Tweet
"ریموند کارور" به سال 1938 در ایالت اورگون آمریکا به دنیا آمد و در 1988 درگذشت . پدرش کارگر کارخانه چوب بری و مادرش پیشخدمت بود. کارور خیلی زود ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد. در طول زندگی پرفراز و فرودش بازاریاب لغتنامه ، کارگر پمپ بنزین ، راننده حمل کالا، نگهبان بیمارستان و همچنین ویراستار کتاب های درسی بود. کارور را راوی زندگی های از هم گسیخته و زوال ارزش های خانواده آمریکایی می دانند
اسم زن "دنت" بود و اوایل آن شب ، هفت تیری را رو به مردی گرفته بود. او را واداشته بود که زانو بزند و توی گل ولای برای زنده ماندن التماس کند. در حالی که مرد دست به هر خس و خاشاکی می انداخت و اشک در چشمانش می جوشید، زن لوله تپانچه را رو به او گرفته بود و هر چه از دهانش درمی آمد نثار مرد می کرد. سعی می کرد، حالی اش کند که نمی تواند با احساسات مردم بازی کند.
گفته بود "بی حرکت!" هرچند مرد به آشغال ها چنگ می زد و پاهایش را از ترس تکان می داد. وقتی همه حرف هایش را زد و هر چه به ذهنش می رسید بار او کرد، پایش را گذاشت پس گردن مرد و فشار داد و صورتش را لای گل و لای فرو برد. بعد رولور را گذاشت توی کیف دستی اش و به ایستگاه راه آهن برگشت.
روی نیمکتی در سالن انتظار خلوت نشست و کیف دستی را روی دامنش گذاشت. دفتر فروش بلیت بسته بود، هیچ کس آن دور و بر به چشم نمی آمد. حتی پارکینگ ایستگاه هم خالی بود. چشمش روی ساعت دیواری بزرگ ماند. می خواست دیگر به مرد فکر نکند و این که بعد از رسیدن به مقصود خودش ، با او چطور رفتار کرده بود. اما او هم از یاد نمی برد که مردک وقتی به زانو افتاد، چه التماسی می کرد و از بینی اش چه صداهایی درمی آورد. نفس عمیقی کشید، چشمانش را بست و منتظر شنیدن صدای قطاری شد.
در اتاق انتظار باز شد. میس دنت به آن طرف نگاه کرد و دید که دو نفر آمدند تو. یک نفر پیرمردی سفید مو بود با کراوات سفید ابریشمی، آن یکی زنی میانسال که آرایشی داشت و دامنی بافتنی و قرمز رنگ پوشیده بود. هوا سرد بود اما هیچ کدام شان کت به تن نداشتند و پیرمرد پابرهنه بود. در آستانه در ایستادند، انگار از این که کسی را در اتاق انتظار می دیدند، جا خوردند. سعی کردند طوری رفتار کنند که گویی حضور او خیلی مایه ناامیدی نیست. زن چیزی به پیرمرد گفت که میس دنت نفهمید چه گفته است. دوتایی آمدند داخل. به نظر میس دنت این طور می آمد که آنها حال و هوای آشفته ای دارند، انگار همین حالا با عجله از جایی در رفته بودند و هنوز فرصت صحبت کردن درباره آن را نداشته اند. میس دنت فکر کرد شاید زیادی زده اند. زن و پیرمرد سفید مو به ساعت نگاه کردند، انگار می خواستند وضع خود را بفهمند و این که بعد باید چه کار کنند.
میس دنت هم چشم گرداند به طرف ساعت. در اتاق انتظار هیچ چیزی نبود که ساعت ورود و خروج قطارها را اعلام کند. اما او آماده بود تا هر زمانی طول بکشد، به انتظار بماند. می دانست اگر به حد کافی منتظر بماند، به هرحال قطاری خواهد آمد و او سوار می شود و قطار او را از اینجا دور می کند. پیرمرد به میس دنت گفت: عصر به خیر.
این حرف را که زد، میس دنت خیال کرد که عصر معمول تابستانی است و آن آقای پیر، آدم مهمی است و کفش و لباس شب به پا و تن دارد. میس دنت گفت: عصر به خیر. زن که لباس بافتنی به تن داشت طوری نگاهش کرد که میس دنت دستش بیاید که زن از حضور او در سالن انتظار خشنود نیست. پیرمرد و زن روی نیمکتی درست روبه روی میس دنت آن طرف سالن انتظار نشستند. میس دنت پیرمرد را تماشا می کرد که زانوی شلوارش را بالا کشید و پا روی پا انداخت و پای با جورابش را تکان داد. بسته ای سیگار و یک چوب سیگار از جیب پیراهنش درآورد. سیگاری را توی چوب سیگار کرد و دست به جیب پیراهن برد. بعد دست کرد و جیب های شلوارش را گشت.
