوری سرباز می افزاید، طپش قلب او نيز خشم و غضب مرا فزونی داد. معهذا به خود تسلط یافته، بی حرکت بر جای ایستادم. خيلی آهسته نفس می کشيدم. فانوس را بی حرکت گرفته بودم سعی داشتم پرتو نورانی آن را درست روی چشم او نگاهدارم. در طول این مدت، یورش جهنمی قلب او طپش خود را قوی تر و محکم تر می کرد، تندتر و سریع تر می شد و هر لحظه بلندتر و رساتر به گوش می رسيد.
می بایست وحشت پيرمرد به منتهای درجه رسيده باشد. تکرار می کنم: طپش قلب او دقيقه به دقيقه بلندتر و رساتر می شد، درست حکایت را تعقيب می کنيد یا خير؟ به شما گفتم که آدمی بودم عصبی، درواقع خيلی هم عصبانی هستم. در آن موقع، ميان سکوت ترسناک این خانه قدیمی و کهنه ساز، در دل شب، با شنيدن این صدای عجيب و شگفت انگيز وحشت غيرقابل احترازی در من ایجاد شد. معذالک چند دقيقه ای به خود تسلط یافته آرام برجای ماندم. ولی طپش قلب پيوسته بلندتر می شد، هر لحظه رساتر می گردید، به نظرم آمد که قلب او نزدیک بود ترکيده، منفجر شود و در این زمان دلهره نوینی بر من مستولی شد: ممکن بود که یکی از همسایه ها این صدا را بشنود، ساعت مرگ او سر رسيده بود، نعره طویلی کشيده فانوس را ناگهان باز کردم و خود را به درون اتاق افکندم. پيرمرد فریادی کشيد، فقط یکی. در یک چشم به هم زدن به کف اتاق پرتش کردم و تمام وزن خردکننده تخت را روی او واژگون نمودم.
در این موقع با خوشحالی تمام لبخند زدم، چه کار خود را خيلی جلو رفته دیدم. ولی، مدت چند دقيقه قلب او با صدای پوشيده ای به طپش خود ادامه داد. معذالک این مسأله مرا معذب نکرد، چه از پس دیوار طنين آن شنيده نمی شد. بالاخره از حرکت ایستاد. پيرمرد مرده بود. تخت را از جای بلند کرده جسد را معاینه نمودم. آری خشک شده بود، خشکی مرگ. دستم را روی قلبش قرار دادم و چند دقيقه ای در این حال نگاه داشتم. هيچ حرکتی نداشت. مرده و خشک شده بود دیگر چشم او مرا معذب نمی کرد.
برای پنهان نمودن جسد احتياط های عاقلانه ای به کار بردم و اگر هنوز خيال می کنيد دیوانه هستم، پس از اینکه این دوراندیشی ها را برایتان شرح دادم در فکر خود تجدیدنظر خواهيد نمود. شب جلو می رفت و من در سکوت کامل به تندی کار می کردم سرش را جدا کردم و پس از آن دست ها و بالاخره پاهایش را بریدم. سپس سه تا از تخته های کف اتاق را کنده جسد را ميان توفال کاری ها قرار دادم و پس از ختم عمل تخته ها را دوباره بر جای نهادم، آنقدر با مهارت و تردستی این کار را کردم که هيچ چشم انسانی حتی چشم او، قادر نبود در آن چيزی غيرعادی کشف کند.
لازم به شستن چيزی نبود، نه کثافتی بود، نه یک لکه خون. از این لحاظ، فکرهایم را خوب کرده بودم. یک طشت چوبی تمام آنها را به خود جذب کرده بود، قاه، قاه، وقتی کارهایم را تمام کردم عقربه ساعت چهار صبح را نشان می داد، ولی هوا چون نيمه شب هنوز تاریک بود. وقتی که طنين ساعت، وقت را اعلام داشت، در کوچه به صدا درآمد با سبکدلی پائين آمده در را باز کردم، چه اکنون از چه چيز می توانستم احساس ترس کنم؟
سه نفر مرد وارد شده با دلارایی تمام، خود را به عنوان افسر شهربانی معرفی نمودند. در طول شب یکی از همسایه ها صدای فریادی می شنود که بلافاصله سوءظن او را بيدار نموده فکر می کند شاید کار ناشایسته ای در شرف وقوع است: ناچار جریان را به اطلاع کلانتری می رساند و این آقایان محترم: افسران شهربانی مأمور شده اند به بازرسی محل بپردازند.
