Tweet
اوایل اسفند است و مرکز همایش های بین المللی برج میلاد تهران پذیرای یاورانیست (به زبان خودمان خیرهایی) که کودکان و زنان بی سرپرست یا بد سرپرست را دراین دنیای پر مشغله فراموش نکرده اند و هرکس به نحوی ,انها را کمکی رسانده.
مهمانان برای ورود به سالن می بایست پا روی جعبه مهر های رنگی (زرد-سبز-ابی-قرمز) می گذاشتند و از روی پارچه سفیدی عبور می کردند, شاید مهر پای خیرین سندی بود برای اینکه هنوز هستند کسانیکه در روزمرگی زندگی,دنبال بهانه ای برای کمک کردن هستند.
تابلو و بنر های نوشته شده روی ستون های مرکز همایش ,تنها دلت را که نه,وجودت را هم منقلب می کند؛ "خدا نزدیک است,می دانم که می آیی.. با یک هدیه از سمت خدا یاورم می شوی, دلم از معجزه ات می لرزد, می توانی نا ممکن را برایم ممکن کنی...."
برنامه با یک ساعت تاخیر اغاز شد و مجری برنامه ,آیه ی {انّ الله مع الصابرین..} را خواند برای عذر خواهی دراین تاخیر(!)
تقریبا ۱۶۰۰ صندلی پر شده است از ادمیت..
هرچند روی بلیط ها ذکر شده بود از آوردن بچه های زیر ۶ سال خودداری کنید،اما اینجا کم نیستند کودکان زیر۶سال(!)
فاطمه دانشور روی سن می اید، به احترامش عده ای می ایستند. پشت تریبون که میرود،می گوید هیچ وقت برای صحبت از این کودکان، متن اماده نمی کند، حرف هایش بر آمده از دل است.
فیلمی کوتاه از فقر در سیستان و بلوچستان، مدارس کپری نمایش داده می شود، دانشور می گوید سیستان و بلوچستان ۵۰ سال پیش متوقف شده است!!
می گوید هستند کودکانی که وقتی از انها خواسته که میوه ها را برایش بشمارند،در پاسخ می شنود؛ سیب،پرتغال،پیاز،سیب زمینی،سبزی خوردن!!!!!
چه دردی همه ی وجودت را میگیرد،انجاست که می گویی کاش ظرفیتت بیشتر بود، تا باور می کردی این واقعیت را(!)
می گوید حالا بسیاری از این کودکان تحت حمایت و سرپرستی قرار گرفته اند.
دانشور می گوید: بیایید کاری بکنیم که این کودکان به خدا بگویند، حق داشتی ملاءکت را به سجده بر آدم فرمان دهی.. آدم هایت خیلی خوبند..(سخت است که اشک نریزی)
میان برنامه های جشن، سازهای ضربی و پرکاشن است، به نظر مناسب است برای اینکه فضا انقدر غمگین نباشد.
در این مراسم اعطاء نشان نیکوکاری به شهرام ناظریان، به علی دایی که وقتی روی سن امدو با تشویق بی مثال حاضرین روبه رو شد، گفت؛ امروز فهمیدم کاری که من کردم واقای گل جهان شدم،در قبال کاری که شماها می کنید ، ارزشی نداره.. و گوشه چشمش را پاک کرد.، به دکتر حافظی (خیر مدرسه ساز)، به سحر وکیلی(حامی کودکان کار) تعلق گرفت.
مهمانان برای ورود به سالن می بایست پا روی جعبه مهر های رنگی (زرد-سبز-ابی-قرمز) می گذاشتند و از روی پارچه سفیدی عبور می کردند, شاید مهر پای خیرین سندی بود برای اینکه هنوز هستند کسانیکه در روزمرگی زندگی,دنبال بهانه ای برای کمک کردن هستند.
تابلو و بنر های نوشته شده روی ستون های مرکز همایش ,تنها دلت را که نه,وجودت را هم منقلب می کند؛ "خدا نزدیک است,می دانم که می آیی.. با یک هدیه از سمت خدا یاورم می شوی, دلم از معجزه ات می لرزد, می توانی نا ممکن را برایم ممکن کنی...."
برنامه با یک ساعت تاخیر اغاز شد و مجری برنامه ,آیه ی {انّ الله مع الصابرین..} را خواند برای عذر خواهی دراین تاخیر(!)
تقریبا ۱۶۰۰ صندلی پر شده است از ادمیت..
هرچند روی بلیط ها ذکر شده بود از آوردن بچه های زیر ۶ سال خودداری کنید،اما اینجا کم نیستند کودکان زیر۶سال(!)
فاطمه دانشور روی سن می اید، به احترامش عده ای می ایستند. پشت تریبون که میرود،می گوید هیچ وقت برای صحبت از این کودکان، متن اماده نمی کند، حرف هایش بر آمده از دل است.
فیلمی کوتاه از فقر در سیستان و بلوچستان، مدارس کپری نمایش داده می شود، دانشور می گوید سیستان و بلوچستان ۵۰ سال پیش متوقف شده است!!
می گوید هستند کودکانی که وقتی از انها خواسته که میوه ها را برایش بشمارند،در پاسخ می شنود؛ سیب،پرتغال،پیاز،سیب زمینی،سبزی خوردن!!!!!
چه دردی همه ی وجودت را میگیرد،انجاست که می گویی کاش ظرفیتت بیشتر بود، تا باور می کردی این واقعیت را(!)
می گوید حالا بسیاری از این کودکان تحت حمایت و سرپرستی قرار گرفته اند.
دانشور می گوید: بیایید کاری بکنیم که این کودکان به خدا بگویند، حق داشتی ملاءکت را به سجده بر آدم فرمان دهی.. آدم هایت خیلی خوبند..(سخت است که اشک نریزی)
میان برنامه های جشن، سازهای ضربی و پرکاشن است، به نظر مناسب است برای اینکه فضا انقدر غمگین نباشد.
در این مراسم اعطاء نشان نیکوکاری به شهرام ناظریان، به علی دایی که وقتی روی سن امدو با تشویق بی مثال حاضرین روبه رو شد، گفت؛ امروز فهمیدم کاری که من کردم واقای گل جهان شدم،در قبال کاری که شماها می کنید ، ارزشی نداره.. و گوشه چشمش را پاک کرد.، به دکتر حافظی (خیر مدرسه ساز)، به سحر وکیلی(حامی کودکان کار) تعلق گرفت.