به زن گفت: من آتش ندارم. زن گفت: من سیگار نمی کشم، فکر می کنم اگر مرا بشناسی، آن قدر باید بدانی که سیگار نمی کشم. اگر می خواهی سیگار بکشی، شاید آن خانم کبریت داشته باشد.
چانه اش را بالا آورد و نگاه تندی به میس دنت انداخت. اما میس دنت سرش را به علامت نفی تکان داد. کیف دستی اش را محکم گرفت. زانوهایش را به هم چسباند. انگشت هایش کیف را می فشرد.
پیرمرد سفید مو گفت: همین یکی را کم داشتیم که کبریت نداریم. بار دیگر جیب هایش را گشت. بعد آهی کشید و سیگار را از روی چوب سیگاری برداشت. آن را توی بسته برگرداند. بعد هم بسته سیگار و چوب سیگار را توی جیب پیراهن اش گذاشت.
زن به زبانی حرف می زد که میس دنت سر درنمی آورد. فکر کرد ایتالیایی باشد چون با سرعت ادا می شد، مثل کلماتی که "سوفیا لورن" در فیلمی به زبان می آورد.
پیرمرد سرش را تکان داد و گفت: من نمی توانم پابه پای تو بیایم، خودت هم می دانی. خیلی تند حرف می زنی. باید شمرده تر حرف بزنی. باید انگلیسی حرف بزنی. نمی توانم به تو برسم.
میس دنت دستگیره کیف را ول کرد و آن را کنار خودش روی نیمکت گذاشت. به دسته کیف چشم دوخت. مطمئن نبود چه باید بکند. اتاق انتظار کوچکی بود و او بدش می آمد که ناگهان از جا بلند شود و برود جای دیگری بنشیند. چشم هایش به طرف ساعت سر خورد.
- اصلاً نمی توانم با آن دیوانه های زنجیری کنار بیایم. فاجعه است! نمی شود به زبان بیاوری. وای خدا!
زن این حرف ها را گفت و سرش را تکان داد. خود را روی صندلی ولو کرد، انگار خسته بود. چشم گرداند و مدتی کوتاه به سقف خیره شد. پیرمرد کراوات ابریشمی را بین انگشت هایش گرفت و بی هوا آن را بازی داد. دکمه ای از پیراهنش را باز کرد و کراوات را تو داد. زن حرف می زد، او انگار به چیز دیگری فکر می کرد.
زن گفت: برای آن دختر است که دلم می سوزد. بیچاره تنها و بی کس توی خانه ای پر از مار و عقرب رها شده است. برای او دلم می سوزد. اوست که تاوان پس می دهد! نه باقی آنها. حداقل آن یارو عوضی که بقیه کاپیتان نیک صدایش می کردند، ککش نمی گزید. او مسئول همه چیز بود. پیرمرد سر بلند کرد و نگاهی به سالن انتظار انداخت. مدتی هم به میس دنت خیره شد. میس دنت نگاهش را از بالای سر او به پنجره و بیرون دوخت. تیر چراغ برق بلندی را دید که نور آن در محوطه خالی پارکینگ می درخشید. دست هایش را روی دامن به هم قلاب کرد و کوشید به مشکلات خود فکر کند. اما نمی توانست حرف های دیگران را نشنود.
زن گفت: همین قدر به تو بگویم که دخترک مایه نگرانی من است. به بقیه آن قبیله کی اهمیت می دهد؟ همه وجود آنها را قهوه و سیگار و شکلات های گران قیمت سوئیسی گرفته و آن طوطی های دم دراز لعنتی. برای آنها هیچ چیز ارزش ندارد. به چی اهمیت می دهند؟ اگر دیگر آن لباس ها را نمی دیدم، تمام شده بود. می فهمی؟
پیرمرد گفت: پس چی. البته که می فهمم. پایش را گذاشت کف سالن و پای دیگرش را روی زانو انداخت. گفت: خوب، حالا زیاد نگران نباش. زن گفت: چرا توی آینه نگاهی به خودت نمی اندازی؟
پیرمرد به آرامی خندید و سر تکان داد: نگران من نباش. من بدتر از این ها هم به سرم آمده و هنوز اینجا هستم. نگران من نباش.
زن گفت: چطور نگران تو نباشم؟ اگر من نباشم کی به فکر توست؟ این زنی که کیف دستی دارد می خواهد نگران تو باشد؟
آن قدر مکث کرد که میس دنت را ورانداز کند و ادامه داد: جدی می گویم، آمیکو میو. فقط یک نگاه به خود بینداز! خدای من، اگر من این کله ام پر نبود، تا حالا ده بار دیوانه شده بودم. بگو ببینم اگر من به فکر تو نباشم، کی می خواهد به فکر تو باشد؟ من از تو یک سئو ال جدی دارم. تو که این قدر سرت می شود، جواب مرا بده.
