Tweet
Forough Farrokhzad (January 5, 1935 — February 13, 1967) is considered the most famous of contemporary Iranian poets. She not only contributed to the modernisation of Persian poetry tradition but also to the evolution of Iranian popular culture. Her outstanding lucidity and her courage in going beyond cultural taboos provided her poetry with an inimitable originality.
Her poems are both emotionally and intellectually rich and leave readers impressed with her ability to think her feelings and her passion in feeling deeply and truthfully. These unique attributes make her poetry full of thoughtful messages. Her use of language is original and aesthetic in the sense that she is able to create personal expressions.
It is so that she is justly believed to be the most influential poet of Persian language in 20th century.
She is unfairly unknown to English poetry readers because of the lack of proper translation.
Later on
بعدها
My death will arrive one day
it may be a bright, spring dawn
it may be a distant winter dusk
Or perhaps a silent night
of a foggy, frozen fall.
مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور
That day gloomy, shiny or cloudy yet
it will be an empty day like all the rest:
a figment of the future,
a picture of the past.
مرگ من روزی فرا خواهد رسید:
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ی زامروزها، دیروزها
That day
my eyes like dark holes;
my face like cold marbles;
I’ll be taken away in a swift sleep
leaving behind my colorful dreams.
دیدگانم همچو دالانهای تار
گونه هایم همچو مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد درد
My hands will fall on the pallor of a page
My rhyming thoughts will flee from their cage,
My mind loosing to the vibration of this last verse
And then, there will be no sorrow, no pain, no rage.
می خزند آرام روی دفترم
دستهایم فارغ از افسون شعر
یاد می آرم که در دستان من
روزگاری شعله می زد خون شعر
The soil will incessantly call my name…
So they will arrive to place me inside the grave.
Oh, perhaps my lovers at all midnights
will put some flowers on my lone place.
خاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره که در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب
گل بروی گور غمناکم نهند
Then the thick shades of my world
will be suddenly pulled away:
In the full moon-light, one night
strangers will read on my rhyme…
بعد من ناگه به یکسو می روند
پرده های تیرهء دنیای من
چشمهای ناشناسی می خزند
روی کاغذها و دفترهای من
They will step in my little room
a sunny day, in my memory.
Next to my mirror yet, they will find
a lock of my hair, my fingers' sign.
در اتاق کوچکم پا می نهد
بعد من، با یاد من بیگانه ای
در بر آئینه می ماند بجای
تارموئی، نقش دستی، شانه ای
My soul, like a sailboat, will escape
free of myself and missing from my corpse
It will fade away at the borders of sight
like a vagabond kite,
in an endless flight.
می رهم از خویش و می مانم ز خویش
هر چه بر جا مانده ویران می شود
روح من چون بادبان قایقی
در افقها دور و پیدا می شود
Days quickly go to the weeks,
Weeks become months as fast
You’ll stare into eyes of the clock
waiting in vain my letters, my calls.
می شتابند از پی هم بی شکیب
روزها و هفته ها و ماه ها
چشم تو در انتظار نامه ای
خیره می ماند بچشم راهها
But then, my lifeless body will calmly rest
far from you and pounds of your heart
in the voiceless arms of the mother earth.
لیک دیگر پیکر سرد مرا
می فشارد خاک دامنگیر خاک!
بی تو، دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک
Later on,
The sun, the wind and the rain
will polish the cild stone of my grave
and lastly I'll be forever free
from myths of return, name and fame.
بعدها نام مرا باران و باد
نرم می شویند از رخسار سنگ
گور من گمنام می ماند به راه
فارغ از افسانه های نام و ننگ
Source: foroughfarrokhzad.tripod.com