لبخندی زدم، از چه چيز می توانستم ترس داشته باشم؟ به آقایان محترم خوش آمد گفته اظهار داشتم موقعی که خواب می دیدم بی اختيار این فریاد را کشيده ام و اضافه نمودم که پيرمرد در گوشه ای از این ملک به سفر رفته است مفتش ها را در سراسر خانه گردش دادم و از آنها درخواست نمودم که همه جا را بگردند، خوب بگردند.
بالاخره به اتاق او هدایتشان کردم، گنج هایش را به آنان نشان دادم که دست نخورده، مرتب و منظم، در جای خود قرار داشت. در هيجان اطمينانی که داشتم به قدری صندلی به اتاق او آوردم و از آنها خواهش نمودم که چون خسته شده اند، خوب استراحت کنند و من نيز درحالی که از پيروزی خود جسارت دیوانه واری یافته بودم، صندلی ام را درست جایی که جسد قربانی مخفی شده بود قرار دادم. مأموران شهربانی راضی به نظر می آمدند. اعمال و حرکات من آنها را متقاعد کرده بود، خودم را خيلی راحت حس می کردم. افسران مزبور نشستند و از مسائل خودمانی سخن راندند که به آن با خوشحالی و طرب فراوان جواب می دادم. ولی پس از مدت کمی، حس کردم که رنگم دارد می پرد و آرزو کردم که این آقایان تشریفشان را ببرند. سرم درد می کرد و به نظرم می آمد که گوش هایم زنگ می زند، ولی بازرس ها همچنان نشسته بودند و به صحبت خود ادامه می دادند، صدای زنگ مشخص تر شد، ادامه یافت و باز مشخص تر شد. برای رهایی از شر این احساس پر حرفی خود را بيشتر کردم، ولی حس مزبور هنوز پابرجا بود و صورت کاملاً مصممی به خود گرفت، بالاخره بر من مسلم گردید که صدا از گوش های من نبود.
در این موقع، بدون تردید، خيلی رنگم پرید و درحالی که آهنگ صدای خود را بلندتر می کردم، باز به پر حرفی خود افزودم. ولی صدا پيوسته زیادتر می شد، چه می توانستم بکنم؟ صدایی بود گنگ، خفه، ولی مکرر و پياپی، خيلی به صدای تيک تاک ساعتی شباهت داشت که در پنبه پيچيده باشند. به زحمت نفس می کشيدم. آنها هنوز چيزی نمی شنيدند. سریع تر، و با جرأت بيشتری صحبت کردم، صدای لاینقطع زیادتر می شد. از جای برخاستم و درباره مسائل بيهوده و پيش پا افتاده، به آهنگ خيلی بلند و درحالی که اعضاء بدن خود را به شدت تکان می دادم به بحث و جادله پرداختم، ولی صدا پيوسته بلندتر و بلندتر می شد. چرا نمی خواستند از اینجا بروند؟
به سنگينی و قدم های بلند، روی کف اتاق از اینطرف به آن طرف می رفتم، از دقت و توجه مخالفان خود به غضب آمده بودم، ولی، صدا منظماً زیادتر می شد. پروردگارا، چه می توانستم بکنم؟ کف به لب آورده بودم، چرت و پرت می گفتم، فحاشی می کردم، صندلی را که بر آن نشسته بودم به شدت حرکت می دادم به طوری که روی کف اتاق کشيده شده خش خش می کرد، ولی آن صدا هميشه مسلط بود و به طور فوق العاده ای قوی تر می شد. قوی تر، قوی تر، پيوسته قوی تر، ولی این آقایان مرتب صحبت می کردند، شوخی و تبسم می نمودند. آیا ممکن است که صدا را نشنيده باشند؟
ایزد توانا، خير، خير، آنها می شنيدند، مظنون شده بودند، می دانستند، ولی می خواستند از وحشت من تفریح کرده باشند، به این مسأله اطمينان داشتم و هنوز هم اینطور فکر می کنم. ولی چه اهميت دارد، آیا چيزی غيرقابل تحمل تر از این زهر خنده وجود داشت؟ بيش از این نمی توانستم لبخندهای موذی و مغرورانه را تحمل کنم، حس کردم یا باید فریاد کشم و یا اینکه قالب تهی کنم، اکنون هم ادامه دارد آیا می شنوید؟
گوش کنيد بلندتر، بلندتر پيوسته بلندتر، باز هم بلندتر.
فریاد زدم: بينواها، بيش از این مخفی نکنيد، به این جرم اعتراف می کنم، این تخته ها را بکنيد، آنجاست، آنجاست،-- این صدای طپش قلب وحشتناک اوست.




برگرفته از:aftab.ir