پیرمرد سفیدمو بلند شد و بعد دوباره نشست: فقط لازم نیست نگران من باشی. نگران یکی دیگر باش. اگر می خواهی به فکر کسی باشی، به فکر دخترک و کاپیتان نیک باش. وقتی می گفت جدی نمی گویم و فقط عاشق او هستم تو توی اتاق دیگر بودی. عین همین حرف ها را زد.
زن داد زد: می دانستم همچین چیزی می شود!
انگشت های خود را جمع کرد و به شقیقه اش فشار آورد.
- من تعجب نمی کنم. نه تعجبی ندارد. حرف های راست هیچ وقت به زبان نمی آید. زندگی کن و یاد بگیر. حالا کی می خواهی بیدار شوی؟ خنگ خدا؟ جواب مرا بده. مگر تو قاطری که اول بکوبند توی ملاجت که راه بیفتی؟ اوه دیو میو! چرا یک نگاهی توی آینه به خودت نمی اندازی؟ برو جلو آینه یک نگاه به خودت بینداز.
پیرمرد از روی نیمکت بلند شد و به طرف شیر آبخوری رفت. یک دست را به پشت گذاشت و با دست دیگرش شیر را چرخاند و خم شد تا آب بنوشد. بعد راست ایستاد و با پشت دست چانه اش را پاک کرد. بعد هر دو دست را به پشت برد و در اتاق انتظار قدم زد، انگار آمده بود پیاده روی. اما میس دنت می دید که چشم های او کف اتاق را می کاود و نیمکت ها و زیرسیگاری ها را می گردد. فهمید که دنبال کبریت است و متاسف بود که کبریت ندارد به او تعارف کند.
زن برگشته بود و حرکات پیرمرد را می پایید. صدایش را بلند کرد و گفت: مرغ سوخاری کنتاکی در قطب شمال! سرهنگ ساندرز با لباس اسکیمو و چکمه. همین کار را خراب می کند! هر چیزی حد و مرزی دارد! پیرمرد جواب نداد. همچنان اتاق را می گشت و دم پنجره جلویی ایستاد. دست به پشت ، دم پنجره ایستاد و به پارکینگ خالی نگاه کرد. زن به طرف میس دنت برگشت. پارچه آستین و زیر بغل لباس خود را کشید: دفعه دیگر اگر خواستم فیلمی درباره پوینت بارو، آلاسکا و بومیان اسکیمویی امریکایی ببینم، می گویم. خدای من نمی شود روی آن قیمت بگذاری. بعضی ها تا کجاها که پیش نمی روند. عده ای دشمن های خودشان را دق می دهند و می کشند. اما باید آنجا باشی که بفهمی. زن به میس دنت خیره شده بود و انگار می خواست شیرش کند که موضع مخالف بگیرد.
میس دنت کیف دستی اش را برداشت و روی دامن خود گذاشت. به ساعت نگاه کرد که انگار خیلی کند بود، گویی هیچ تکان نمی خورد.
زن به میس دنت گفت: تو خیلی حرف نمی زنی. اما شرط می بندم اگر یکی راهت بیندازد، حرف های زیادی برای گفتن داشته باشی. مگر نه؟ ولی غلط نکنم آدم آب زیرکاهی هستی. دوست داری بنشینی و دهان کوچولویت را ببندی تا دیگران از بس حرف می زنند کف کنند. درست نمی گویم. آب راکد. اسمت همین است. دیگر. مگر نه؟ تو را چی صدا می کنند؟ میس دنت گفت: میس دنت. اما من که شما را نمی شناسم. زن گفت: لابد خیال کردی من تو را می شناسم. تحفه! نه می شناسم ، نه دلم می خواهد بشناسم. همان جا که هستی بتمرگ و تو خودت باش. هیچ چیزی را عوض نمی کند. من خودم آن چیزی را که باید بدانم می دانم. این را هم می دانم که بودار است!
پیرمرد از دم پنجره کنار رفت و از اتاق انتظار خارج شد.
یک دقیقه بعد برگشت، سیگاری را در چوب سیگار گذاشته و روشن کرده بود و انگار حالش جا آمده بود. کنار زن نشست.
گفت: کبریت پیدا کردم، آنجا بود، یک قوطی کبریت درست لب جدول. لابد از دست یکی افتاده بود.
زن گفت: تو همه اش شانس می آوری. این تو زندگی تو یک امتیاز است. هرکس هم نمی دانست. من از این موضوع خبر داشتم. شانس تو زندگی خیلی مهم است.
نگاهی به میس دنت انداخت و گفت: دختر خانم، شرط می بندم که تو توی زندگی ات به اندازه سهمت سعی و خطا داشته ای. می دانم که داشته ای. قیافه ات داد می زند. اما نمی خواهی حرف بزنی. خوب، خیلی خوب، حرف نزن. بگذار ما حرف بزنیم. پا به سن می گذاری. آن وقت حرف برای گفتن پیدا می کنی. صبر کن همسن من شوی. یا همسن او.
با انگشت شست به پیرمرد اشاره کرد: کار خداست. خودش به سراغ تو می آید. وقتش که برسد می آید. لازم نیست دنبالش بروی. خودش پیدايت می کند.
میس دنت از روی نیمکت بلند شد و کیف دستی اش را برداشت و به طرف شیر آبخوری رفت. از شیر آب نوشید و برگشت و نگاهشان کرد. پیرمرد سیگارش را تمام کرده بود. ته مانده سیگار را از روی چوب سیگار برداشت و آن را زیر نیمکت انداخت. چوب سیگار را کف دست خود تکاند. بعد توی سوراخ آن فوت کرد و بعد آن را توی جیب پیراهنش گذاشت. حالا او هم به میس دنت نگاه می کرد. چشم به او دوخت و همراه زن منتظر ماند. میس دنت خودش را جمع وجور کرد که حرف بزند. نمی دانست از کجا شروع کند، اما فکر کرد شاید از هفت تیری بگوید که توی کیف دارد. شاید هم به آنها می گفت که آن شب چیزی نمانده بود که مردی را بکشد.
اما در همان لحظه صدای قطار را شنیدند. اول صدای سوت قطار آمد، بعد صدای چرخ های آن. بعد هم صدای زنگ خطر که وقتی مستحفظ خط آهن در تقاطع پایین می آید، به گوش می رسد. زن و پیرمرد از روی نیمکت بلند شدند و به طرف در حرکت کردند. پیرمرد در را برای همراه خود باز کرد و بعد لبخندی زد و با انگشت به میس دنت تعارف کرد که جلوتر از او برود. میس دنت کیف را جلو خود گرفت و به دنبال زن بزرگتر رفت.
قطار یک بار دیگر سوت خود را دمید و از سرعت خود کاست و در ایستگاه متوقف شد. چراغ کابین لکوموتیو روی ریل ها می افتاد. دو واگن که این قطار کوچک را تشکیل می داد، روشن روشن بود و این سه نفر روی سکوی راه آهن می دیدند که قطار خالی است. اما این قضیه آنها را خیلی متعجب نکرد. در واقع اگر در قطار مسافر زیادی می دیدند باید تعجب می کردند.
یکی دو مسافر، توی واگن ها از پنجره به بیرون نگاه کردند و به نظرشان خیلی غریب آمد که این آدم ها را روی سکو می دیدند که این وقت شب خود را آماده می کنند که سوار قطار شوند. چه کاری آنها را بیرون کشیده است؟ این ساعت وقتی بود که مردم به فکر خوابیدن می افتند. آشپزخانه خانه های بالای تپه پشت ایستگاه تمیز و مرتب بود، ماشین های ظرفشویی چند ساعتی می شد که از چرخش افتاده و همه چیز مرتب سر جای خودش قرار گرفته بود. چراغ های خواب اتاق خواب بچه ها روشن بود. یکی دو دختر نوجوان شاید هنوز رمانی می خواندند و موقع خواندن ، حلقه ای از موی خود را با انگشت بازی می دادند. اما تلویزیون ها خاموش بود. پنج، شش مسافر قطار در واگن ها از پنجره نگاه می کردند و مانده بودند که این سه نفر در سکو چه می کنند. زنی میانسال را دیدند که آرایش غلیظی داشت و دامن بافتنی گلی رنگی پوشیده بود و از پله ها بالا آمد. پشت سرش ، زنی جوان تر آمد با بلوز و دامن تابستانی که کیف دستی اش را محکم در دست گرفته بود. پشت سر آنها پیرمردی آمد که به آرامی حرکت می کرد و مغرورانه گام برمی داشت، پیرمرد موی سفیدی داشت و کراوات سفید زده بود اما کفش به پا نداشت. بالطبع مسافران خیال می کردند این سه نفر که سوار می شوند با هم هستند و اطمینان داشتند که کار این سه نفر هر چه بوده، آخر و عاقبت خوشی نداشته است. اما مسافران در طول زندگی شان چیزهای عجیب و غریب تر از این، زیاد دیده بودند. می دانستند دنیا پر است از آدم های جورواجور و کارهای گوناگون. این یکی خیلی هم بد نبود. به همین دلیل دیگر به آن سه نفر فکر نکردند که از راهرو گذشتند و جا گرفتند. زن و پیرمرد سفیدمو کنار هم و زن جوان کیف به دست چند صندلی عقب تر. مسافران به ایستگاه خیره شدند و به فکر کار و بار خودشان فرو رفتند، همان چیزهایی که پیش از رسیدن به ایستگاه مشغول شان کرده بود.
مامور ایستگاه ، نگاهی به ریل انداخت، بعد برگشت و به مسیری که قطار از آن آمده بود نگاه کرد. دستش را بالا آورد و با فانوس به لکوموتیوران علامت داد. راننده قطار منتظر همین بود. دستگیره را چرخاند و اهرمی را خواباند. قطار به راه افتاد. ابتدا به آهستگی حرکت کرد و بعد سرعت گرفت. تندتر و تندتر رفت و بار دیگر با سرعت از حومه تاریک شهر گذشت. واگن های روشن آن بر کف جاده نور می انداخت.
ريموند کارور
مترجم: اسدا... امرايي
منبع:atiye.ir
اسم زن "دنت" بود و اوایل آن شب ، هفت تیری را رو به مردی گرفته بود. او را واداشته بود که زانو بزند و توی گل ولای برای زنده ماندن التماس کند. در حالی که مرد دست به هر خس و خاشاکی می انداخت و اشک در چشمانش می جوشید، زن لوله تپانچه را رو به او گرفته بود و هر چه از دهانش درمی آمد نثار مرد می کرد. سعی می کرد، حالی اش کند که نمی تواند با احساسات مردم بازی کند.
گفته بود "بی حرکت!" هرچند مرد به آشغال ها چنگ می زد و پاهایش را از ترس تکان می داد. وقتی همه حرف هایش را زد و هر چه به ذهنش می رسید بار او کرد، پایش را گذاشت پس گردن مرد و فشار داد و صورتش را لای گل و لای فرو برد. بعد رولور را گذاشت توی کیف دستی اش و به ایستگاه راه آهن برگشت.
روی نیمکتی در سالن انتظار خلوت نشست و کیف دستی را روی دامنش گذاشت. دفتر فروش بلیت بسته بود، هیچ کس آن دور و بر به چشم نمی آمد. حتی پارکینگ ایستگاه هم خالی بود. چشمش روی ساعت دیواری بزرگ ماند. می خواست دیگر به مرد فکر نکند و این که بعد از رسیدن به مقصود خودش ، با او چطور رفتار کرده بود. اما او هم از یاد نمی برد که مردک وقتی به زانو افتاد، چه التماسی می کرد و از بینی اش چه صداهایی درمی آورد. نفس عمیقی کشید، چشمانش را بست و منتظر شنیدن صدای قطاری شد.
در اتاق انتظار باز شد. میس دنت به آن طرف نگاه کرد و دید که دو نفر آمدند تو. یک نفر پیرمردی سفید مو بود با کراوات سفید ابریشمی، آن یکی زنی میانسال که آرایشی داشت و دامنی بافتنی و قرمز رنگ پوشیده بود. هوا سرد بود اما هیچ کدام شان کت به تن نداشتند و پیرمرد پابرهنه بود. در آستانه در ایستادند، انگار از این که کسی را در اتاق انتظار می دیدند، جا خوردند. سعی کردند طوری رفتار کنند که گویی حضور او خیلی مایه ناامیدی نیست. زن چیزی به پیرمرد گفت که میس دنت نفهمید چه گفته است. دوتایی آمدند داخل. به نظر میس دنت این طور می آمد که آنها حال و هوای آشفته ای دارند، انگار همین حالا با عجله از جایی در رفته بودند و هنوز فرصت صحبت کردن درباره آن را نداشته اند. میس دنت فکر کرد شاید زیادی زده اند. زن و پیرمرد سفید مو به ساعت نگاه کردند، انگار می خواستند وضع خود را بفهمند و این که بعد باید چه کار کنند.
میس دنت هم چشم گرداند به طرف ساعت. در اتاق انتظار هیچ چیزی نبود که ساعت ورود و خروج قطارها را اعلام کند. اما او آماده بود تا هر زمانی طول بکشد، به انتظار بماند. می دانست اگر به حد کافی منتظر بماند، به هرحال قطاری خواهد آمد و او سوار می شود و قطار او را از اینجا دور می کند. پیرمرد به میس دنت گفت: عصر به خیر.
این حرف را که زد، میس دنت خیال کرد که عصر معمول تابستانی است و آن آقای پیر، آدم مهمی است و کفش و لباس شب به پا و تن دارد. میس دنت گفت: عصر به خیر. زن که لباس بافتنی به تن داشت طوری نگاهش کرد که میس دنت دستش بیاید که زن از حضور او در سالن انتظار خشنود نیست. پیرمرد و زن روی نیمکتی درست روبه روی میس دنت آن طرف سالن انتظار نشستند. میس دنت پیرمرد را تماشا می کرد که زانوی شلوارش را بالا کشید و پا روی پا انداخت و پای با جورابش را تکان داد. بسته ای سیگار و یک چوب سیگار از جیب پیراهنش درآورد. سیگاری را توی چوب سیگار کرد و دست به جیب پیراهن برد. بعد دست کرد و جیب های شلوارش را گشت.
به زن گفت: من آتش ندارم. زن گفت: من سیگار نمی کشم، فکر می کنم اگر مرا بشناسی، آن قدر باید بدانی که سیگار نمی کشم. اگر می خواهی سیگار بکشی، شاید آن خانم کبریت داشته باشد.
چانه اش را بالا آورد و نگاه تندی به میس دنت انداخت. اما میس دنت سرش را به علامت نفی تکان داد. کیف دستی اش را محکم گرفت. زانوهایش را به هم چسباند. انگشت هایش کیف را می فشرد.
پیرمرد سفید مو گفت: همین یکی را کم داشتیم که کبریت نداریم. بار دیگر جیب هایش را گشت. بعد آهی کشید و سیگار را از روی چوب سیگاری برداشت. آن را توی بسته برگرداند. بعد هم بسته سیگار و چوب سیگار را توی جیب پیراهن اش گذاشت.
زن به زبانی حرف می زد که میس دنت سر درنمی آورد. فکر کرد ایتالیایی باشد چون با سرعت ادا می شد، مثل کلماتی که "سوفیا لورن" در فیلمی به زبان می آورد.
پیرمرد سرش را تکان داد و گفت: من نمی توانم پابه پای تو بیایم، خودت هم می دانی. خیلی تند حرف می زنی. باید شمرده تر حرف بزنی. باید انگلیسی حرف بزنی. نمی توانم به تو برسم.
میس دنت دستگیره کیف را ول کرد و آن را کنار خودش روی نیمکت گذاشت. به دسته کیف چشم دوخت. مطمئن نبود چه باید بکند. اتاق انتظار کوچکی بود و او بدش می آمد که ناگهان از جا بلند شود و برود جای دیگری بنشیند. چشم هایش به طرف ساعت سر خورد.
- اصلاً نمی توانم با آن دیوانه های زنجیری کنار بیایم. فاجعه است! نمی شود به زبان بیاوری. وای خدا!
زن این حرف ها را گفت و سرش را تکان داد. خود را روی صندلی ولو کرد، انگار خسته بود. چشم گرداند و مدتی کوتاه به سقف خیره شد. پیرمرد کراوات ابریشمی را بین انگشت هایش گرفت و بی هوا آن را بازی داد. دکمه ای از پیراهنش را باز کرد و کراوات را تو داد. زن حرف می زد، او انگار به چیز دیگری فکر می کرد.
زن گفت: برای آن دختر است که دلم می سوزد. بیچاره تنها و بی کس توی خانه ای پر از مار و عقرب رها شده است. برای او دلم می سوزد. اوست که تاوان پس می دهد! نه باقی آنها. حداقل آن یارو عوضی که بقیه کاپیتان نیک صدایش می کردند، ککش نمی گزید. او مسئول همه چیز بود. پیرمرد سر بلند کرد و نگاهی به سالن انتظار انداخت. مدتی هم به میس دنت خیره شد. میس دنت نگاهش را از بالای سر او به پنجره و بیرون دوخت. تیر چراغ برق بلندی را دید که نور آن در محوطه خالی پارکینگ می درخشید. دست هایش را روی دامن به هم قلاب کرد و کوشید به مشکلات خود فکر کند. اما نمی توانست حرف های دیگران را نشنود.
زن گفت: همین قدر به تو بگویم که دخترک مایه نگرانی من است. به بقیه آن قبیله کی اهمیت می دهد؟ همه وجود آنها را قهوه و سیگار و شکلات های گران قیمت سوئیسی گرفته و آن طوطی های دم دراز لعنتی. برای آنها هیچ چیز ارزش ندارد. به چی اهمیت می دهند؟ اگر دیگر آن لباس ها را نمی دیدم، تمام شده بود. می فهمی؟
پیرمرد گفت: پس چی. البته که می فهمم. پایش را گذاشت کف سالن و پای دیگرش را روی زانو انداخت. گفت: خوب، حالا زیاد نگران نباش. زن گفت: چرا توی آینه نگاهی به خودت نمی اندازی؟
پیرمرد به آرامی خندید و سر تکان داد: نگران من نباش. من بدتر از این ها هم به سرم آمده و هنوز اینجا هستم. نگران من نباش.
زن گفت: چطور نگران تو نباشم؟ اگر من نباشم کی به فکر توست؟ این زنی که کیف دستی دارد می خواهد نگران تو باشد؟
آن قدر مکث کرد که میس دنت را ورانداز کند و ادامه داد: جدی می گویم، آمیکو میو. فقط یک نگاه به خود بینداز! خدای من، اگر من این کله ام پر نبود، تا حالا ده بار دیوانه شده بودم. بگو ببینم اگر من به فکر تو نباشم، کی می خواهد به فکر تو باشد؟ من از تو یک سئو ال جدی دارم. تو که این قدر سرت می شود، جواب مرا بده.
پیرمرد سفیدمو بلند شد و بعد دوباره نشست: فقط لازم نیست نگران من باشی. نگران یکی دیگر باش. اگر می خواهی به فکر کسی باشی، به فکر دخترک و کاپیتان نیک باش. وقتی می گفت جدی نمی گویم و فقط عاشق او هستم تو توی اتاق دیگر بودی. عین همین حرف ها را زد.
زن داد زد: می دانستم همچین چیزی می شود!
انگشت های خود را جمع کرد و به شقیقه اش فشار آورد.
- من تعجب نمی کنم. نه تعجبی ندارد. حرف های راست هیچ وقت به زبان نمی آید. زندگی کن و یاد بگیر. حالا کی می خواهی بیدار شوی؟ خنگ خدا؟ جواب مرا بده. مگر تو قاطری که اول بکوبند توی ملاجت که راه بیفتی؟ اوه دیو میو! چرا یک نگاهی توی آینه به خودت نمی اندازی؟ برو جلو آینه یک نگاه به خودت بینداز.
پیرمرد از روی نیمکت بلند شد و به طرف شیر آبخوری رفت. یک دست را به پشت گذاشت و با دست دیگرش شیر را چرخاند و خم شد تا آب بنوشد. بعد راست ایستاد و با پشت دست چانه اش را پاک کرد. بعد هر دو دست را به پشت برد و در اتاق انتظار قدم زد، انگار آمده بود پیاده روی. اما میس دنت می دید که چشم های او کف اتاق را می کاود و نیمکت ها و زیرسیگاری ها را می گردد. فهمید که دنبال کبریت است و متاسف بود که کبریت ندارد به او تعارف کند.
زن برگشته بود و حرکات پیرمرد را می پایید. صدایش را بلند کرد و گفت: مرغ سوخاری کنتاکی در قطب شمال! سرهنگ ساندرز با لباس اسکیمو و چکمه. همین کار را خراب می کند! هر چیزی حد و مرزی دارد! پیرمرد جواب نداد. همچنان اتاق را می گشت و دم پنجره جلویی ایستاد. دست به پشت ، دم پنجره ایستاد و به پارکینگ خالی نگاه کرد. زن به طرف میس دنت برگشت. پارچه آستین و زیر بغل لباس خود را کشید: دفعه دیگر اگر خواستم فیلمی درباره پوینت بارو، آلاسکا و بومیان اسکیمویی امریکایی ببینم، می گویم. خدای من نمی شود روی آن قیمت بگذاری. بعضی ها تا کجاها که پیش نمی روند. عده ای دشمن های خودشان را دق می دهند و می کشند. اما باید آنجا باشی که بفهمی. زن به میس دنت خیره شده بود و انگار می خواست شیرش کند که موضع مخالف بگیرد.
میس دنت کیف دستی اش را برداشت و روی دامن خود گذاشت. به ساعت نگاه کرد که انگار خیلی کند بود، گویی هیچ تکان نمی خورد.
زن به میس دنت گفت: تو خیلی حرف نمی زنی. اما شرط می بندم اگر یکی راهت بیندازد، حرف های زیادی برای گفتن داشته باشی. مگر نه؟ ولی غلط نکنم آدم آب زیرکاهی هستی. دوست داری بنشینی و دهان کوچولویت را ببندی تا دیگران از بس حرف می زنند کف کنند. درست نمی گویم. آب راکد. اسمت همین است. دیگر. مگر نه؟ تو را چی صدا می کنند؟ میس دنت گفت: میس دنت. اما من که شما را نمی شناسم. زن گفت: لابد خیال کردی من تو را می شناسم. تحفه! نه می شناسم ، نه دلم می خواهد بشناسم. همان جا که هستی بتمرگ و تو خودت باش. هیچ چیزی را عوض نمی کند. من خودم آن چیزی را که باید بدانم می دانم. این را هم می دانم که بودار است!
پیرمرد از دم پنجره کنار رفت و از اتاق انتظار خارج شد.
یک دقیقه بعد برگشت، سیگاری را در چوب سیگار گذاشته و روشن کرده بود و انگار حالش جا آمده بود. کنار زن نشست.
گفت: کبریت پیدا کردم، آنجا بود، یک قوطی کبریت درست لب جدول. لابد از دست یکی افتاده بود.
زن گفت: تو همه اش شانس می آوری. این تو زندگی تو یک امتیاز است. هرکس هم نمی دانست. من از این موضوع خبر داشتم. شانس تو زندگی خیلی مهم است.
نگاهی به میس دنت انداخت و گفت: دختر خانم، شرط می بندم که تو توی زندگی ات به اندازه سهمت سعی و خطا داشته ای. می دانم که داشته ای. قیافه ات داد می زند. اما نمی خواهی حرف بزنی. خوب، خیلی خوب، حرف نزن. بگذار ما حرف بزنیم. پا به سن می گذاری. آن وقت حرف برای گفتن پیدا می کنی. صبر کن همسن من شوی. یا همسن او.
با انگشت شست به پیرمرد اشاره کرد: کار خداست. خودش به سراغ تو می آید. وقتش که برسد می آید. لازم نیست دنبالش بروی. خودش پیدايت می کند.
میس دنت از روی نیمکت بلند شد و کیف دستی اش را برداشت و به طرف شیر آبخوری رفت. از شیر آب نوشید و برگشت و نگاهشان کرد. پیرمرد سیگارش را تمام کرده بود. ته مانده سیگار را از روی چوب سیگار برداشت و آن را زیر نیمکت انداخت. چوب سیگار را کف دست خود تکاند. بعد توی سوراخ آن فوت کرد و بعد آن را توی جیب پیراهنش گذاشت. حالا او هم به میس دنت نگاه می کرد. چشم به او دوخت و همراه زن منتظر ماند. میس دنت خودش را جمع وجور کرد که حرف بزند. نمی دانست از کجا شروع کند، اما فکر کرد شاید از هفت تیری بگوید که توی کیف دارد. شاید هم به آنها می گفت که آن شب چیزی نمانده بود که مردی را بکشد.
اما در همان لحظه صدای قطار را شنیدند. اول صدای سوت قطار آمد، بعد صدای چرخ های آن. بعد هم صدای زنگ خطر که وقتی مستحفظ خط آهن در تقاطع پایین می آید، به گوش می رسد. زن و پیرمرد از روی نیمکت بلند شدند و به طرف در حرکت کردند. پیرمرد در را برای همراه خود باز کرد و بعد لبخندی زد و با انگشت به میس دنت تعارف کرد که جلوتر از او برود. میس دنت کیف را جلو خود گرفت و به دنبال زن بزرگتر رفت.
قطار یک بار دیگر سوت خود را دمید و از سرعت خود کاست و در ایستگاه متوقف شد. چراغ کابین لکوموتیو روی ریل ها می افتاد. دو واگن که این قطار کوچک را تشکیل می داد، روشن روشن بود و این سه نفر روی سکوی راه آهن می دیدند که قطار خالی است. اما این قضیه آنها را خیلی متعجب نکرد. در واقع اگر در قطار مسافر زیادی می دیدند باید تعجب می کردند.
یکی دو مسافر، توی واگن ها از پنجره به بیرون نگاه کردند و به نظرشان خیلی غریب آمد که این آدم ها را روی سکو می دیدند که این وقت شب خود را آماده می کنند که سوار قطار شوند. چه کاری آنها را بیرون کشیده است؟ این ساعت وقتی بود که مردم به فکر خوابیدن می افتند. آشپزخانه خانه های بالای تپه پشت ایستگاه تمیز و مرتب بود، ماشین های ظرفشویی چند ساعتی می شد که از چرخش افتاده و همه چیز مرتب سر جای خودش قرار گرفته بود. چراغ های خواب اتاق خواب بچه ها روشن بود. یکی دو دختر نوجوان شاید هنوز رمانی می خواندند و موقع خواندن ، حلقه ای از موی خود را با انگشت بازی می دادند. اما تلویزیون ها خاموش بود. پنج، شش مسافر قطار در واگن ها از پنجره نگاه می کردند و مانده بودند که این سه نفر در سکو چه می کنند. زنی میانسال را دیدند که آرایش غلیظی داشت و دامن بافتنی گلی رنگی پوشیده بود و از پله ها بالا آمد. پشت سرش ، زنی جوان تر آمد با بلوز و دامن تابستانی که کیف دستی اش را محکم در دست گرفته بود. پشت سر آنها پیرمردی آمد که به آرامی حرکت می کرد و مغرورانه گام برمی داشت، پیرمرد موی سفیدی داشت و کراوات سفید زده بود اما کفش به پا نداشت. بالطبع مسافران خیال می کردند این سه نفر که سوار می شوند با هم هستند و اطمینان داشتند که کار این سه نفر هر چه بوده، آخر و عاقبت خوشی نداشته است. اما مسافران در طول زندگی شان چیزهای عجیب و غریب تر از این، زیاد دیده بودند. می دانستند دنیا پر است از آدم های جورواجور و کارهای گوناگون. این یکی خیلی هم بد نبود. به همین دلیل دیگر به آن سه نفر فکر نکردند که از راهرو گذشتند و جا گرفتند. زن و پیرمرد سفیدمو کنار هم و زن جوان کیف به دست چند صندلی عقب تر. مسافران به ایستگاه خیره شدند و به فکر کار و بار خودشان فرو رفتند، همان چیزهایی که پیش از رسیدن به ایستگاه مشغول شان کرده بود.
مامور ایستگاه ، نگاهی به ریل انداخت، بعد برگشت و به مسیری که قطار از آن آمده بود نگاه کرد. دستش را بالا آورد و با فانوس به لکوموتیوران علامت داد. راننده قطار منتظر همین بود. دستگیره را چرخاند و اهرمی را خواباند. قطار به راه افتاد. ابتدا به آهستگی حرکت کرد و بعد سرعت گرفت. تندتر و تندتر رفت و بار دیگر با سرعت از حومه تاریک شهر گذشت. واگن های روشن آن بر کف جاده نور می انداخت.
ريموند کارور
مترجم: اسدا... امرايي
منبع:atiye.ir